blues alley

Η Ιφιγένεια Γιαννοπούλου σε γαλάζιο φόντο, νυχτερινό 1964- 2004 Στην αρχή ίσα που έφθανε ο θόρυβος. Μα λίγο αργότερα ακούστηκε καθαρά μια φωνή, σαν λυγμός. Αν είναι να σπάσει η νύχτα, από μια τέτοια αιτία θα είναι. Αλλιώς τόση ερημιά δεν σώζεται με τίποτε, σκέφτηκε και περπάτησε αργά προς την μουσική που δυνάμωνε και έπεφτε […]

μαρτυρία κάτω από γαλάζιο νέον φωτισμό Φανήκανε μες στη βαθιά νύχτα. Τους ανήγγειλε το τενεκεδάκι που κλοτσούσαν, σαν παιχνίδι πεισματάρικο. Χάλαγαν τον κόσμο και ένας δυο τους βάλανε τις φωνές όμως εκείνοι περάσανε βιαστικά στ΄ απέναντι πεζοδρόμιο ή χάθηκαν πιασμένοι από το χέρι στο σκοτεινό στενό που απόψε αμφιβάλλω αν ξέρω πού μπορεί να βγάλει. […]

[…Δεν την ξύπνησε, μονάχα έδεσε την άκρη του μίτου στο μικρό της χέρι, ποτέ να μην χαθεί ξανά. Γαλάζιο το ξημέρωμα που την άφηνε να αποκαλυφθεί Σιγά. Αθόρυβα. Τρυφερά…] Τι και αν ζήτησαν μια άλλη μοίρα. Η γερουσία είχα πάρει την απόφασή της. Οι νέοι, με δάφνινα στεφάνια στο κεφάλι, στολισμένα τα κορίτσια με τα […]

[«…οι τρεις γυναίκες έφυγαν μες σε γαλάζιο σύθαμπο …»] Ανέβηκαν και οι τρεις μαζί στο βήμα του μάρτυρα. Σήκωσαν τα καθώς πρέπει χεράκια τους, ντυμένα με γάντια από την πιο λεπτή οργάντζα – ο κύριος Φιλ διαθέτει ένα σωρό εξωτικά υφάσματα και αυτό συνιστά ένα είδος χαρίσματος για αυτήν την αδιάφορη πόλη. Ο δικαστής ρώτησε […]

Ο θάνατός του υπήρξε ακαριαίος. Στην αρχή πιστέψαμε πως θα μπορούσε να τα καταφέρει. Ήταν ο οργανοπαίχτης, ένας ακορντεονίστας πρώτης τάξεως που είχε βρει μια γωνιά στο γαλάζιο στενό. Ερχόταν και έπαιζε κάτι νόστιμα βαλσάκια, ζητούσε κανένα τσιγάρο και δοκίμαζε διαρκώς την κλίμακα του Ντο ανεβοκατεβαίνοντας στα άσπρα πλήκτρα, σαν να γύρευε κάτι που ήταν […]

[…και αν έκλαψε η Σαλώμη στου πάθους τη συγνώμη…] […Πέρα μακριά γαλάζια πεταλούδα, όπως στα ποιήματα, να γεννηθεί πάλευε…] Τώρα κρατούν περισσότερο τα απογεύματα. Μοιάζουν με απέραντες θάλασσες. Ποτέ δεν θα τις διαβεί, ανίκητα τα απογεύματα στο νησί του. Πάνε δυο μέρες που ΄χει δέσει την βάρκα κάτω στο μόλο. Σηκώθηκε άνεμος που οι παλιότεροι […]

Να πέφτουν, λέει γαλάζιες οι σφαίρες Τον είδα που έτρεξε από την πλευρά της λεωφόρου. Τον είχανε πάρει στο κατόπι διάφοροι τύποι και μερικοί αστυνομικοί. Οι σειρήνες ουρλιάζανε που σήμαινε πως το σήμα είχε δοθεί. Ακούστηκαν φωνές από μακριά, του ζητούσαν να παραδοθεί. Ένας αξιωματικός σταμάτησε την κίνηση των οχημάτων. Πάνοπλοι οι αστυνομικοί ξεμύτισαν από […]

[…Και αφού παλέψαμε με σιωπές και εκεχειρίες, κατάκοποι από εκείνο το αγώνισμα επιστρέψαμε στις ζωές μας. Εκείνη στ΄αμφιθέατρα και εγώ στο γαλάζιο μου στενό, ναυαγισμένος σε χρόνια ξέρες…] Είχα απομακρυνθεί από το γαλάζιο μου στενό. Κάθε τέτοια εποχή, βλέπετε διαλέγω να εξερευνήσω την πόλη που αλλάζει. Ίσως σε κάποια εσοχή, πιθανότατα σε κάποια κλειστή αυλή, […]

[…γι΄αυτό φροντίστε να αφήσετε μια κρυμμένη φιγούρα πίσω από λέξεις και ζωγραφιές, σκαρώστε κάτι, κάτι ατημέλητο και ευφυές, όλες σας τις δυνάμεις αφιερώστε τις σε αυτόν τον σκοπό. Για να υπάρχει ανάμεσα στ΄άλλα θαύματα του μέλλοντος καιρού κάτι ελάχιστο δικό σας. Δεν είναι λίγο…]   Όλα είχαν περάσει στην αθανασία. Ένας βέβαιος και ένδοξος θάνατος. […]

«Σταθείτε κύριοι, σταθείτε!» Ήρθαν όταν δεν τους περίμενε κανείς. Κυρίως εγώ που ένιωσα πως ο κόσμος που είχα φτιάξει γκρεμιζόταν, καθώς πλησίαζαν στην γωνιά μου. Έσφιξα τα δόντια, έτοιμος να μιλήσω για μένα σε αυτούς τους κυρίους. Ζούσα για χρόνια μες στο πλήθος, μα κρατούσα το καλύτερο κομμάτι για τον εαυτό μου, για σένα.  Τώρα […]