Του τηλεφώνησαν στο Πανεπιστήμιο και του είπαν πως πέθανε ο πατέρας του από έμφραγμα. Δεν έκλαψε καθόλου. Η μάνα του είχε ήδη πεθάνει πριν χρόνια. Αδέλφια δεν είχε. Έκλεισε αμέσως πτήση για την Ελλάδα. Στην κηδεία ήταν μόνο κάποιοι γείτονες, θείες, θείοι και τα ξαδέλφιά του. Δεν έκλαψε ούτε πάνω απ΄τον τάφο. Μετά τον καφέ, […]
Πεζογραφήματα
Δήμητρα Πλουσίου | Σχέδια
Ο ήλιος ήταν ψηλά. Βρισκόμασταν στα μέσα του καλοκαιριού κι όμως η πόλη δεν είχε αδειάσει ακόμη. Περπατούσαμε σιγά και ήρεμα, παρατηρώντας γύρω μας την κίνηση και τη βοή του κόσμου. Δεν είχαμε μιλήσει καθόλου για το θέμα από την ώρα που φύγαμε από το γιατρό. Μια γαλήνη και μια ανακούφιση μάς είχε ναρκώσει, ψυχή […]
Αργύρης Κόσκορος | Το σχήμα
Ητανε μια στιγμή που αιώνα κράτησε. Κάποιος μου ζήτησε να διαλέξω σχήμα. «Στο κάρμα δεν το γράφει;», τον ρώτησα. «Ναι, μα το κάρμα είναι φωνή», απάντησε. «Μίλα, να την ακούσεις». Τι επιλογές έχω; Κι αν γινόμουν γραμμή; «Θ’ ακολουθούσες την πορεία σου», μου είπε, «πάντα μπροστά, στα βάθη ή στα ύψη». Τελεία; «Θα ‘σουν αρχή […]
Σπυρίδων Καπρίνης | ‘Ενα χθόνιο ον
Πάλι έκανε την εμφάνισή του αυτό το απόκοσμο χθόνιο ον, χθες το βράδυ, στην κάμαρά μου. Από παλιά με επισκεπτόταν, με αλλιώτικες και πάντα διαφορετικές μορφές. Άλλοτε ινώδες, και άλλοτε ψυχρά εκτελούμενο στον πυκνό αέρα του σκοτεινού μου δωματίου, και πάντοτε σιωπηλά αναρριχώμενο μέσα από τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματός μου. Το θυμάμαι να το […]
Γιώργος Καφετζής | Στο πουκάμισο κοίταγε τις τρύπες
Χωρίς να μπορώ να εκτιμήσω τον αντίκτυπο στη ψυχολογική μου υγεία, έχω καιρό να γράψω. Ίσως οι λέξεις μου παραμεγάλωσαν Σταύρο, και ούτε καν βιβλίο δεν μπορεί πλέον να τις εκπορνεύσει σε μια απέλπιδα ύστατη ατίμωση. Ίσως από την άλλη βέβαια απλώς να κουράστηκα να συγκινώ τη μνήμη μου κάθε φορά που προσπαθεί να ξεχάσει, […]
Αργύρης Κόσκορος | Ουτοπία
Δεν έχει σημασία ποιος σχεδίασε το λιμάνι της Ουτοπίας, της νήσου με τις επτά πηγές, τα δώδεκα μαράσια και τα εκατό μαγαζιά, γεμάτα ατλάζια κι ηδονικά μυρωδικά. Κάθε της κάτοικος, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν της, θα μπορούσε να είναι αρχιτέκτονας, τεχνίτης και βασιλιάς ακόμα, ίσος μεταξύ ίσων σ’ ομορφιά, μαστοριά και σύνεση. Αυτό που […]
Λίζα Καβάγιου | Ημέρα 24
Δευτέρα – Μέρα 1 Σήμερα είναι η πρώτη μέρα, που είμαι μόνη, χωρίς τη μαμά. Ούτε γιατροί, ούτε παλιοί της φίλοι, ούτε περίεργοι γείτονες. Οι λίγοι, μακρινοί κι απόμακροι συγγενείς μας εξαφανίστηκαν μετά την κηδεία. Ακόμη κι ο μπαμπάς, η φωτογραφία του, λείπει. Αυτή με το μοντγκόμερι και τον μπερέ. Όπως μου είχε ζητήσει, την […]
Γιώργος Καφετζής | Το Πάρτυ
Στον Πίτερ Σέλλερς, τον Λουκιανό και τον Λουί, Καλώ το ασανσέρ. Το ασανσέρ έρχεται. Εγώ μπαίνω. Αναπνοή ανακούφισης. Εδώ μέσα δεν έχει φασαρία. Όταν δεν μένεις μόνος, μαθαίνεις να ρουφάς με όλες τις αισθήσεις κάτι τέτοια tête-à-tête με τις σκέψεις. Κεκλεισμένων των θυρών, ανελκυστήρα ή μη, ο Σαρτρ χαμογελάει. Δεν διαλέγω όροφο. Μέχρι να […]
Μαρία Τζιαούρη- Χίλμερ | Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα
«Δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαφτά… είκοσι. Είναι γλυκιά η νύχτα απόψε», τους ψιθυρίζει σκυφτός παρακολουθώντας την ιεροτελεστία μιας αλλιώτικης άνοιξης. Βγαίνει για βόλτα πάντα μετά τις δώδεκα το βράδυ. Όταν όλοι, ή σχεδόν όλοι κοιμούνται. Αυτός δεν κοιμάται πια πολύ. Σταματάει στα πεζοδρόμια για να μυρίσει τις ανθισμένες νεραντζιές, κόβει κάθε φόρα έναν ανθό ρίχνοντας κλεφτές ματιές […]
Σωτήρης Παυλέας | Πρώτη φορά κωδικός Ε
Ο προϊστάμενος του τμήματος επικοινωνίας των ερυθρών, διασχίζει πανικόβλητος τα τριχοειδή αγγεία, σπρώχνει απότομα την πύλη, εισέρχεται με πρωτοφανή ορμή στις φλέβες, συνεχίζει και τρέχει χτυπώντας πάνω σε ορμόνες και βιταμίνες, άλλες απλά τον στραβοκοιτάνε, άλλες του ζητάνε το λόγο, αυτός δεν δίνει σημασία, πρέπει να ενημερώσει, δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Μπαίνει στην […]