Ιστορίες γράφονται συνέχεια. Μπορεί κάποιος να γράψει και για τη δική μου ιστορία, κάποια στιγμή, που ανυποψίαστος θα γράφω για την ιστορία κάποιου άλλου. Καθώς θα κάθομαι στο τρένο απορροφημένος, πάνω από το τάμπλετ, αποτυπώνοντας σκηνές από ξένες ζωές. Θα γράψει για κάποιον, που γράφει ακατάπαυστα στο τάμπλετ, παρατηρώντας γύρω του, καθώς θα με παρατηρεί, […]
Πεζογραφήματα
Αναστάσης Πισσούριος | Το μυστικό του όγδοου ορόφου
Κατέβηκε με ταχύτητα τα σκαλιά του διαμερίσματος. Έκλεισε και δεν έκλεισε την πόρτα του σπιτιού του. Είχε καθυστερήσει για την προγραμματισμένη συνάντηση με τους καινούργιους μετόχους. Χρειαζόταν δέκα λεπτά για να φτάσει ενώ έπρεπε να είχε ήδη παρουσιάσει τη νέα μετοχική στρατηγική. Μπήκε στο αυτοκίνητο και άρχισε να οδηγάει σχεδόν αλλοπρόσαλλα. Έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα. […]
Αντώνης Μπαλασόπουλος | Σφυροκέφαλος
Τις Κυριακές το απόγευμα πηγαίνει στο ενυδρείο για να τον κοιτάξει. Δυο ώρες τη φορά. Του δίνει μια ηρεμία (το ανακάλυψε τυχαία μια μέρα που το επισκέφθηκε με έναν γνωστό του, τον οποίο δεν συμπαθούσε πολύ), που δεν του έδινε τίποτε άλλο: σίγουρα όχι η γυναίκα του και οι δύο κόρες του, με τις διαρκείς […]
Αλέξανδρος Αδαμόπουλος | Η Monique
Ένας μονόλογος Κάθε φορά που έκανα ένα λαθάκι μιλώντας μπροστά σε φίλους του ελληνικά, ο πεθερός μου αμέσως με προστάτευε με ένα· «Τα ξέρει καλά η Monique, μα δεν είν’ από ’δω…» Μια χαρά τα πηγαίναμε δυο μας: Αιγυπτιώτης με τεράστιες επιχειρήσεις σ’ όλη την Ευρώπη· ήταν ένας απ’ τους πιο πλούσιους ανθρώπους τού καιρού […]
Μαίρη Γ. Πράσατζη | Το πλατάνι
Υπάρχει ένα πλατάνι στη μέση της πλατείας, μετά τον πλακόστρωτο ανηφορικό δρόμο, αφημένο από χρόνια στη μοναξιά του. Λιγόστεψε η φυλλωσιά του στα αραιωμένα του κλαδιά που αντιστάθηκαν στον χρόνο. Γέρικο σώμα, που χώρεσε τόσους χειμώνες και αντέχει ακόμα. Κατάλαβα αμέσως πως οι ρίζες του απλώθηκαν βαθιά μέσα στη ζωή μου, τόσο, που με τραβούσα […]
Παύλος Καστανάρας | Διάλογος με ένα σετ αλατοπίπερου
Την ημέρα να ενώσεις τις σκιές να μην ξεχωρίζουν, σε κοιτάζω όπως η μοναχική άλκη στην ασφάλεια του δάσους, εκτεθειμένος σαν τη μύγα στον υγρό μικρόκοσμο ενός τραπεζιού. Οι εργάτριες επιστρέφουν στα σπίτια με σφιγμένο βλέμμα, πατάνε στο θυμό της καθαρίστριας που μόλις σφουγγάρισε. Ο καφές έρχεται αργά κι αβίαστα μετά το δείπνο που στεκόμαστε […]
Αναστάσης Πισσούριος | Εμπρηστικά μπαλόνια – μια γάζα ιστορία
Είμαι το βάρος που κουβαλάει ένα μπουκέτο από ζωηρά πολύχρωμα μπαλόνια. Κάποτε στο ταξίδι κρατάω και το τεντωμένο σχοινί τους. Αναπνέω γκάζι χαρούμενα μ’ ένα κομμένο χαλινό να πέφτουν οι αγκύλες γλώσσες – ν’ αφήνεται η οσμή χολής. Με αγκαλιάζουν τα χρώματα μιας παιδικής γιορτής. Τα βράδια περπατώντας μαζεύω από τους δρόμους τα χαμόγελα των […]
Γιώργος Μπινιχάκης | Ένα καλοκαίρι με τη μάνικα
–Εδώ!… εδώ!… Ο Δημήτρης δαγκάθηκε προς στιγμήν, τον είχε δει προ δευτερολέπτων να κάθεται στο παγκάκι, και κάνοντας τον αφηρημένο άλλαξε κατεύθυνση στον βηματισμό του, όμως ήταν πλέον αργά για να τον αποφύγει. –Εδώ! Ήταν γείτονες παλαιόθεν και διατηρούσαν τυπικές σχέσεις χαιρετισμού, μα καθώς εδώ και έναν χρόνο ο Δημήτρης είχε […]
Σωτήρης Παυλέας | Έχω μια δυσκολία με τις ανακρίβειες
Θα αναρωτιέστε για τον λόγο που ήρθα σήμερα εδώ, οικειοθελώς όπως βλέπετε, αφού όπως γνωρίζετε δεν με καλέσατε, γιατί με καλέσατε χθες και σας είπα ό,τι είδα και γνωρίζω για το περιστατικό, με όλες τις βασικές παραμέτρους, σας εγγυήθηκα βέβαια και ισχύει, ότι ήμουν ειλικρινής και ακριβής, θέλω να είμαι πάντα ακριβής, δεν τα πάω […]
Απόστολος Μαϊκίδης | Tράνζιτ
Τα είχε όλα προγραμματίσει στην εντέλεια: από τη δουλειά τού είχαν εγκρίνει άδεια δυόμισι εβδομάδων, τον Αλντεμπαράν −αυτό το μονίμως κακόκεφο ντόμπερμαν− θα τον άφηνε σε μία φίλη του, τα λουλούδια θα τα πότιζε ο γείτονας. Όσο για τα κοινόχρηστα, έδωσε μια γενναία προκαταβολή, γιατί με τον συγκεκριμένο διαχειριστή άλλη λύση δεν υπήρχε. Είχε αγοράσει […]