2 Μαΐου
Μέρα Τριακοστή Όγδοη
Μένω στο σπίτι της οδού Ιθάκης.
Μήπως είναι το σπίτι απέναντι μου;
Το σπίτι της οδού Θεοτοκοπούλου;
Συμβαίνει τώρα!
Στο ζαχαροπλαστείο απέναντι, βλέπω πέντε παιδιά που κρατούν μεγάλες πράσινες καραμέλες, καρφωμένες σε καλαμάκια, και τις γλείφουν.
Οι καραμέλες, είναι μεγαλύτερες από τα κεφάλια τους, και φέγγουν σαν να έχει ανάψει πράσινο φως μέσα τους.
Άναψε το πράσινο;
Τί είναι όμως αυτή η λέξη που ξεστομίζουν όλοι;
Μισαλλοδοξία.
Όλοι οι ρομαντικοί σκοτώνονται σε μια υδρογονική έκρηξη της μισαλλοδοξίας, που θα καταστρέψει όλα τα μνημεία τύπου μ ι σ α λ λ ο δ ο ξ ί α .
Ξυπνάω.
Λέω, λίγο καθαρή καρδιά ζητάει πάντα το απίθανο για να φανερωθεί.
Και υπάρχει στις ψυχές των μικρών παιδιών.
Και υπάρχει στις ψυχές των απλών ανθρώπων.
Και υπάρχει στις ψυχές των τρελών.
Όλοι αυτοί είναι ένα είδος Δούρειου Ίππου στην άκρη της πόλης.
Θα φτάσουμε εκεί την τέταρτη μέρα του Μάη, και κάπως έτσι θα τελειώσει το ταξίδι της πρώτης μεγάλης εικόνας του Νανούκ, που κράτησε σαράντα μέρες και έχει απόσταση δύο χιλιάδες εκατόν πενήντα επτά χιλιόμετρα.
Ο Νανούκ έχει γίνει σοφότερος, με μία πληρέστερη γνώση της άριστης ποιότητας των αληθινών φίλων του.
Από κει και μετά τί;
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Είναι ένα.
Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αυτόματη λειτουργία της ‘κοινωνικής μηχανής’, ξέρει πως αυτά τα ‘κοινωνικά περιττώματα’ που θα δημιουργηθούν και δημιουργεί η ίδια η κοινωνία, δεν θα δημιουργηθούν έτσι αυτόματα.
Και τα δημιουργεί ένα συγκεκριμένο σύστημα.
Η φτώχεια δεν είναι αρρώστια. Ούτε θα γίνει.
Όλοι οι άνθρωποι μαζί συνθέτουν το τραγούδι του αιώνιου ανθρώπου.
Πρέπει να το σεβαστούμε αυτό το τραγούδι.
Είναι το τραγούδι μας.
Φτιαγμένο από ήχο και φως.
Να μην κλείσουμε την πόρτα σε καμία νύχτα.
Να μην αφήσουμε έξω την συνείδησή μας.
Να μη γίνουν ρουτίνα οι συμπληγάδες και οι σειρήνες.
Να μη μείνω εκεί που μ’ άφησες την τελευταία φορά.
Ν’ αντέξω τη μοναξιά, μέχρι να φωτίσει για τα καλά το σκοτάδι.
Η ομορφιά να μείνει για πάντα σταματημένη μες στο χρόνο.
Να θαυμάζουμε την Ακρόπολη περισσότερο από το Κολοσσαίο.
Οι δίψες του ωραίου και του παντοτινού να παραμείνουν άσβηστες.
Να μην ξεραθεί η μνήμη σαν ποταμιά το καλοκαίρι.
Γράφει το κύμα.
Το κύμα σβήνει.
Σχέδια
Γραμμές
στα ωραία μας μάτια.
Για να μη γίνει η Ευρυδίκη κάρβουνο, δεν θα πρέπει να κατέβεις με τον Ορφέα στον Άδη.
Γεμάτος ελπίζω στον γυρισμό.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
