Ο κάπως μεγαλύτερος απ’ ό,τι -κλασικά- φανταζόμασταν ιπτάμενος δίσκος πέρασε με ταχύτητα πάνω από την πόλη αφήνοντας μερικές κορδέλες καυσαερίου και πολύ θόρυβο στ’ αυτιά μας. «Μα είναι δυνατόν να καίει πετρέλαιο αυτό το διαστημόπλοιο;» ρώτησε το παιδάκι τον μπαμπά του. Πετάχτηκα εγώ απρόσκλητος και με δεικτικό ύφος τού επισήμανα ότι δεν είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε τους εξωγήινους λες και είναι παντογνώστες, σάμπως να τα έχουν ανακαλύψει όλα• γήινοι σαν και μας είναι, μόνο που είναι έξω-γήινοι. Άμα πας στις πόλεις τους θα δεις τόση μόλυνση που από τώρα θα αρχίσεις να ξύνεσαι και να μυρίζεις τα χνώτα σου με καχυποψία.
«Τι λες μωρέ παράουρε στο παιδί», απάντησε ο πατέρας του εξοργισμένος. Κατάπιε λίγο σάλιο. «Δεν είναι διαστημόπλοιο, είναι σαλάχι. Δεν σας ήρθε η ψαρίλα στη μύτη»;
«Τι σαλάχι βρε μπαμπά; Στον αέρα σαλάχι;»
Και πάνω που κάναμε και γω κι αυτός να απαντήσουμε, το διαστημόπλοιο ή σαλάχι ή ό,τι τέλος πάντων ήταν, πήγε δυστυχώς και καρφώθηκε στην κορυφή του Στρούμπουλα. Διαλύθηκε. Και έτσι τελείωσε η κουβέντα. Ευτυχώς τελικά, σκέφτομαι τώρα, γιατί θα είχαμε τσακωθεί άσχημα.
* * * *
Μιχάλης Παπαχατζάκης. Γεννήθηκε και ζει στο Ηράκλειο Κρήτης το 1977. Σπούδασε και εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός. Διατηρεί το ιστολόγιο giati-baba.blogspot.gr
