Πεζογραφήματα

Ο Γιώργος εκείνο το πρωινό βγήκε να περπατήσει. Έπρεπε να περπατάει γιατί τα πράγματα είχαν γίνει πλέον σοβαρά. Παλιά του άρεσε, αλλά πλέον περπατούσε αναγκαστικά. Είχε κάπως βαρύνει με τα χρόνια και βαριόταν. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια, βαριόταν. Θυμήθηκε τότε που περπατούσε με πρόγραμμα, που έκανε ασκήσεις, που έτρωγε υγιεινά και απορούσε. Μα πώς […]

Ο ουρανός. Γεμάτος έναστρες απουσίες. Δύει στην αθιβολή. Κι ύστερα το απόλυτο μέλαν. Αδράχτι που περιστρέφεται. Μικρό ψιθύρισμα του νου. Γαλήνη. Από μια σχισμάδα του ολόγιομου φεγγαριού φαίνονται οι σκέψεις. Πιο σκοτεινές από ποτέ. Κύμα που σπάει με δύναμη πάνω στη πεθυμιά. Μεθυσμένη ηδονή πάνω στο μεσονύχτι. Πούθε να γείρω το κεφάλι, για να σε […]

Ένα αγκάθι- δόρυ. Πολλά αγκάθια- βέλη, που σκιάζουν το φέγγος του πόθου. Που απρόσκλητος έρχεται στις εσχατιές της σιωπής. Ως απροσδιορίστου νοήματος μήνυμα, των εσώτερων ερήμων. Πως ο λόγος να γίνει ο κατακρημνίζων τη σιωπή; Όταν δεν υπάρχει αντικείμενο, όλες οι φράσεις φαίνονται άνευ ουσίας. Και άνευ παρουσίας. Και άνευ πεμπτουσίας της αχαρτογράφητης ενθαλπίας. Όλη […]

Άντρας 55 ετών σε γραφείο κάποιας υπηρεσίας. Εγώ, ξέρετε, είμαι ένας βέρος, ένας πραγματικός, επαναστάτης. Προέρχομαι απ’ αυτή τη σπάνια στόφα ανθρώπων που είναι συνεπείς στην ιδέα της αναγκαιότητας της αλλαγής του κόσμου. Είμαι 55 χρονών και ακόμα πηγαίνω σε πορείες. Δεν έχω βαρεθεί ποτέ να πλύνω ούτε ένα κεσεδάκι από γιαούρτι για να το […]

Και μετά από τη θύελλα, η καθαρότητα του ακαθόριστου. Αυτού που ψυχανεμίζεσαι αλλά είναι άμορφο ακόμα. Αλλά είναι όμορφο ακόμα. Ένας θορυβώδης χαΐνης– άρτος. Που φτιάχνεται κάθε που χαράζει. Κι είναι η μυρωδιά του ζεστού, φρεσκοψημένου άρτου, η δική σου μυστική ενθαλπία. Έχει κάτι το συνωμοτικό το χάραμα. Είσαι εσύ κι εκείνο. Κανένας άλλος. Και […]

(Η πόρτα του διαμερίσματος μόλις έχει κλείσει. Η νεαρή γυναίκα με τους μαύρους κύκλους στα μάτια, στέκεται όρθια στην είσοδο του σπιτιού. Φορά καλοκαιρινό φανελάκι και μια κοντή υφασμάτινη βερμούδα. Κάτω απ’ το λευκό και σχεδόν διάφανο δέρμα των ποδιών της φαίνονται οι φλέβες. Καθώς διακλαδίζονται στο λεπτεπίλεπτο κορμί της, μοιάζουν με κάποιον μυστικό κώδικα […]

Ο Ιωσήφ είχε το όνομα του παππού του, όπως όριζε το έθιμο. Ήταν καλό παιδί. Πράος και ήρεμος. Ποτέ δεν είχε δώσει δικαιώματα. Πάντα ήταν πρόθυμος να ευχαριστήσει τους άλλους, ιδίως τους μεγαλύτερους, να προλάβει επιθυμίες, ανάγκες, δυσαρεστημένα βλέμματα και επικείμενους καβγάδες. Κυρίως αυτούς. Καλύτερα να υποχωρούσε, κι ας είχε δίκιο, παρά να αμυνόταν ή […]

Τα τύμπανα ξεμάκρυναν πια. Και το σκαρί, άνοιξε όλα τα πανιά του. Βούτηξες βαθιά αυτή τη φορά. Σε περίμενε για άλλη μια φορά η άβυσσος λυσσομανώντας. Άκουσες το σιτάρ του Μάγιστρου. Κι ύστερα τη λύρα του Ερωτόκριτου. Κι αυτό που έμεινε, ήσουν εσύ. Καθαρός. Στο φουσκωμένο χείμαρρο των σχοίνων, ξανοίχτηκες. Σε κάλεσα. Και ήρθες. Μα […]

Στην αιώρα της νύχτας κρέμεται η σκέψη. Πιασμένη απ’ τον καπνό οπτασίας απούσας. Από το τώρα, το χτες και το αύριο. Δίχως χρόνο πορεύεται τ’ άστρο της σιωπής. Μπλεγμένο στα μαλλιά κάποιας νεράιδας. Που ξέφυγε από τη πάχνη. Και στοιχειώνει τις στιγμές. Του σκοταδιού και των Ερινύων του Έρωντα. Που έχασε το ξίφος του. Μέσα […]

«Όχι». Ένα ξερό όχι. Πώς όχι; Δεν μπορεί· δεν θα κατάλαβε: Μια βδομάδα τώρα, τού εξηγούσε τού πατέρα του για μια τεράστια επενδυτική ευκαιρία, στο κέντρο της Λωζάννης, με αστείους όρους -πληρωτέα με λίρες Αιγύπτου, στο Κάιρο· αν είναι δυνατόν!- κι ο γέρος απ’ το γραφείο του τηλεγραφεί «Όχι». Ξαναστέλνει μήνυμα: «Όχι» πάλι. Στέλνει αμέσως […]