Φρόνιμα & Φρόνημα
“… desires, some distant hard-earned day, to write something that stabs you in the heart. That pierces you, makes you think you’re going to die. Maybe it’s called metalife. Or metafiction. Or realism. Or gfhrytytu. He doesn’t know. He wonders who the hell really cares.”
Θραύσματα η ζωή μας μες στην κονιορτοποιημένη/κατατεμαχισμένη πραγματικότητα. Κι είμαστε, έτσι, υποχρεωμένοι σχεδόν καθημερινώς να επινοούμε εκ νέου τη συνοχή μας, να παίζουμε με τη διαλεκτική συγκράτηση/συγκρότηση (καίτοι ασυγκράτητοι σε ορισμένα προσωπικά ζητήματα). Είμαστε από πτυχές καμωμένοι, ψηφίδες είμαστε, ένα κολλάζ φράσεων/ήχων/εικόνων, αλλόκοτοι μπαλαδόροι είμαστε που έχουν βαλθεί να ντριμπλάρουν την οδύνη και να κάνουν τάκλιν στη χαμέρπεια, κάτι σαν ανθρωπολόγοι της ίδιας μας της ύπαρξης, προσηλωμένοι, με ευγνωμοσύνη, σε ό,τι μπόρεσε να μας κάνει αυτό που είμαστε: σκεπτομηχανές & λεκτομηχανές, ποιητές της καθημερινής ζωής που ελίσσονται, όσο μπορούν, ανάμεσα στην ευαισθησία και τη σκληρότητα, αναδιευθετώντας φάσεις/φράσεις/καταστάσεις. Ειπώθηκε: a man who wrote so brilliantly and lived so cruelly. Ειπώθηκε επίσης: just want to stay in the business of making you happy.
Ήδη στην αυγή του 21ου αιώνα, πολύ πιο νέοι, λιγότερο σοφοί αλλά όχι λιγότερο ενθουσιώδεις και ενθουσιασμένοι (ο ενθουσιασμός είναι το αλατοπίπερο στο συμπόσιο της ζωής), εξίσου απερίσκεπτοι σε ζητήματα έρωτος και αναρχίας, χωρίς να διατηρούμε πάντα αποστάσεις από την διάσταση της υπερβολής (που ῾῾λαμπρύνει τη ζωή᾽᾽, όπως διατεινόταν ο Καρούζος), γράφαμε (ασυναίσθητα επηρεασμένοι από τις Poésies του Ducasse): Η Ποίηση είναι ένας παρατεταμένος στεναγμός. Η Ποίηση είναι ένα δάκρυ που δεν χάνεται μες στη βροχή, μα μένει αιώνιο. Η Ποίηση είναι ένα γέλιο που ακούγεται μες στον Ύπνο της Λογικής, μες στη Νύχτα του Θεάματος, όπου όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες, όλοι οι Φιλισταίοι καθεύδουν, όλοι οι άλλοι θαυμάσιοι τρόποι μας σιωπούν. Η Ποίηση είναι ένα ουρλιαχτό με σιγαστήρα. Η Ποίηση είναι ένας ψίθυρος που κραυγάζει. Η Ποίηση είναι ένα σημάδι ανεξίτηλο στο εσωτερικό του αριστερού μηρού μας που λέει ότι ζούμε ακόμη. Η Ποίηση είναι ένα χρυσό βλέμμα που χαμογελάει, που βουρκώνει, που σπαρταράει, που τήκεται, που λιώνει. Η Ποίηση είναι η επέλαση του Καλού. Η Ποίηση είναι ο εκθειασμός της Αθωότητας. Η Ποίηση είναι η εορτή του Έρωτος. Η Ποίηση είναι η φίλη των Θεών. Η Ποίηση είναι η μουσική των κορμιών. Η Ποίηση είναι ο ιδρώτας των εραστών. Η Ποίηση είναι η παρανομία της επίσημης πραγματικότητας. Η Ποίηση είναι ο δόλος του Λόγου. Η Ποίηση είναι η άρση της ηλικίας. Η Ποίηση είναι η θέωσις της ευαισθησίας. Η Ποίηση είναι ο θάνατος της οίησης. Η Ποίηση είναι η διασάλευση των παραισθήσεων. Η Ποίηση είναι η άριστη αποκατάσταση των αισθήσεων.
Η Patti Smith το είχε διατυπώσει έτσι: Μήπως οι σκέψεις μας δεν είναι παρά περαστικά τρένα, χωρίς σταθμούς, χωρίς διαστάσεις, που περνούν μπροστά από τεράστιες γιγαντοαφίσες με επαναλαμβανόμενες εικόνες; Που συλλαμβάνουν ένα θραύμα της πραγματικότητας από μια θέση σε ένα παράθυρο, αλλά είναι απλώς άλλο ένα θραύσμα από το επόμενο, απαράλλαχτο καρέ; [M Train / μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς / εκδ. Κέδρος]
Σήμερα, στις πιο αντίξοες και αλλόκοτες συνθήκες που έχουμε έως τώρα γνωρίσει, οφείλουμε να καταφύγουμε στη διαλεκτική εσωστρέφεια/εξωστρέφεια προκειμένου να υπερασπιστούμε όσα μας συνέχουν, τα όσα αγαπάμε, τα όσα μας αγαπάνε. Μια φράση του Franzen λέει πολλά: To prevent the extinction of a species, you first have to know that it exists.
Ξερουμε ότι ῾῾το Πνεύμα δεν ενοικεί στον θεσμό αλλά στον νου μας, και η τελική καταλλαγή λαμβάνει χώρα στον τρόπο με τον οποίο ζούμε καθημερινά᾽᾽ [Ντήτερ Χένριχ, Μεταξύ Καντ και Χέγκελ, μτφρ. Θοδωρής Δρίτσας, εκδ. ΠΕΚ, σ. 170] .
Ξέρουμε: ῾῾«πεπαίκοιτον» (δεν σώζεται σε κείμενο, αλλά είναι δυικός αριθμός της ευκτικής του παρακειμένου του ρήματος παίζω), μία λέξη που θα αποδιδόταν στα νέα ελληνικά με μια ολόκληρη πρόταση (πχ. Μακάρι εσείς οι δυο να είχατε παίξει)᾽᾽. Έχουμε παίξει εμείς οι δύο, παίζουμε ακόμη εμείς οι δύο, θα παίζουμε έως το Τέλος του Χρόνου εμείς οι δύο.
Για την ώρα, σπεύδουμε να επιστρέψουμε στη lost art of kissing a Wonderful Girl!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Αδούλωτη Κυψέλη, 04.05.2020
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.
