[…στα ηχεία πάντα ο Μπάουι, μερόνυχτα το αίνιγμα εμπρός σου, ίσως κάπου ένα τραγούδι μες στην άβυσσο, δυο ξέφρενες κιθάρες και φανταστικά ρεφραίν…] Οργανικές Ενώσεις Νίκος Καρούζος 17 Ιουλίου 1926 – 28 Σεπτεμβρίου 1990 […σε χαρά δύσκολη αναμνήσεως, ουράνια, βαπτισματική…] Προχώρα και θα βρεις ορθάνοιχτα υπόγεια με θάλασσες και στεντόρεια χαμόγελα. Μην τα προσπεράσεις ακόμη […]
Author: AntonisTsokos
Απόστολος Θηβαίος | Η εντιμότητα της δημιουργίας
[…όσοι γράφουν ποιήματα το κάνουν για να διαφύγουν της ασφάλειας του κόσμου…] Σκόρπιες εντυπώσεις για την ποιητική συλλογή “Καλεσμένος” του Κυριάκου Ιωαννίδη από τις εκδόσεις Μονόκλ Κοίταξε τριγύρω του, κάθε δρόμος έμοιαζε με μικρό λιμανάκι που υπερασπίζεται τη ζωή. Άκουσε τα παιδιά που τρέχανε και τρύπωναν στις αθλοπαιδιές και τα πάρκα της τσέπης που μοιάζει […]
Χρήστος Παπουτσής | Δύο ποιήματα
Ζωντανός Σήκωσε κύμα. Τρίζουν τα τζάμια του σπιτιού, σπάνε. Το όνειρο με πάει στ’ ανοιχτά, μακριά από τον κάβο. Βγήκαν από τα παρασκήνια επιθυμίες κρυφές, έγιναν ναύτες και καπετάνιος. Ξάφνου, βαθαίνω. Το φως της μέρας, λιγοστό. Βυθίζομαι. Κρύα νερά κι ασάλευτα κουφάρια, στ’ ανήλιαγα όρη του βυθού. Βλέπω το σώμα μου, τρομάζω και ξυπνώ. Όμως […]
Δημήτρης Καρπέτης | Επιβράβευση ξεχωριστή
Παλεύω με την ατραπό του χάους, άγνωστα μέρη περιορίζουν την όραση. Οι ελευθερίες περιπλανιούνται μέσα στις κενές ψυχές. Σε σχοινί τεντωμένο οι ανάσες μας χάσκουν πεινασμένες για ζωή. Σ ‘ένα κορμί χωρίς ψεγάδια συσσωρεύτηκαν τα απολιθωμένα θέλω. Διστάζω ν ‘αγγίξω τα αναστημένα μέλη σου. Η αναγγελία ενός πάθους ακυβέρνητου πυρακτώνει την αυγή. Λίγα απομεινάρια επιβίωσης […]
Η γυναίκα μετρονόμος, η Ντίκινσον και ορισμένες παραμορφώσεις του κόσμου βασισμένες σε ζωγραφιές
[στα ηχεία, Partita No. 3 in A minor, BWV 827 – I. Fantasia] Της αγάπης και της αιωνιότητας Έμιλι Ντίκινσον “Έχω έναν φίλο” Έχω έναν φίλο που είναι στ’αλήθεια πουλί αφού μπορεί και πετά! Έχω έναν φίλο καμωμένο από ύλη θνητή αφού μπορεί και πεθαίνει! Κεντρί έχει, σαν τη μέλισσα. Είσαι στ’αλήθεια παράξενος φίλε μου, […]
Αποστόλης Κουτσούμπας | Θησείο
Το θυμάμαι καθαρά Εκείνο το βράδυ, Τη βόλτα στο Θησείο Και κάτω απ’ την Ακρόπολη, Τη διαδρομή που τόσο σου άρεσε. Μόλις είχε μπει Σεπτέμβριος Και με το τέλος του καλοκαιριού Ξεκίναγε η νέα άγνωστη εποχή μας. Σκεφτόμασταν τα πάντα. Αλλά εκείνο το βράδυ Προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε. Η Αθήνα ήταν προκλητικά όμορφη Σα να σφράγιζε […]
Μίνα Μοίρου | Όσα μου έμαθες θα ξεχαστούν στην καταιγίδα
Δεν μπορείς να φας το ίδιο μήλο δυο φορές, ένα θα είναι εκείνο, το πιο γλυκό, κι όλα τ’ άλλα ένα ημιτελές αντίγραφο. Θα κόψουμε μόνο όσα θα φάμε, είχες πει. Κάποιος το φύτεψε το δέντρο, σαν γευστικό σύνορο σε ένα χωράφι κρυμμένο μες στο δάσος. Εσύ μιλούσες για την ιερότητα της ιδιοκτησίας. Εγώ κατάλαβα […]
Θάνος Γκαμπούρας | «Εύφλεκτος χρόνος» (εκδόσεις Ιωλκός, 2025)
Ήμουν πάντα εύφλεκτος. Τι κι αν το ήξερα. Άφηνα τον εαυτό μου να καίγεται γύρω από εφήμερες συνθήκες και λέξεις που αύριο δε θα θυμόμουν. Ήμουν πάντα με το μέρος μου, μα ίσως να μην μου το έδειξα ποτέ. Πάντα έβρισκα έναν λόγο, μια αφορμή. Να μην πάνε όλα στράφι, προς θεού. Αλλά κάτι να […]
Κατερίνα Γκιουλέκα | Πουνέντες
(ανακαλούν ανέμους τα πουλιά;) Πρώτα κόπασε έπειτα τράβηξε γι’ αλλού ο δυτικός άνεμος· κεντώ ένα μωσαϊκό ζωής σε πλήρη θέα να φυλάξω μια πολύτιμη ψηφίδα συνθέτω μιαν εικόνα την ορμηνεύω να επιμένει -τι απομένει- να μιλά να αφηγείται μ’ εκδοχές τη στιγμή όπως ξεπρόβαλες από την φαντασία μου κι απόδειπνο ανηφορίσαμε μαζί βαθιά οχυρωμένοι μες […]
Απόστολος Θηβαίος | La injusticia es mejor, Rosa
[..οι αθώες καρδιές τίποτε δεν ξέρουν…] Έργο βασισμένο σε κάποια ρήση του Γκαίτε σύμφωνη με τα ήθη μιας εποχής (Καλαίσθητο σαλονάκι εποχής. Με όλες τις ανέσεις, καναπέδες με ταφταδένιες μαξιλάρες και γυριστά πόδια, φτιαγμένοι από το πιο σπάνιο ξύλο. Σερβάντες και καθρέφτες από υδράργυρο και επιχρυσωμένη κορνίζα. Στις τέσσερις γωνιές του σαλονιού, οι ψηλοί κηροστάτες […]