Πεζογραφήματα

Τα τύμπανα ξεμάκρυναν πια. Και το σκαρί, άνοιξε όλα τα πανιά του. Βούτηξες βαθιά αυτή τη φορά. Σε περίμενε για άλλη μια φορά η άβυσσος λυσσομανώντας. Άκουσες το σιτάρ του Μάγιστρου. Κι ύστερα τη λύρα του Ερωτόκριτου. Κι αυτό που έμεινε, ήσουν εσύ. Καθαρός. Στο φουσκωμένο χείμαρρο των σχοίνων, ξανοίχτηκες. Σε κάλεσα. Και ήρθες. Μα […]

Στην αιώρα της νύχτας κρέμεται η σκέψη. Πιασμένη απ’ τον καπνό οπτασίας απούσας. Από το τώρα, το χτες και το αύριο. Δίχως χρόνο πορεύεται τ’ άστρο της σιωπής. Μπλεγμένο στα μαλλιά κάποιας νεράιδας. Που ξέφυγε από τη πάχνη. Και στοιχειώνει τις στιγμές. Του σκοταδιού και των Ερινύων του Έρωντα. Που έχασε το ξίφος του. Μέσα […]

«Όχι». Ένα ξερό όχι. Πώς όχι; Δεν μπορεί· δεν θα κατάλαβε: Μια βδομάδα τώρα, τού εξηγούσε τού πατέρα του για μια τεράστια επενδυτική ευκαιρία, στο κέντρο της Λωζάννης, με αστείους όρους -πληρωτέα με λίρες Αιγύπτου, στο Κάιρο· αν είναι δυνατόν!- κι ο γέρος απ’ το γραφείο του τηλεγραφεί «Όχι». Ξαναστέλνει μήνυμα: «Όχι» πάλι. Στέλνει αμέσως […]

Η ζωή μου διαρκεί όσο με διατρέχει το ρεύμα. Τίποτα δεν είναι πιο ζωτικής σημασίας όσο το ηλεκτρικό ρεύμα που με καθιστά ζωντανό. Άρχισα να κατοικώ στην οδό Μέλβιλ 32α μια συστοιχία κατοικιών παλαιάς κοπής. Ζούσα κοντά στο χαμηλοτάβανο πατάρι σε πείσμα των καιρών. Η Ρόουζ ξεκλείδωνε το διαμέρισμα απέναντι. Λέω ξεκλείδωνε γιατί ουσιαστικά έλειπε […]

Οι οδηγίες τού Πλοιάρχου ήταν σαφείς: Μέσα σε τρεις μήνες· το αργότερο αρχές Δεκεμβρίου, έπρεπε να ’χει τελειώσει ο έλεγχος στο Τμήμα Νοσηλίων: Κανένα ρέστο και μηδενική ανοχή πάνω σ’ αυτό. Η θέση χήρευε κάνα χρόνο και τώρα· μόλις ανέλαβα, έπρεπε να βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα και σε τρεις μήνες να ελέγξουμε […]

Στάζει η στιγμή σαν να είναι  η απέραντη κρυφή θλίψη  στις σταγόνες που μεγαλώνουν  πάνω στην  πέτρινη βρύση της Τζεμάα ελ Φνα. Το παιδί σκύβει να πιει λίγο νερό να δραπετεύσει την δίψα του.  Στην ανοιγμένη θύρα της εκβάλει  το  σαλεμένο  μελάνι. Ξεγλιστρά ως ένα ενσαρκωμένο φίδι  στον μαύρο καπνό και ανεβαίνει αργά από  το […]

Εμείς τα πρωτάκια, το καλοκαίρι, στις γυμναστικές επιδείξεις, ήμασταν με την κυρία Άννα. Παρέλασε όμως μαζί μας και η Δευτέρα· γιατί η δασκάλα τους, η κυρία Ιωάννα, έλειπε κάποιες μέρες, και μετά ήρθε στο σχολείο φορώντας μαύρα. Τώρα όμως το Φθινόπωρο, που πήγαμε εμείς στη Δευτέρα, η κυρία Ιωάννα ήρθε κανονικά και ήταν ντυμένη γκρίζα, […]

Αν ο δείκτης του ρολογιού σκοντάψει  κατά τύχη  στο αλαργινό σκαλοπάτι του χαράματος δεν θα γονατίσει  ικέτης στην πτώση αυτή. Δεν θα στάξει  καμιά σταλαγματιά  ζοφερό αίμα ζώου  στον βωμό ετούτο της δόξας δεν θα το νίψει με  καμία προσφορά. Στην αφωνία της πέτρας και του μαρμάρου η μόνη θυσία θα είναι η σιωπή και […]

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος […]

Στην Κίμωλο είπανε; στη Φολέγανδρο· δεν θυμάμαι, θα σε γελάσω. Ήτανε πάντως καμιά εικοσαριά χρόνια πριν· τότε που σταματήσαν οι πολλές δραχμές· κι ένα ματσάκι άνηθος κόστιζ’ ένα ευρώ και μας φαινόταν τζάμπα. Τότε, ο Παναγιώτης ο ψαράς, νοίκιασε για όλο τον Αύγουστο το σπίτι του σ’ ένα μεγαλομόδιστρο απ’ το Παρίσι. Ο μεσιέ Μάρτιν […]