[Παράπονο]
Μιλάμε ώμο με ώμο
σα διακινητές σκόνης σε παγκάκι.
Μιλάμε φωναχτά
για να ακούν όλοι
σα να μην έχουμε τίποτα να κρύψουμε.
Βρισκόμαστε
στον ασφαλή χώρο ενός γραφείου
κι αναπνέουμε
τον κενόλογο αέρα ενός καπνιστηρίου.
Μη με αγκαλιάζεις
Μη με φιλάς.
Κάθισε απέναντί μου
Βάλε κι ένα τραπέζι ανάμεσά μας
αν θέλεις.
Κοίταζέ με
να μιλάμε ίσια στα μάτια
πάνω από δύο φλυτζάνια
μυρωδάτο καφέ
και να αχνίζουν οι λέξεις
[Ψέμα]
…και μην πεις
πως δεν περπατήσαμε αγκαλιά
πως δε ματώσαμε τα χείλη μας
σε κάθε πέτρα.
Μην το πεις.
Δε θα σε πιστέψει κανείς.
Ούτε ο εαυτός σου.
[Οι φίλοι μου]
«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά»
Κ. Γώγου
…εμένα οι φίλοι μου
είναι γυάλινοι
άυλοι
άοσμοι
άσπιλοι
κι αμόλυντοι.
Νεροπότηρα άπιωτα
κεφάλια ασώματα
αρώματα άγνωρα
λέξεις σεπτές
αγάπες βουβές.
Εριέττη Μπορνάν - Ποιήματα στην αρένα –Βεργίνα, 2017
