Ο Ταρατάλλας είν’ ένας απ’ τους εκατοντάδες χιλιάδες ιπποκόμους τής αχανούς αυτοκρατορίας μας. Θ’ αναρωτηθεί κάποιος γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί στη χώρα τούτη. Σίγουρα το τεράστιο μέγεθός της θ’ αποτελούσε μια πειστική απάντηση σ’ αυτή την εύλογη απορία. Απλώνεται σχεδόν σ’ ολόκληρη τη μεγαλύτερη ήπειρο τού μέχρι τώρα γνωστού κόσμου κι αμφιβάλλω αν υπάρχει […]
Πεζογραφήματα
Γιώργος Δήμος | Περὶ ψεύδους
«Τζούλι, κόψε τις μαλακίες, μπορείς; Δεν υπάρχει κανένα πτώμα στο βάλτο κοντά στο σπίτι σου. Ψάξαμε δυο φορές, δεν υπάρχει αμφιβολία.» «Αποκλείεται, κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Σας λέω πως το πτώμα του Άξελ είναι ακόμα εκεί μέσα! Εγώ το έσυρα ως εκεί με τα ίδια μου τα χέρια. Τι νομίζεται, ότι είμαι τρελή;» Τζούλι […]
Μαρίνα Βασιλειάδου | Το παιχνίδι
Κορίτσια μ’ ένα σκοινάκι μπλεγμένο στα πόδια σαν φιδάκι. Να το δρασκελίζουν τραγουδώντας, κι ώσπου να ελευθερώσουν τους αστραγάλους, αυτό να σκαρφαλώνει στα γόνατα, κι από κει στους μηρούς, στη μέση… Εκεί έχαναν οι περισσότερες. Στις μασχάλες, πάνε κι οι άλλες. Αν έμενε καμιά πεισματάρα, πνιγόταν στον λαιμό και λευτερώνονταν λόγια σαν άσπρες πεταλούδες και […]
Ολυμπία Θεοδοσίου | Καρτ ποστάλ δωματίου
Μέρα άγνωστη στο επίγειο ημερολόγιο. Έξω βρέχει, παρατηρώ τις στάλες να κυλούν πάνω στις σαρκικές ατέλειες των περαστικών και να γλείφουν με μανία το άκαυστο πάθος των θνητών. Εκείνοι τρέχουν να προλάβουν το μηδέν, οι υπόλοιποι αριθμοί ταξιδεύουν μέσα τους. Μόνοι εκμηδενίζουν τον εαυτό τους -Στιγμιαία παρατήρηση-. Το βλέμμα στη ζωή, το σώμα σε καλούπι. […]
Αργύρης Κόσκορος | Θέσπις
Είχε χέρια γερά, αλύγιστα. Διάλεξε πηλό για υλικό, υγρό και εύπλαστο. Όποτε κάποιο κομμάτι ξέφευγε, το γράπωνε να το δαμάσει. Κάθε λεπτομέρεια που σχηματιζόταν έπαιρνε το αποτύπωμα των δαχτύλων του. Στο τέλος έβγαλε και λεπίδι για ραφινάρισμα. Το προσωπείο ήταν έτοιμο. Δυο χάσματα στα μάτια κι ένα στο στόμα θα τα συμπλήρωνε ο ίδιος σαν […]
Γιώργος Δήμος | Ταξίδι στην κόλαση
Το όνομα μου είναι Σίβα, ο Απόλυτος. Η γυναίκα μου είναι η Κάλι, η θεά της μητρότητας και της γονιμότητας. Η ένωσή μας ήταν για τον κόσμο αυτό η ένωση των αντίθετων δυνάμεων του σύμπαντος, η νύχτα και η μέρα, το μαύρο και το άσπρο, το καλό και το κακό. Η δύναμη και των δύο […]
Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης | Ένα εικοσιτετράωρο από τη ζωή τού Λαέρτη
Ο Λαέρτης είν’ ένας κοσμοκαλόγερος πού ’χει ξεπεράσει το μεσοστράτι τής ζωής προ πολλού. Έτσι τον αποκαλούν όσοι τον γνωρίζουν καλά, κι αυτοί που τον γνωρίζουν καλά, δηλαδή όσοι τον συναναστρέφονται χρόνια κι εκ των πραγμάτων έχουν καταλάβει, ως ένα βαθμό, την ιδιοσυγκρασία του, είναι λιγότεροι στον αριθμό απ’ τα δάχτυλα τού ενός χεριού. […]
Γιώργος Καφετζής | Tρεις Kλωστές
Ίσως οι αποστάσεις μεταξύ ανθρώπων είναι που της επιτρέπουν να διατηρεί τις ψευδαισθήσεις της ακέραιες, αλώβητες. Κάπως έτσι και διαρκώς αναμεταξύ τόσων όσων, διασχίζει μονόδρομους διαθλώμενη: διάγει ζωή θανάσιμα ανιαρή για άλλους μα εξόχως ενδιαφέρουσα για την ίδια, μια συνθήκη μυστηριωδώς αναγκαία και ικανή για κοινό παρονομαστή αδιάλυτης διαίρεσης. Οι συνθέτες λέξεις κοστίζουν ακριβά μα […]
Γιώργος Δήμος | Σεληνόφως
Σκαρφάλωσα στο σκέπαστρο και ανέβηκα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Όλα ήταν ήρεμα εκείνη τη νύχτα και το φεγγάρι έλαμπε γεμάτο στον έναστρο ουρανό. Τα φώτα ήταν σβηστά και τα κορίτσια κοιμόντουσαν ήσυχα στις κουκέτες τους. Το φως που έμπαινε από το παράθυρο αντανακλούσε στα λευκά σεντόνια και έδινε, σε όποιον το κοίταζε, μια αίσθηση γαλήνης. […]
Γεώργιος Κρεοπώλης | Υφασμάτινο Ημερολόγιο
6 Σεπτεμβρίου Όταν βγήκες από το διαμέρισμα μου, εκείνο ούρλιαζε ακαταστασία. Αλλά ήταν μόνο όταν έκλεισα τη πόρτα πίσω σου που μου δόθηκε ο χρόνος να κατανοήσω τον όγκο της ζημιάς που είχες προκαλέσει…Στην αρχή λύγισα τα γόνατα σέρνοντας τη πλάτη μου στη ξύλινη επένδυση της πόρτας, χάνοντας αργά ύψος, και τελικά κάθισα με τη […]