Μιλάμε για τις γραμμές στο μέτωπο
τη χαλαρή κοιλιά, τα πεσμένα στήθη.
Μετά γελάμε λίγο
με τα κατορθώματα των παιδιών.
Διαλέγουμε πότε εμβόλια
και πότε προορισμούς.
Σχεδόν ταυτόχρονα, πετάμε
τον τελευταίο χρόνο στα σκουπίδια
μα όταν ακούμε τις αστείες φωνές
από τα διπλανά δωμάτια
μαζί λέμε ότι θα πρέπει
να συντομεύσουμε την κλήση.
Βουτάμε γρήγορα γρήγορα
με κάμερα κλειστή
η καθεμία στον κάδο της
φορτώνουμε όπως όπως
τις μέρες στην πλάτη
και πηγαίνουμε να ετοιμάσουμε
τις μικρές για το βραδινό
με πίκρα στο στόμα
ότι μόνη μας επανάσταση
είναι η βεβαιότητα ότι το νήμα
δεν πρέπει με τίποτα να κοπεί.
