Δε θα ‘θελε τίποτα πια να θυμάται
έρωτες, μίση
κι εκείνα τα εφηβικά όνειρα,
που καιρό τον ταλάνισαν.
Ώριμος πια θα ‘θελε να κοιτάξει μπροστά,
προσγειωμένος ν’ αντιμετωπίσει το μέλλον,
ξανοίγοντας το βήμα σταθερά.
Μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι
εξασφαλίζει τη σίγουρη πορεία του στο χώμα.
Βλέποντάς τον ν’ απομακρύνεται αργά
άθελά μου θυμήθηκα παλιές ταινίες του σινεμά
με τους δραπέτες να σπάνε τις αλυσίδες
στο πέρασμα του τρένου.
Να του μιλήσω τάχα για τις ταινίες αυτές,
δείχνοντάς του τις ράγες στις παρυφές της πόλης;
Κι εγώ; Τί κάνω εγώ;
Τη σιδερένια μπάλα του δικού μου ποδιού
ακόμα δεν έτρεξα να σπάσω.
Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1945, και είναι Αχαιός στην καταγωγή. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία από το 1971. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 13 βιβλία με ποίηση και δοκίμια. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά “Νέα Εστία”,” Νέα Σύνορα”, “Νέα Σκέψη” ,”Αιολικά Γράμματα”, “Μανδραγόρας” κ.ά. και έχουν περιληφθεί σε αρκετές ανθολογίες, όπως η Νέα Γενιά των εκδόσεων Κέδρος (1971), των Δικηγόρων Ποιητών του Π. Παναγιωτούνη (εκδόσεις Πιτσιλός), η Λογοτεχνία της Αχαΐας του Κ. Σταμάτη κ.ά Ποιήματά του έχουν επίσης μεταφραστεί στα γαλλικά και στα αλβανικά.
