Πεζογραφήματα

Εκεί κάτω προς το θολό ποτάμι προάγγελοι της πρώτης άνοιξης φτερούγισαν την βοή των άστρων.  Φλόγες των κάμπων τρεμοπαίζαν στις   κέρινες ρίζες. Νεροχελίδονα κίνησαν τις σταγόνες τις σιωπής. Το ματωμένο χάδι της φύσης έσερνε  το διαυγές  δάκρυ που επέστρεφε  από  του κάθε Μάη της Ίριδας το λίκνο  χάραμα. Ακάνθινοι χιτώνες σκεπάζουν  τις φλέβες στο  ωκεάνιο […]

(Από τη συλλογή ‘Ψέματα πάλι’ εκδόσεις ΑΓΡΑ, ISBN 960-325-307-3)   Όταν ξεχάστηκαν πια οι παλιοί σκυθρωποί άγιοι που γιορταζόταν άλλοτε καθένας κάθε μέρα και οι άνθρωποι δεν είχανε πια γιορτές και δεν υπήρχαν άγιοι μα χρειαζόντανε γιορτές· σκέφτηκαν, οι σοφοί τού ‘Οργανισμού για τα δικαιώματα της ζωής’, να βρούνε καινούργιους άγιους για να υπάρχουνε γιορτές. […]

Ο θείος Κωνσταντίνος απ’ το 1930 κάτι, ήτανε, λέει, παντρεμένος, γιατί ‘Δεν γινόταν αλλιώς’… Σε έναν μάλλον δυστυχισμένο γάμο· με τη Θεία Πέπη. Ούτε λόγος βέβαια για διαζύγιο εκείνα τα χρόνια. Δεν είχαν παιδιά. Ζούσαν και δεν ζούσαν μαζί. Πάντως όταν γεννήθηκα εγώ, τότε με τους σεισμούς τού Ιονίου, ο θείος ήταν ήδη Υπουργός και […]

Έγειρε το δειλινό στης αρχαίας λύπης το ποίημα. Ξερό  ριγμένο φύλλο   στο πέλαγος που  αγναντεύει o βρεγμένος   ναυτικός τους αφρισμένους  στίχους. Άνοιξε  το ροζαλί  κοχύλι η μεγάλη  βεντάλια του ουρανού. Ξόδεψε την αστείρευτη πηγή στην κάμινο της ξανθιάς ερήμου. Στην γδαρμένη  πλάτης της γδυτής Αφροδίτης υφαίνονται ακόμη τα σημάδια των πρώτων στιγμών. Πληθαίνουν μέσα στις […]

Τις παλιές αγάπες μην τις νοσταλγείς. Δεν τους αξίζει κάτι τόσο λίγο. Είναι ασέβεια στο πρώτο φως, να σκέφτεσαι περασμένα σκοτάδια. Αφεθήκαμε. Στης νύχτας τις θυμωμένες ηδονές. Κι είναι το φιλί της πηγής, ξάστερος φρέσκος νους. Στου κόσμου τούτου τη σιωπή, η κραυγή σου τύμπανα καθαρτήριας καταιγίδας. Μέσα στο εντός σου, όλο το πέλαγο. Στου […]

Μεσάνυχτα. Στις άδειες πλατείες. Μα η ψυχή μου φορά ακόμα, το χιλιομπαλωμένο τζίν σακάκι της. Έριξα όλο μου το σύμπαν προσάναμμα στους Έρωντες. Κι απόμεινα, σκισμένο χειρόγραφο στην άκρη των σκοταδιών μου. Ακροπατώ στα χνάρια της θεάς των δέντρων. Της κρυμμένης μέσα στη τριάδα των βράχων. Και από ‘κει βγαίνω στο φως χιλίων φεγγαριών. Είναι […]

Εκπηγάζει  το άδετο  δάκρυ από το βάθος των κυκλικών ματιών. Σαν το ποτάμι των λουλουδιών που βγαίνει τσάρκα διολισθαίνει  στις  ακτές των δύο ηπείρων και των παντέρημων θαλασσών. Κυκλάμινα και μύρτιλο και ανεμώνες χαϊδεύουν τα αδόξαστα κύματα και μας οδεύουν ολοταχώς  μέσα σε ένα αέναο κύκλο για την γαλάζια μας πατρίδα. Στον πυρήνα αυτό του […]

Οι τηλεφωνικές οχλήσεις τού εξάδελφου Θάνου, παραδόξως, είχαν πυκνώσει πολύ τώρα τελευταία. Χθες μόλις, βρέθηκε επιτέλους κι ο νεαρός υπομηχανικός, που συμφώνησε να πάμε να τού δείξω το χτήμα στη Λυγιά, για να μού κάνει ένα τοπογραφικό, να το ’χω, μπας και φανεί κάποιος επενδυτής και θέλει ν’ αγοράσει· ποτέ δεν ξέρεις. Σήμερα η μέρα […]

Έργα και ημέραι  Ωδαί στο Τίποτα, η ωχρή κηλίδα της Κελλιότητάς της. Το υψηλό της κριτήριο είναι εγγενές, δε χρειάστηκε, διάολε, γι’ αυτό να κοπιάσει. Κουφαίνεται και συγκεντρώνεται σ’ ένα σποτ. Τίποτα έξω από αυτό δεν κάνει παρέα. Ένας ρόλος παύσεων που εκείνη τους δίνει ζωή όταν κατουράει ο σκύλος. Είναι ενδελεχής στο να επιτελεί […]

Ήταν συννεφιασμένη μέρα. Έκανε αποπνικτική ζέστη κι έβρεχε σκόνη. Αφρικανική σκόνη στην Ελλάδα, τα καλά της παγκοσμιοποίησης βλέπεις. Έριξε τρεις γεμάτες κουταλιές καφέ στο μπρίκι, λίγο νερό και περίμενε τη φωτιά να κάνει τη δουλειά της. Κοίταξε την πόλη από ψηλά. Ήταν ωραία σ’ εκείνο το δώμα. Μην φανταστείς πολυτέλειες. Ένα κρεβάτι, ένα γραφείο, μια […]