Πεζογραφήματα

Εκπηγάζει  το άδετο  δάκρυ από το βάθος των κυκλικών ματιών. Σαν το ποτάμι των λουλουδιών που βγαίνει τσάρκα διολισθαίνει  στις  ακτές των δύο ηπείρων και των παντέρημων θαλασσών. Κυκλάμινα και μύρτιλο και ανεμώνες χαϊδεύουν τα αδόξαστα κύματα και μας οδεύουν ολοταχώς  μέσα σε ένα αέναο κύκλο για την γαλάζια μας πατρίδα. Στον πυρήνα αυτό του […]

Οι τηλεφωνικές οχλήσεις τού εξάδελφου Θάνου, παραδόξως, είχαν πυκνώσει πολύ τώρα τελευταία. Χθες μόλις, βρέθηκε επιτέλους κι ο νεαρός υπομηχανικός, που συμφώνησε να πάμε να τού δείξω το χτήμα στη Λυγιά, για να μού κάνει ένα τοπογραφικό, να το ’χω, μπας και φανεί κάποιος επενδυτής και θέλει ν’ αγοράσει· ποτέ δεν ξέρεις. Σήμερα η μέρα […]

Έργα και ημέραι  Ωδαί στο Τίποτα, η ωχρή κηλίδα της Κελλιότητάς της. Το υψηλό της κριτήριο είναι εγγενές, δε χρειάστηκε, διάολε, γι’ αυτό να κοπιάσει. Κουφαίνεται και συγκεντρώνεται σ’ ένα σποτ. Τίποτα έξω από αυτό δεν κάνει παρέα. Ένας ρόλος παύσεων που εκείνη τους δίνει ζωή όταν κατουράει ο σκύλος. Είναι ενδελεχής στο να επιτελεί […]

Ήταν συννεφιασμένη μέρα. Έκανε αποπνικτική ζέστη κι έβρεχε σκόνη. Αφρικανική σκόνη στην Ελλάδα, τα καλά της παγκοσμιοποίησης βλέπεις. Έριξε τρεις γεμάτες κουταλιές καφέ στο μπρίκι, λίγο νερό και περίμενε τη φωτιά να κάνει τη δουλειά της. Κοίταξε την πόλη από ψηλά. Ήταν ωραία σ’ εκείνο το δώμα. Μην φανταστείς πολυτέλειες. Ένα κρεβάτι, ένα γραφείο, μια […]

Άλλαξα πολλά βλέμματα πριν σε βρω. Γιασεμί της ερήμου. Κι ήταν όλα, λες, που έβγαιναν μέσα από την ομίχλη. Μακρινών λιμανιών, που δε νοστάλγησα από τότε. Καΐκι σε θύελλα, ο νους. Ψάχνει απάγκιο. Μέσα στις μορφές του Μορφέα. Που έρχονται και φεύγουν, καθώς το φως. Κάθε λιόγερμα. Κι είναι το σκοτάδι, μελάνι, με μια στάλα […]

Κοιτάζει ξανά και ξανά το ηλεκτρονικό ρολόι κι η ώρα μοιάζει κολλημένη. Έξω είναι μέρα φωτεινή, νωρίς το απόγευμα. Ακόμη ο ήλιος είναι κυρίαρχος, χωρίς καμιά σκιά να επιβουλεύεται την πρωτοκαθεδρία του, κάνει ένα υπόκωφο λογοπαίγνιο με τον άλλο του εαυτό. Ο άλλος του εαυτός… Απολύτως υποταγμένος στον Ήλιο. Όσο διαφεντεύει εκείνος, ο άλλος είναι […]

Σου έχω πει για τη Φραγκούλα; Το ’80-81, λοιπόν, που συνεχώς πηγαινοερχόμασταν -όχι τουριστικά- με τη Σάντρα στη Χίο, και μέναμε στο άλλοτε υπέροχο σπίτι τους, που είχε όμως πια απαλλοτριωθεί, για να γίνει το αεροδρόμιο, και είχε μάλιστα, κυριολεκτικά, κοπεί στη μέση (!) για να περάσει από ‘κει η «Λεωφόρος Ιωάννου Χρήστου» (!!), βρεθήκαμε […]

Άγριο νέφελο, άγρια τραγουδάς. Του Αρχάγγελου το νανούρισμα. Και ‘γω, στρίβω ένα σύμπαν και χάνομαι στο καπνό του. Και η σιωπή, μέλισσα, που τρυγά θυμάρι στα γκρέμνα του νου μου. Μαύρος κύκνος γύρω από το βλέμμα σου. Με ανοιγμένες, ολόγιομες από το λυκόφως, τις σκοτεινές φτερούγες του. Χέρι απλωμένο, ως ικέτιδα ιέρεια, της σκέψη το […]

Ομίχλη. Πάλλεται. Ως η περί πολλά τυρβάζουσα νύχτα. Ως ο περί πολλά τυρβάζων νους. Μακρινό βλέμμα. Στις εσχατιές των καιρών και των χρόνων. Και ένας ουρανός- μελάνι, γράφει. Ότι ειπώθηκε. Και ότι δεν ειπώθηκε. Δούρειος ίππος ο καπνός, τσιγάρου που σιγοκαίει. Όπως η μεταμφιεσμένη μουσική του περιβάλλοντος χώρου. Ήχοι σιωπηλοί. Νομίζεις πως ξεμακραίνουν. Γιατί ξεμακραίνεις […]

Κι η νύχτα, σβησμένη γόπα. Κι ο άνεμος, μια ακροβατούσα σιωπή. Κι ύστερα κατασκήνωσες στο κάστρο. Περίεργα ζεστό είναι το κάστρο. Θα ‘λεγες πως, οι τόσες απουσίες, έγιναν αστροκέντητη κουβέρτα. Νιώθεις την ενθαλπία της. Και το φθινόπωρο που έρχεται, κονιάκ ξεχασμένο σε δρύινο λεπτοσκαλισμένο νου. Θαρρείς πως είσαι λαθρεπιβάτης του χρόνου. Των καιρών. Και των […]