Ποίηση

Γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς*  Η Βάσω Χριστοδούλου με το τρίτο ποιητικό της βιβλίο παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό τριάντα εννέα ελευθερόστιχα ποιήματα σε λόγο τολμηρό και καταγγελτικό και με διάθεση αποκαλυπτική σε ό,τι αφορά στη δική της διακριτική αλλά και διακριτή παρουσία μέσα σ’ έναν κόσμο που μοιάζει αποπνικτικός και αποτελματωμένος. Στην ανά χείρας συλλογή με […]

Είναι οι έρωτες με ημερομηνία λήξης ένα – δύο χρόνια το πολύ κι ύστερα τέλος είναι οι σχέσεις των ανθρώπων τόσο επιφανειακές όταν το συνειδητοποιείς σχεδόν τρομάζεις με το πως ξοδεύεται η ζωή καθημερινά σαν το νερό που κυλάει στα ποτάμια, συνέχεια αποφεύγουμε να κάνουμε απολογισμό γιατί πονάει γιατί θα αιμορραγήσουμε και λιγόψυχοι καθώς είμαστε […]

Φτιάνει στο μάρμαρο κορμί αίμα και πέτρα να κρατεί και με κοχύλι πορφυρό κάνει στο μέτωπο σταυρό δάφνης στεφάνι να φορεί τάμα μ’ ασήμι και κερί τριάντα τρία σ’ αγαπώ Να χει φωνή σαν τον Χριστό Δένει τους ώμους με φτερά τ’ ανέμου μάτια να φιλά και πως το χώμα σαν πατεί κάνει το δάκρυ […]

Η κενή σελίδα αποζητά κάτι ενδιαφέρον. Φοβάμαι πως, απόψε, τα μαύρα στίγματα που έχω να της δώσω δεν αρκούν. Ζητά κόκκινο χρώμα. Απαιτεί την τελευταία ζεστή μου ανάσα. Μα εγώ κραδαίνω στο χέρι ένα στυλό παραγεμισμένο ευφυολογήματα, αμφιβολίες και τον ίσκιο μιας ελπίδας. Η βοή της λεωφόρου στο βάθος, η φωνή της νοικοκυράς που απλώνει, […]

I was on the wrong track We’re deep in the valley, how deep in the gulley… S.Y. Με κούρασαν οι εύκολες λέξεις Για κάθε περίσταση, για κάθε εποχή Πολιτικών Δημοσιογράφων Τυμβωρύχων Θεωρητικών του μηδενός. Χρειάζονται οι λέξεις όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν; Στάχτη στα χείλη Υπάρχουν λέξεις για τον όλεθρο; Ή μόνο φωνήεντα άφωνα, φράσεις νεκρές. […]

Προχθές το βράδυ, λίγο πριν μπει το 24, το 1986 τηλεφώνησε. 
 Ρώταγε πώς περνάμε, πώς μεγαλώνουμε, τι απέγιναν οι έρωτες, πού συναντιόμαστε τα βράδια, τι μουσική ακούμε εδώ στο μέλλον, τι διαβάζουμε, ποιοί διανοούμενοι έπεισαν τελικά την ιστορία.
 Του είπα.   Νίκος Β. Ορφανός  γεννήθηκε το 1959 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιατρική στα […]

Διαβάζω τις πατημασιές στο χώμα, τα λόγια μια ρυτίδα βαθιά στον αγριεμένο άνεμο. Μια σταγόνα αίμα μεταπλάθει την αλήθεια. Ένα φτερούγισμα ταραγμένο μέσα στο ποδοβολητό του χρόνου η ανάσα μας. Τα πλοκάμια της νοσταλγίας απλώθηκαν, μια ψεύτικη άνοιξη κατεδάφισε τα όμορφα. Θρήνος που σταλάζει στην ψυχή ο ιδρώτας τ’ ουρανού. Οι ώρες κυλούν, οι έγνοιες […]

1 Αλλάζουν χρώμα τα βουνά τα χαιρετά ο ήλιος στης Δύσης το παράθυρο μιλά αγάπης ίσκιος 2 Στη θάλασσά μου νύχτωσε όπως και στη στεριά σου του σκοταδιού κρατώ το φως να μπω στην αγκαλιά σου 3 Να με κρατάς σαν ψίθυρο τραγούδι στα δυο χείλη σαν φύλλο που το φίλησε στάλα βροχής τ’ Απρίλη […]

ιχνηλασία Μ’ αρέσει να μυρίζω έρωτα. Να ‘ναι το δέρμα νοτισμένο από σάλιο και να αναδίνει οσμή περασμένου ιδρώτα που στέγνωσε. Να ‘ν’ το κορμί ποτισμένο από λάβα και να ευωδιάζει ξεραμένο σπέρμα. Να ‘ναι τα χείλη πρησμένα και κόκκινα και πότε μωβ. Να ‘ναι το σχήμα της παλάμης ανάγλυφο επάνω στο σώμα το τρυφερό. […]

Κάποτε ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα υπήρξε το αναμφισβήτητο σημάδι της παιδικότητάς μας. Τώρα μένει κι αυτό σαν μισοσβησμένη ταπετσαρία μεσ’ στα ερείπια των κυκλώνων. * Μας έλαχε ο κλήρος της διάψευσης. Κινούμαστε με την ρετσινιά του καμένου χαρτιού. Κληρονομιά του αδελφοκτόνου προγόνου από τα πρώτα αριθμητήρια του γένους μας. * Θα λέμε: μα […]