Πεζογραφήματα

03.05 Κανείς. Κανείς κι απόψε. Έτσι απέμεινα στο δρόμο το μοναχικό μια νύχτα σαν όλες τις άλλες νύχτες. Ανάμεσα σε χίλια δυο κομμάτια του εαυτού μου, διάλεξα κι έδειξα όσα ήθελα να κρύψω. Φέρθηκα ανόητα. Αράδιασα λέξεις και φράσεις και αισθήματα μιας άλλης εποχής, ενός καλά κρυμμένου εαυτού, ξεχνώντας πως το τίποτά σου ήταν το […]

Ο N.Χ. τελείωσε ένα σάντουιτς με ψητό κοτόπουλο και μανιτάρια. Βγήκε από το γραφείο του και κατευθύνθηκε στην αίθουσα συνεδριάσεων. H σύσκεψη ξεκίνησε στις πεντέμισι. Στα πρώτα πέντε λεπτά οι Β.Δ. και Κ.Ρ. προσπαθούσαν με κάθε ευκαιρία να τον κολακέψουν, κάνοντας σχόλια για το καλοραμμένο του κοστούμι και τον μεγάλο του γιο, που μόλις είχε […]

κάπου στο δρόμο κλάμα μωρού ακούγεται τα μάτια μου βουρκώνουν γιατί ; Μια καθιερωμένη Πέμπτη άναψα τον θερμοσίφωνα να κάνω πιο μετά ένα μπάνιο. Με κάτι αφαιρέθηκα, τον ξέχασα να καίει, να προσπαθεί να ζεστάνει το νερό για ‘μένα. Τον άκουσα που ζοριζόταν. Πήγα τον έκλεισα, ξεντύθηκα και μπήκα στην μπανιέρα. Το νερό ήταν καλό, […]

Ανοίγω δειλά τα μάτια αποφεύγοντας το φως της μέρας. Ξέρεις, καμιά φορά πονάνε τα μάτια. Τ’ ανοιγοκλείνω ακόμα λίγο. Ξεμουδιάζουν από τις πολλές ώρες στ’ όνειρο. Τώρα βλέπω καθαρά που βρίσκομαι. Το έδαφος είναι σκληρό. Πέτρες και χώματα. Ο ήλιος λάμπει αν και το βλέπω σκοτάδι. Ξέρεις, καμιά φορά δεν είναι όπως φαίνονται τα πράγματα. […]

Το κρεβάτι μου ακουμπάει στον εξωτερικό τοίχο του δωματίου, όπου βρίσκεται και το παράθυρο. Με λίγα λόγια όταν ξαπλώνω έχω το παράθυρο ακριβώς στα δεξιά μου μισό μέτρο ψηλότερα απ’ το σώμα μου. Τώρα όμως είμαι καθιστός, το παράθυρο ανοιχτό και έχει λιακάδα. Αφηρημένος σχεδόν κοιτώ το εξώφυλλο του Μοναχικού Ταξιδιώτη. Ανοίγω στη σελίδα όπου […]

Μία ψυχὴ κουρελιασμένη ἀπ’ τὰ συμπλέγματα κατωτερότητας καὶ τὶς στερήσεις μπορεῖ ν’ ἀποβῇ καταστροφικὴ γι’ αὐτοὺς ποὺ θάχουν τὴν ἀτυχία νὰ βρεθοῦν στὸν δρόμο της. Κι ἂν μία τέτοια ψυχὴ ἔχει τὴν ἀρρωστημένη φιλοδοξία νὰ φτάσῃ τὰ ψηλότερα σκαλιὰ τοῦ θρόνου, πιστεύοντας πὼς ἔτσι θὰ ξεφύγῃ ἀπ’ τὴν χθαμαλότητα καὶ τὴ φτώχια της καὶ θὰ […]

Δύο τετράγωνα πιο κάτω είναι ένας τύπος που τα απογεύματα βάζει παλιά λαϊκά τέρμα και τραγουδάει. Όταν βγαίνω για περπάτημα, κοντοστέκομαι κάποιες φορές για ν’ ακούσω. Επειδή μένει σε ψηλό όροφο, τέταρτο ή πέμπτο, δεν μπορώ να δω το πρόσωπό του. Διακρίνω μόνο το ένα του χέρι, τα δάχτυλα που χτυπούν ρυθμικά το κάγκελο. Κρίνοντας […]

Λέω πρέπει να γράψω, όπως ασύνειδα ο οργανισμός μου αποβάλλει την αναπνοή. Το “πρέπει” εδώ που χρησιμοποιώ έχει αξία ζωτική, κανένας εξαναγκασμός δεν κρύβεται από πίσω μήτε κάποιος κανόνας. Εδώ είμαι λοιπόν και σκαλίζω το πως θα γίνει να μην χάνουμε ούτε σταγόνα χρόνου. Προσπάθησα πολλές φορές να μην κοιμηθώ ώστε να αξιοποιήσω ολάκερο το […]

Ένας άγγελος είναι στραμμένος στο μέλλον. Στην απεικόνισή του, κάρβουνο σε φύλλο τσαλακωμένο, λείπουν τα χέρια και το κεφάλι. Πάνω στον όρθιο, στραμμένο μπροστά, κορμό του στέκονται μόνο τα μακριά πελεκημένα φτερά του, ενώ τα πόδια που τον βαστούν έχουν μια ελαφριά κλίση μπροστά. Οι εκφράσεις, οι αποχρώσεις και οι χειρονομίες του είναι άγνωστες, μπορούν […]