Τρεις εβδομάδες πέρασαν στη νοσηλεία
και γύρισα ξανά για να σε βρω στο ίδιο μέρος,
τη μέρα που σε έψαχνα και σ’ έχανα
και χάθηκες οριστικά.
Επέστρεψες. Μέσα σε σάκο
σφραγισμένο το νεκρό σου σώμα,
ψάχνει απαντήσεις χωρίς στόμα.
Το τελευταίο μήνυμα στο κινητό σου:
“Γίνε καλά. Σε περιμένω.” και παραμένω
μάρτυρας βουβός της σιωπής σου·
σκόρπια στιχάκια σου στο κινητό,
“μη με λησμόνει” έγραψες πριν φύγεις.
Μα να που σήμερα θρηνώ τον ξαφνικό χαμό σου, βλέποντας το θνητό σου σώμα πεταμένο,
παρατημένο από των λόγων τα στολίσματα, εσέ που
δε σου ταίριαζε ο χωρισμός χωρίς το πρόσωπο σου.
Η Μαίρη Γ. Πράσατζη γεννήθηκε στη Δράμα. Έγραφε από μικρή -στην αρχή, αποτυπώνοντας τις σκέψεις των άλλων, στις επιστολές που έστελναν στους δικούς τους, και ύστερα τις δικές της. Οι σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή, ήταν το πέρασμά της στον χώρο της γραφής· πάντα οικείος. Γράφει, αναζητώντας ρωγμές που να υπονομεύουν την παραφροσύνη του ορθού. Έχει την προσδοκία να καταγράψει, κάποτε, τους στίχους που σκαρώνει, λίγο πριν τον ύπνο· στο μεταίχμιο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
