Βρέχει κι εσύ
κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη
το κοιτάζω κι εγώ
αποσπασμένο όπως είναι απ’ το υπόλοιπο σώμα
και περιτριγυρισμένο μ’ αυτό το ξύλινο πλαίσιο
Η εικόνα σου στο γυαλί όμως
δεν μου αποκαλύπτει κάτι περισσότερο απ’ τα λόγια σου
Ο γρίφος είναι εδώ – παρών
Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι
και η γλώσσα είναι σαν τον καθρέφτη
Γεμάτη είδωλα
Το κορμί όμως όχι – θα υποστήριζα
έχει την δική του αυτονομία
Νοιώθω λοιπόν πως σε ξέρω καλύτερα
όταν κοιτάς τη βροχή επίμονα
και μια αγέννητη χαρά τρεμοπαίζει στα βλέφαρα
όταν κοιμάσαι εκπνέοντας στωικά τη λύπη
όταν τα πρωινά που κρατάς το φλιτζάνι με τον καφέ
φαίνεσαι αποφασισμένος να ανανεώσεις το ίδιο συμβόλαιο
Ο σιωπηλός διάλογος με το βλέμμα σου τότε
είναι πολύ πιο ισχυρός
από τις γνώριμες λέξεις που τον συντροφεύουν
είναι μια λειτουργική επαφή και
μια ευεργετική χαλάρωση
από τα ανελαστικά μας είδωλα
Η Ζωή Καραπατάκη κατάγεται από το Πλωμάρι της Λέσβου . Τελείωσε εκεί τις γυμνασιακές της σπουδές και μετά φοίτησε στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε σαν φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή το 2018 στις Νησίδες με τον τίτλο ‘Ο παίκτης και το παίγνιο”. Ποιήματά της εκτός της συλλογής αυτής βρίσκονται κυρίως σε ιστοσελίδες και κάποια σε κάποια έντυπα περιοδικά.
