Ψάχνω στην άβυσσο
τις ηλιαχτίδες του μέλλοντος.
Η πυξίδα της λογικής
αναζητά το λιμάνι της αλήθειας.
Άνεμος απρόσεχτος
σκόνισε τις ψυχικές διαδρομές της ζωής,
τις έστρωσε με όνειρα πικρά
όνειρα που δεν ανθίσανε ποτέ τους.
Στο στέρνο μας αφήνεται, κυλά
το νερό απ’ τη χούφτα της γης.
Σταλάζει χαμόγελα ακριβά,
μα και λησμονημένα
μέσα στην καθημερινή παρωδία
μιας αναμέτρησης
αμαρτωλής και άνισης.
Ένας χρόνος που αγνόησε
το τρεμούλιασμα της φωνής
και τα υγρά μας χνώτα.
Ώρες ατελείωτες, γυμνές
καταπίνουν τα όνειρα εφιάλτες.
Ψάχνω στην άβυσσο
τα νιόβγαλτα φυλλώματα
μιας δύναμης αδιόρατης
που το βαθύ σκοτάδι
θα κάνουν… να σωπάσει.
***
Καθώς η νύχτα χάνεται
ακουμπώ την ανατριχίλα της ύπαρξης σου.
Αγκαλιές κύματα
σκεπάζουν νωχελικά μ’ αισθήματα
κορμιά παραδομένα
σε πόθους κι αμαρτήματα.
Νοθεύουν το ασήμι της καρδιάς τους
και πνίγονται από δάκρυα κρυφά,
θηλιά πλεγμένα στο λαιμό τους.
Μια σιωπή, ομίχλη που απλώνεται
και ποτίζει τις σάρκες
με λόγια ευάλωτα
και χνώτα υγρά,
ίχνη ερωτικά.
Κάθε νύχτα που έρχεται
το αίμα μου προσφέρω
σπονδή στην αυθεντική αγάπη
και αφήνομαι ακυβέρνητος
μες των ανέμων
της καρδιάς μου τα όμορφα λάθη…
Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το 1969. Από το 2000 δουλεύει σε Δημόσια Υπηρεσία. Έχει ταξιδέψει σε Ευρώπη και Αμερική. Γραπτά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς ιστότοπους. Πάντα θα προσπαθεί και θα αγωνίζεται για μια κοινωνία με κέντρο πραγματικά τον άνθρωπο.
