Πεζογραφήματα

«Δηλαδή τι περίμενες; Αυτά πάντα έτσι ήταν. Και πάντα έτσι θα είναι» είπε ο Βόντης στην κόρη του. «Μη δίνεις και μεγάλη σημασία, διαφορετικά θα τρελαθείς» συνέχισε. «Είσαι μικρή ακόμη και δεν έχεις πείρα. Αλλά μην πας μακριά. Στη θεία σου τα ίδια δεν είχαν κάνει στη βιοτεχνία; Και τι κατάλαβε; Δικαστήρια επί δικαστηρίων, για […]

Εκείνη τη στιγμή το καρβέλι έγινε ένα όχι-ψωμί. Είχε μαζεμένη μέσα του την ανάγκη όλου του κόσμου για στοργή ή στέγη (όπως κι αν αυτή φτάνει ως εμάς), τυλιγμένη σε μια εκρηκτική δύναμη. Το ένιωσε αυτό. Το ένιωσε κρατώντας αυτόž αυτό που είχε μετατραπεί από μια κολλώδη πλαδαρή ζύμη στο καρβέλι που σαν βρέφος κράταγε […]

Η κόρη της Άλκηστης πέθανε ξημερώματα μια κάποια μέρα του Απρίλη. Η ημερομηνία, επισήμως, δεν οριζόταν ως σημαντική, αφού δεν σχετιζόταν με καμία μεγάλη εκκλησιαστική γιορτή ή σπουδαίο ιστορικό γεγονός. Χαράχτηκε μόνο σε κάποια πιστοποιητικά, στο μαρμάρινο σταυρό και στο μυαλό της Άλκηστης ως η τελευταία μέρα της εικοσάχρονης κοπέλας πάνω στη Γη. Η Άλκηστη […]

Ξύπνησε με το πρώτο φως. Δεν σηκώθηκε από το κρεβάτι. Γυρισμένος προς την πλευρά της την παρατηρούσε. Πρέπει να έβλεπε ωραίο όνειρο γιατί πού και πού της ξέφευγε ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Τoν προηγούμενο μήνα είχε κλείσει τα εικοσιέξι. Φαινόταν μετά βίας είκοσι. Αυτός εικοσιέξι ήταν πριν τριάντα χρόνια και ωραίο όνειρο είχε να δει από […]

Το παράθυρο ανοιχτό και το σεντόνι στο πάτωμα, βαρύ απ’ τους χυμούς σου· βαριά κι η ανάσα σου, ίσα που στάζει ζωή· στην οροφή μια ραγισμένη λάμπα νέμει σκιές και το στόμα σου νοτίζει το μαξιλάρι όπου ριζώνουν τα μαλλιά σου. Κλειστά τα μάτια, μια σχισμή μόνο φανερώνει τ’ ασπράδι τους και οι κόρες τους […]

Τι είδους τερατώδης μετάλλαξη ήταν αυτή! Η γη ολάκερη, ένα κουβάρι σημεία και τέρατα! Στο χιονισμένο έδαφος κείτονταν χιλιάδες ακρίδες. οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά. Κάποιες ήταν ψόφιες ήδη, κάποιες χοροπήδαγαν ακόμα πάνω στο χιόνι. Ο ουρανός από πάνω, λευκός κι αυτός σαν το γάλα στα μάτια τυφλού, ήταν κι αυτός γεμάτος από δαύτες. […]

Τέλη Οκτωβρίου, ημέρα Πέμπτη, κτίριο 7, αίθουσα 1 στην πρωτεύουσα εκείνης της χώρας. Η ώρα είχε περάσει. Τα μέλη της επιτροπής 14α  ήταν κατάκοπα και όλα έδειχναν ότι η υπόθεση θα οδηγούνταν για πολλοστή φορά σε αδιέξοδο. Όταν ο μετακληθείς από γειτονική χώρα ειδικός επιστήμονας έλαβε τον λόγο, πρότεινε ως ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης των παθογενειών […]

Πάνε τώρα πολλά χρόνια και ίσως ήταν μεσημέρι, ίσως πάλι απόγευμα, που ήταν μόνος του στο σπίτι, παιδί ακόμα, περιβαλλόμενος από μαρκαδόρους, χαρτί και χρωματιστά τουβλάκια και ακόμη από μια αόρατη κουρτίνα από σιωπή καθώς δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτε —ούτε ο νεροχύτης που κάποιες φορές έσταζε κι έτσι κρατούσε το χρόνο, ούτε το ψυγείο, που […]

Κι όλο το ξέρω. Πως εγώ θα τη βρω. Και πως θα ‘ναι κάπου εδώ. Γιατί δεν μπορεί. Γιατί εγώ τη θέλω. Τρελαίνομαι. Κι όλο εσύ το χεις πιστέψει ότι χάθηκε. Κι ότι χάθηκε για πάντα. Κι ότι άμα τελοσπάντων είναι κάπου. Τελικά. Είναι κάπου στην Αμερική σ’ ένα  βυθό. Κι όλο εγώ, τότε, σε […]

Η ψυχολόγος τράβηξε απολαυστικά μια τελευταία τζούρα από το τσιγάρο της και το έσβησε στο τασάκι που έκρυβε στο πρώτο συρτάρι του γραφείου. Έπειτα, έβγαλε από το δεύτερο συρτάρι το σπρέι με αρωματικό χώρου και ψέκασε γύρω της με απότομες κινήσεις. Δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα στην κοινωνική δομή που εργαζόταν, προφανώς, αλλά ήταν μια συνήθεια […]