Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος

  “Από νωρίς το απόγευμα και σε ζωντανή σύνδεση, το δημοσιογραφικό επιτελείο του σταθμού εργ…” Δεν θέλω τέτοιες υπηρεσίες, ούτε να χρωστάω χάρη σε κανέναν. Μπούχτισα απ’ όσους “σκοτώνονται” για μένα. Ξέφυγε μια βλαστήμια μέσα απ’ τα δόντια μου. Μια κούφια βρισιά, όσο κούφιο είναι και το κουτί της τηλεόρασης. Άλλο τόσο χωρίς αντίκρισμα η […]

είμαι κουρασμένος ενασχολήσεις απλοϊκές αποτυπώνουν θανάτους το ‘δες κι εσύ ανέβηκα στην καρέκλα να φτάσω τη λάμπα κάπως θα την τρόμαξα γιατί μπήκε σε τροχιά γύρω απ’ το κεφάλι μου άραγε να ‘ταν η έλξη της ή πως σκεφτόμουν εσένα πορτοκαλάκι μου και κατάπια το φως στα σπλάχνα μου μύρισε καμμένη νύχτα αυτό ήταν όλο […]

καλά τα λες η σκόνη στο πάτωμα είναι από τα πέρυσι τα πρόπερσι ξέρω και ‘γω πόσο δεν νοιάζομαι για τα περασμένα άλλωστε για να μη γλιστρώ στους χρόνους κινούμαι μόνο με αλυσίδες σου λέω το παρελθόν είναι σωματίδια όχι οφθαλμαπάτη γκαραντί μάγκα και πρόσεχε πού θα πατήσεις αν είσαι αλλεργικός ιδιαιτέρως στα φτηνά ποιήματα […]

ξύλινες σιωπές βρίσκουν σπίτι βαθιά μου στήνω το αυτί στην πόρτα έχοντας έτοιμο ένα ευγενές “ποιος είναι” κάποτε συγχέω κοινές ηχητικές εξαπατήσεις όπως των μαλλιών μου και των νυχιών το μάκρεμα τη διαστολή των θερμικών σωμάτων ή τις σταλαγματιές από την τήξη κέρινων ομοιωμάτων διαφόρων ηλικιακών μου φάσεων με το προσδοκώμενο έξωθεν “Τακ” όπως και […]

αδύναμη εκβάλλομαι στη σκάλα με κούρασαν τα διαμερίσματα αναλώθηκα κατοικώντας με συνεπήραν οι όροφοι στους αντίλαλους των διαδρόμων συνέτριψα τ’ αφτιά μου στον ανελκυστήρα ερωτεύτηκα τον τοίχο του φρέατος στον ακάλυπτο απέρριψα προτάσεις ανήθικων συνειρμών εκπίπτω αδρανής δεν θα χρειάζεται να ‘σαι στο ισόγειο για να γίνουμε κάτι ακόμα κι αν η υπόσχεσή σου μείνει […]

προσπαθώ να διαγράψω τις ειπωμένες λέξεις μου πιο πολύ τα ίχνη τους επάνω σου για να τα καλύψω αλλάζω κουβέντα μιλώ με θέρμη για τα μελλούμενα χτίζω τα περασμένα στο τσιμέντο έχεις αναλογιστεί το μεγαλείο του υλικού; Μα τι λέω έχτισες μια ολόκληρη πόλη με τα χέρια σου οι οικοδομές στο Δυτικό διαμέρισμα αναδύουν ευγνωμοσύνη […]

άλγη ζεστά ροφήματα καφέδες χάπια σε κοινά ποτήρια παίρνει ο ένας τον άλλον μοιραζόμαστε την ίδια θάλασσα μας χωρίζει σε ηπείρους χερσαίες μοναξιές μ’ ένα πήδημα κανείς δεν γίνεται κατακτητής (δικά σου τα λόγια) η παντιέρα σου κουρέλι άναρθρη είναι ένα φωνήεν ή μάλλον είσαι ολόκληρος ένα φωνήεν σε σκορπίζουν οι άνεμοι σε πλατιές σιωπές […]

 (Ευεργετικός ο σημερινός του περίπατος. Ήδη, αισθάνεται καλύτερα μετά τη χθεσινοβραδυνή του αδιαθεσία. Βηματίζει σταθερά στις αλέες του πάρκου, με τη βοήθεια ενός ξύλινου μπαστουνιού. Το χωμάτινο μονοπάτι μόλις έχει στεγνώσει απ’ τις βροχές των προηγούμενων ημερών. Δεξιά κι αριστερά του δρόμου, η παιδική χαρά, το γκαζόν, το γήπεδο, παραμένουν λασπωμένα. Λίγα παιδιά παίζουν στον […]

δες έγινα άγαλμα μπορείς να αγγίξεις το καινούριο μου σώμα δεν νιώθω το κρύο ούτε τα δάχτυλα είμαι ακίνητη πέτρα οι χυμοί μου διάχυτες λεπτομέρειες σε θέα κοινή οι καμπύλες διαβάτες ασελγούν σε κάτι φαινομενικά ανήμπορο να αντισταθεί διασκεδάζω με τον φόβο τους πως θα γίνουν αγάλματα λυπάμαι που δεν δίνουν βάση στους έκδηλους πόθους […]

– ξύλινο – ξενυχτώ πάνω στα δέντρα χωρίς προσανατολισμό έχω ξεχάσει την γεύση του ξύλου δαγκώνω το τραπέζι καταπίνω τις ώρες το “δώδεκα” ακούγεται κούφιο το “τρεις” είναι ρίζα κάτω απ’ το μαξιλάρι τα κλαδιά με ανθίζουν συνωμοτικά ως το πρωί θα πνίξω κάθε σου άρνηση με νέκταρ οι μελλούμενες νύχτες θα είναι στο χέρι […]