Η αγάπη αναζητά το άγγιγμα
και τη θύμηση των στιγμών,
τα ίχνη του ιδρώτα μας.
Κρατάμε την ανάσα μας
μέσα στης λήθης το κελί.
Καταμεσής στο δρόμο της βροχής
οι ψυχές μας φαίνονται
να ικετεύουν
με τη σιωπή τους.
Σώμα να ταξιδεύει στη βροχή
που πλένεται για ν’ αποβάλει
την απελπισία της ύπαρξής του.
Μια καρδιά που έχει πάψει
πια να πάλλεται.
Η νύχτα φτάνει
και απεικονίζει τις ζωές μας
στους ρημαγμένους τοίχους.
Ένα τραγούδι ακούγεται από μακρυά ,
πλέκεται με της βροχής τις στάλες
και εύχεται στις καρδιές μας
τις ανέγγιχτες συγκινήσεις ,τις μεγάλες.
Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το 1969. Από το 2000 δουλεύει σε Δημόσια Υπηρεσία. Έχει ταξιδέψει πολύ σε Ευρώπη και Αμερική. Γραπτά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς ιστότοπους. Πάντα θα προσπαθεί και θα αγωνίζεται για μια κοινωνία με κέντρο πραγματικά τον άνθρωπο.
