Πεζογραφήματα

(Στον Χρίστο Τόγια) Αυτή τη φορά θα σας μιλήσω για το ψέμα. Δεν φτάνει η αλήθεια να ομολογήσει ότι λέχθηκε τότε στο γραφείο. Έχω ήδη εγγραφεί και λαμβάνω την ενημέρωσή τους καθημερινά. Κάθε φορά που έρχεται ο συντηρητής στο σπίτι προκαλείται ένταση. Τον στέλνει το γραφείο για ειδικούς σκοπούς λέει. Μέσα σε μια απαστράπτουσα λευκότητα […]

-Δεν έχω ξεδιαλύνει ακόμα μέσα μου γιατί είχα πάντα την ανάγκη από μικρός να φτιάχνω με τα χέρια όλη μου τη ζωή -Αυτό είναι ευγενικός πνευματικός αγώνας -Όχι ακριβώς· homo faber, με τα χέρια: Ό,τι έπαιζα, ό,τι φορούσα· τόξα, βέλη, αποφόρια, ξύλινα σπαθιά, σκαμνάκια, τάβλες για ύπνο· ράφια μετά, καθίσματα, γραφείο, βιβλιοθήκες· τα πάντα ει […]

Η νύχτα τύλιξε την πόλη στο σκοτεινό της πέπλο. Ο αέρας φυσούσε σαν δαιμονισμένος, όμως, παρόλα αυτά υπήρχε μια γλυκιά ηρεμία στο ημι-φωτισμένο δωμάτιο. Είχαμε όλοι καπνίσει λίγο χόρτο και το τρελό πάρτι, μέσα σε μερικά λεπτά, είχε καταλήξει σε κατατονική συζήτηση. Όλοι έμειναν σιωπηλοί και ήρεμοι, κανένας δεν μιλούσε πια. Ο αέρας ούρλιαξε ανάμεσα […]

Όσο για το ταβερνείο που σου έλεγα κοντά στην ερημική παραλία, αυτό ήταν άλλη ιστορία: Της ίδιας πάνω κάτω εποχής, το επόμενο καλοκαίρι, λίγο μετά τις πρώτες βόλτες με την Άννα· τρεις μας με τον Κίμωνα. Τότε που ο Άλκης μόλις είχε γυρίσει αγκαλιά με το πτυχίο του απ’ το Λονδίνο και κάναμε πολύ παρέα […]

   Τάνγκο νοτούρνο σε ρυθμούς καρσιλαμά. Ανδρομονάστηρο, χιλιόμετρα έξω απ’ την Ιθώμη. Κάτι κεριά λιώνουν και με το σώμα τους σχηματίζουν λίμνες από νούφαρα, λες κι από πάνω η πινακίδα δεν παρακαλεί τους πιστούς να τα σβήνουν. Φεύγουν ιδρωμένοι και κάποιος έχει την ιδέα για μπάνιο στη θάλασσα. Τα νερά της ντελικάτα, ρηχά, έτοιμα να […]

Σφίγγω το χαρτομάντηλο στην τσέπη του παλτού και ανηφορίζω αργά το δρόμο για την πλατεία Δικαστηρίων. Παραπατάω αλλά τίποτα το σοβαρό. Κάποιοι φίλοι και γνωστοί θα είναι εκεί και αυτό με εμψυχώνει. Το καφενείο είναι μισογεμάτο. Ελληνικός καφές, τσίπουρο και τσιγάρο μυρίζουν τα γηρατειά μας. Νεύω καλημέρα και κάθομαι αργά στο τραπέζι δίπλα στο Μάκη […]

Υπάρχει κάτι που τον πιέζει στο στήθος τελευταία όταν κοίταζε τη θάλασσα. Παλιότερα, ήταν μια λίγο πολύ επίπεδη επιφάνεια. Κάτι οριζόντιο. Στο βάθος της φαινόταν πάντα ο ορίζοντας. Ο ορίζοντας ήταν μια ιδιότητα της θάλασσας. Όπου απλωνόταν, ο κόσμος φαινόταν ανοιχτός, ασύνορος. Απλωνόταν ως εκεί που έφτανε το μάτι, και πέρα από εκεί που έφτανε […]

Τις τελευταίες δεκαετίες το ενδιαφέρον για πάσα μορφή διαμαρτυρίας ή πρόκλησης αισθημάτων ενοχής σ’ άλλους με σκοπό την απαίτηση και κυρίως την επίτευξη κάποιας αλλαγής προς το καλύτερο έχει μειωθεί δραματικά. Παλιότερα όλοι συγκινούνταν όταν κάποιος κρατούμενος, καμμία σουφραζέτα, ή τέλος πάντων ο όποιος αδικημένος και καταπιεσμένος προχώραγε σε πολυήμερη απεργία πείνας για να ντροπιάσει […]

Ξάπλωσα στο δροσερό μου κρεβάτι με ανακούφιση. Άλλο ένα ανούσιο ξενύχτι είχε φτάσει στο τέλος του. Επιτέλους, μέσα στη μέση της νύχτας, έβρισκα την ηρεμία στη σίγουρη αγκαλιά του ύπνου. Εκεί, ακόμη κι αν οι εφιάλτες διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να με βλάψει. Όχι όπως συμβαίνει στην πραγματική […]

Θεωρείται τυχαίος επισκέπτης. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να κρατάει στους ώμους του τον κόσμο. Τον συναντάμε κυρίως σε κατοικημένες περιοχές και φωλιάζει συνήθως σε δέντρα και κήπους σπιτιών. Προτιμάει τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων. Τη γρήγορη του εξάπλωση την οφείλει στο γεγονός ότι πνίγει οτιδήποτε θεωρεί ως απειλή. Αναπαράγεται αρκετές φορές τον χρόνο ακόμα και […]