Νίκος Κουβίδης

Δέσποινα μάνα κι αδερφή στείλε με μένα σου φιλί Το εικοσιδυό στα εικοσιδυό κοίταξα μάνα στο σταυρό Πατέρα είδα στα σπαθιά και αδερφό χωρίς μιλιά Νύφη σε μαύρο νυφικό ξυπόλυτη στο χώμα άσπρο πουλί που βάφτηκε του κάτω κόσμου χρώμα Θάλασσα πως το άντεξες στα δυο να μην ανοίξεις χέρια που σ’ αγκαλιάσανε χωρίς ψυχή […]

Χρυσάφι δεν λογίζονται Μήτε χαρές ζητάνε Ψυχές δεν ονειρεύονται Κι όμως ψυχές γεννάνε Για δες τον ηλιο μια φωτιά Κήπος σ’αυγης λιμάνι Της δύσης κόκκινο Πουλί Πρώτης πηγής στεφάνι Για δες τη θάλασσα ζωή που χει Στην αγκαλιά της Περπατητά στο κύμα της Χριστός το κοίταγμα της Πόσες ευχές γονάτισαν Στο άψυχο φεγγάρι Στόμα σε […]

Ποιος έχει μάτια Κόκκινα Σε χρώμα να ανοίξει Πορφυροκόκκινα μαλλιά Στον ήλιο να αφήσει Άσπρο πετράδι στο λαιμό Κύκνου γειρτό στο σώμα Μαύρο της θάλασσας νερό Που γέννησε το χώμα Ξύλο που γύρισε τη γη Σ’αλώνι αφημένο Μια ζωγραφιά και ένας σταυρός Σε στάρι ματωμένο Πόσοι περνούν στο βλέμμα σου Και πόσοι σου γελάνε Κορμιά […]

Ψυχή που θάφτηκε στη γη  Σε πέντε θάλασσες κρατεί  Ένα κομμάτι του σπιτιού  Και ένα του βασιλικού  Για πες μας μάνα τι φορά  Στα δυο της χέρια τι βαστά  Σκοτάδι μέχρι το λαιμό  κι’ένα σταυρό για φυλαχτό  Στεφάνι για τον νικητή  Μα’ναι πολλοί και το κρατεί  Για πες μας μάνα πού κοιτά  Πού τρέχει και […]

Μεσα σε βράχο, μάτια ζω Και πλένω την ζωή μου Δύο αλυσίδες παίρνουνε Το σώμα απ’την  ψυχή μου Τις μαύρες μέρες καίγομαι Τις άσπρες νύχτες βγαίνω Πέτρες νερό και χώματα Στα γόνατα μου σέρνω Φτιανω σαΐτα στο χαρτί Μια προσευχή της βάζω Μεσα στο στόμα του ουρανού Ασπρο καντήλι ανάβω Φεγγάρι μισοφέγγαρο Δρεπάνι για τ’ […]

Επάνω στο δεξί σταυρό Σε σώμα αφημενο Ασπρο κοράκι με χτυπά Βασιλικά ντυμένο Θε μου το αίμα που κρατώ Πώς να το μαρτυρήσω Μια προσευχή κι ένα κερί Πώς θα το πάρεις πίσω Ε μωρέ μαύρη κι άτυχη Πες μας για δεν πεθαίνεις Τρεις μέρες πάνω στο σταυρό Τρεις μέρες μας νηστεύεις Για δες τον […]

Ασπρα πατήματα στο φως Στο στήθος μπλε κοχύλια Πλεμμένα ταχει τα μαλλιά Χωρίς φωνή στα χείλια Για δες καλέ μου και ξανθέ Πατήματα που χάνεις Στο μαύρο χώμα ο λογισμός Καημό στη σκέψη κάνει Για δες καλέ μου τα φτερά Πώς ταχεις πληγωμένα Και’χουν στα κόκκαλα κλωστές Που τρέχουνε το αίμα Τι χαρακωνεις την καρδιά […]

Πώς κάνει φίλους τα πουλιά και σώμα δεν θυμάται Πώς την μαγεύει την ματιά Πώς στη βροχή κοιμάται Δεν ξέρει να παρακαλεί μήτε να λογαριάζει ξέρει μονάχα ν’αγαπά και το νερό ν’αγιάζει το αίμα του δεν το χαλά μήτε θα το χαρίσει μόνο παιδί σαν το ζητά Κι όποιος δεν προσκυνήσει Όποιος σταθεί στο θάνατο […]

Πώς κάνεις τόπο του ουρανού σύρματα ματωμένα κόρες που σε γεννήσανε με χέρια απλωμένα Βάλε αγγέλους στις καρδιές φτερά που δεν πατάνε μάτια που δεν δακρύζουνε ψυχές που καρτεράνε Δώσε στο χέρι του χρυσού σίδερο να κρατήσει μαύρα μαντήλια που κεντά στο χώμα να τ’αφήσει Κερί ‘σαι και μην το ξεχνάς μια προσευχή που ανάβει […]

Εσύ που γεννήθηκες στους πολλούς Στον κόσμο των λίγων Άνοιξης μέρα Εσύ που έφερες το βλέμμα Σε χρόνο σκοτεινο Ποτάμι που κίνησε από δάκρυ γλυκο Εσύ που ακουμπησες μέρες νεκρές Αναπνοή μια σε κύμα λευκό Εσύ που φιλησες πλεμμενα χαμόγελα Χώμα από τα χέρια σου λουλούδι ξανθό Εσύ που έδωσες το πρώτο φως Αίμα στο […]