Στα βασίλεια
Ποιος είναι ποτέ στο σπίτι μόνος του.
Τόπος χωρίς έλεος. Σειρές αυτοκινητόδρομων
που τρεμοπαίζουν τη νύχτα. Όταν σου μιλάω
μπορώ να αισθανθώ μια καταιγίδα να πέφτει
θυμωμένα στους δρόμους, οι καταρρακτώδεις βροχές
τη στιγμή που χτυπάνε. Η αφοσίωση είναι γεμάτη βέλη.
Τις περισσότερες βδομάδες δεν είμαι
τίποτα περισσότερο από το χρώμα στους τοίχους
στο δωμάτιο που καθόμαστε,
ή είμαι τυφλή στα ρολόγια, ανήσυχη, ανέτοιμη,
συνεργός στους καιρούς που καίνε και δραπετεύουν
χωρίς αφρό, πάνω από έναν ουρανό
που ήταν το παρελθόν μου, που είναι
ό, τι ήμουν. Βρίσκομαι πάντα τόσο κοντά.
Δεν είμαι σίγουρη ότι θα είμαι ποτέ
εντελώς ζωντανή. Ωστόσο ακόμη- είμαστε πιστοί.
Μικρά πουλιά αγκιστρώνουν τις πτήσεις τους στην ομίχλη.
Η ζέστη περνάει σε κύματα πάνω απ’ αυτούς τους δρόμους
κι αυτό το βράδυ οι λεύκες μπορούν να λικνίζονται
με αυτόν τον αργό, χρυσοσκότεινο άνεμο
πέρα από κάθε επείγουσα ανάγκη.
Σε ακούω.
Δοσμένο
Και μετέφερα σε εκείνο το κενό
ανάμεσά μας, τα πουλιά
που μας προσκαλούσαν
όλη νύχτα. Κουβάλησα ένα παλιό
ποδήλατο, ένα ζεστό γεύμα,
λίγη ώρα ομιλίας.
Θα τα είχα φέρει
σε σένα νωρίτερα
αλλά φοβήθηκα ότι η δική σου
απόγνωση θα σε κρατούσε
κουλουριασμένο εκεί. Αν πεταχτείς όρθιος,
ας μην είναι εναντίον μου
αλλά σαν ένα αγριόχορτο
ή ένα σιντριβάνι.
Σου παραχωρώ την σκληρή ραχοκοκαλιά της
παιδικής σου ηλικίας. Σου παραχωρώ
το συνοφρυωμένο τόξο αυτού του πρωινού.
Αν μπορούσα θα σου παραχωρούσα
ένα λαμπερό λαιμό και ακόμα
λαμπερότερα μάτια, ολόκληρο αυτόν τον λόφο
με τα ελαιόδεντρα, την ηρεμία του με σκοπό.
Μη με αφήσεις να ξεχάσω
ποτέ τι σου χρωστώ.
Λάτρεψα την αγάπη
που ένιωσες για εκείνους τους κήπους
και θα σου παραχωρούσα
την παντοτινή, σταθερή
παρουσία των σπόρων.
Σε αυτό το πρόβλημα
ανάμεσά μας φέρνω μια καμπάνα που μπορεί
να θολώσει στον αέρα. Φέρνω τα ξύλα
και μια αίσθηση απ΄ ό, τι ζει εκεί.
Σαν εσένα, επιστρέφω στο φως του ήλιου
για απαντήσεις. Σαν εσένα, δεν είμαι
σίγουρη πού έχει πάει.
