Κάποτε ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα
υπήρξε το αναμφισβήτητο σημάδι της παιδικότητάς μας.
Τώρα μένει κι αυτό σαν μισοσβησμένη ταπετσαρία
μεσ’ στα ερείπια των κυκλώνων.
*
Μας έλαχε ο κλήρος της διάψευσης.
Κινούμαστε με την ρετσινιά του καμένου χαρτιού.
Κληρονομιά του αδελφοκτόνου προγόνου
από τα πρώτα αριθμητήρια του γένους μας.
*
Θα λέμε: μα δεν γίνεται θα έρθει
κάποτε μια δικαίωση. Έστω και αφηρημένη.
Έστω και με την ακαδημαϊκή
σχολαστικότητα μιας υποσημείωσης.
Κάποτε. Μα δεν γίνεται.
Κάποτε. Θα πουν: δεν πήγε τελείως χαμένη
η ήττα της γενιάς τους.
*
Μας έλαχε ο κλήρος της θυσίας.
Όχι μιας ηρωικής και αξιομνημόνευτης θυσίας.
Εμείς επιλέξαμε να σφάξουμε στο θυσιαστήριό Του
την νεότητά μας.
Υπέρ βωμών και εστιών: το αγέννητο παρόν μας.
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Βαβέλ (εκδόσεις Anima,2017) και Εγώ το Χάος (εκδόσεις Καμβάς, 2019) και το θεατρικό έργο Μισοφαγωμένο Μπισκότο (play-ground.gr), ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο Γιατί με αφορά η τέχνη (εκδόσεις ἡδυέπεια, 2020).
