Πώς μου φαίνεται Στην απέραντη άβυσσο πριν από το χρόνο, ο εαυτός δεν υπάρχει και η ψυχή ενώνεται με την ομίχλη, την πέτρα και το φως. Με τον καιρό, η ψυχή φέρνει στην επιφάνεια τον θολό εαυτό. Τότε ο αργός χρόνος σκληραίνει τον εαυτό του σε πέτρα ενώ πάντα φωτίζει την ψυχή, ώσπου η ψυχή […]
Author: AntonisTsokos
Αθηνά Ιωάννου | Τρία ποιήματα
ιχνηλασία Μ’ αρέσει να μυρίζω έρωτα. Να ‘ναι το δέρμα νοτισμένο από σάλιο και να αναδίνει οσμή περασμένου ιδρώτα που στέγνωσε. Να ‘ν’ το κορμί ποτισμένο από λάβα και να ευωδιάζει ξεραμένο σπέρμα. Να ‘ναι τα χείλη πρησμένα και κόκκινα και πότε μωβ. Να ‘ναι το σχήμα της παλάμης ανάγλυφο επάνω στο σώμα το τρυφερό. […]
Απόστολος Θηβαίος | Πεθαίνουν τα τζουκ μποξ;
“Σας το λέω πως μια μέρα, μια μέρα από αυτές εδώ θα κάνω μια πράξη ηρωική, ναι, μεγάλη και ανθρώπινη”, έλεγε και σηκωνόταν απάνω, περήφανος, βέβαιος πως αυτό που λέει θα γενεί. Λάμβανε την πόζα των κλασικών εκείνων πορτρέτων που αναπαράγονται κατά δεκάδες και θα τα βρεις παντού. Και ύστερα ορμούσαν οι άλλοι από τα […]
Νίκη Μαραγκού: μια πλασματική συγκίνηση
Γράφει ο Αναστάσης Πισσούριος Δεν είναι απαραίτητο να ενδώσει η αισθητική ανάλυση αλλά ούτε και η λογοτεχνική ερμηνεία στην ευκολία του ορισμού της τέχνης ως ένα αμυντικό οχυρό για την υπεράσπιση της εκάστοτε θέσης. Επίσης, δεν θ’ αρχίσει η κριτική διαδικασία από a priori υποθέσεις ως ένα επιθετικό εργαλείο κριτικής ανάλυσης. Με την απαλλαγή της […]
Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος | Υπέρ βωμών και εστιών
Κάποτε ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα υπήρξε το αναμφισβήτητο σημάδι της παιδικότητάς μας. Τώρα μένει κι αυτό σαν μισοσβησμένη ταπετσαρία μεσ’ στα ερείπια των κυκλώνων. * Μας έλαχε ο κλήρος της διάψευσης. Κινούμαστε με την ρετσινιά του καμένου χαρτιού. Κληρονομιά του αδελφοκτόνου προγόνου από τα πρώτα αριθμητήρια του γένους μας. * Θα λέμε: μα […]
Γρηγόρης Σακαλής | Αλισβερίσι
Λένε ότι οι λέξεις επηρεάζουν το μυαλό του ανθρώπου συνειδητά ή υποσυνείδητα όμως οι λέξεις των ισχυρών είναι πιο δυνατές η καθημερινή προπαγάνδα εφημερίδες, ραδιόφωνο, TV καθοδηγεί τον κόσμο με τις κατάλληλες λέξεις και οι δικές μας μοιάζουν αδύναμες μπροστά στις δικές τους ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι υπάρχουμε μας ακούνε μόνο λίγοι φίλοι και […]
Βέρα Κυριακάτη | Αμυντικό σύστημα
Σχεδιασμός τέλειου αμυντικού συστήματος: συλλέγουμε τις πληγές μας σε αεροστεγή βαζάκια που τα θάβουμε στον κήπο, ταΐζουμε γάλα τους φόβους μας για να ‘χουν γερά κόκκαλα, κόβουμε κομματάκια την κακία και τη μοιράζουμε σε λευκό τούλι ως αναμνηστικό της δύναμής μας, χυτεύουμε τον εγωισμό για να φτιάξουμε ασπίδες, κλειδώνουμε σε υγρά μπαούλα τις ευαισθησίες μας. […]
Ελένη Αθανασοπούλου | Δύο ποιήματα
Σταυροδρόμια Αγέρωχη Στη μέση ενός δρόμου που κανείς δεν περπατούσε πια Ποιό ιερό μυστικό φυλούσες για αιώνες; Ποιόν ξεχασμένο νεκρό; Όσοι τον έκλαψαν απο καιρό πεθαμένοι, μα εσύ εκεί Παραμόνευες στα δυό σου πόδια σκαρφιζόσουν γρίφους μειδιούσες με τ’ αστεία σου έλυνες σταυρόλεξα Τώρα γερμένη στον ώμο μου τα μαλλιά ξέπλεκα στο μαξιλάρι τα νύχια […]
Διονύσης Καρατζάς, Η σκιά με τις τιράντες, εκδόσεις Μετρονόμος, 2023 | Γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς
Κριτική Βιβλίου Διονύσης Καρατζάς, Η σκιά με τις τιράντες, εκδόσεις Μετρονόμος, 2023 Γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς* Ο Διονύσης Καρατζάς, πολύπειρος και πολυγραφότατος ποιητής, μάς παρουσιάζει το νέο του βιβλίο Η σκιά με τις τιράντες (εκδόσεις Μετρονόμος, 2023), στο οποίο εμπεριέχονται ποιήματα λιτά, ολιγόστιχα, λυρικά και αισθαντικά. Ως κοινή συνιστώσα αυτής της ποιητικής συλλογής θα μπορούσαμε […]
Απόστολος Θηβαίος | Ιδανικός και ανάξιος ρομποτισμός (sic)
Στην γωνιά του δρόμου λειτουργεί εδώ και μέρες ένα μικρό συνεργείο. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα συνηθισμένα συνεργεία, των ρεκτιφιέ και των επιδιορθώσεων, των ατέλειωτων, αποσυναρμολογημένων οχημάτων που πεθαίνουν με έναν κινητήρα καρφωμένο στα ύφαλα τους. Σε αυτό το συνεργείο οι άνθρωποι, όσοι δηλαδή έχουν τη δυνατότητα, φέρνουν τα τελευταία τους αποκτήματα. Κάτι […]