Ιωάννα – Σταυρούλα Αθανασοπούλου | Σκάκι, το παιχνίδι των Βασιλιάδων

  Περίληψη: Ο μικρός Θεολόγος συναντά στα δρομάκια της Κωνσταντινούπολης έναν αξιωματικό του βυζαντινού στρατού. «Θα με μάθεις να κρατάω το σπαθί;» τον ρωτάει, μα αντί για σπαθί ο πολεμιστής του μαθαίνει ένα παιχνίδι στρατηγικής…, ένα παιχνίδι που μόνο οι βασιλιάδες γνωρίζουν, το ζατρίκιο ή σκάκι! Η ιστορία πλαισιώνεται από Παράρτημα στο οποίο οι μικροί αναγνώστες γνωρίζουν […]

Η ανάγκη τού να είναι κανείς βάρβαρος | Δημήτρης Τανούδης | Ο Μωβ Σκίουρος

«Περί αγάπης»  […] Φαίνεται ότι είχα απορροφηθεί αρκετά απ’ τις παιδικές μου αναμνήσεις, γιατί άργησα να αντιληφθώ το φως που έλαμπε λίγα βήματα πιο πέρα, ανάμεσα στις φυλλωσιές. Μόλις συνειδητοποίησα την εικόνα άρχισα να ξεχωρίζω και τις φωνές. Άνθρωποι μιλούσαν χαμηλά, σαν έτσι να έκρυβαν κάτι που το ήθελαν μόνο δικό τους. Προχώρησα με αργά […]

Θόδωρος Αγγελόπουλος | Μια αιωνιότητα και μια μέρα

«Προσπαθώ να σε κλέψω ανάμεσα σε δυο βιβλία. Ζεις τη δικιά σου ζωή κοντά μας, σ’ εμένα και την κόρη σου, αλλ’ όχι μαζί μας. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα φύγεις… Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά… Όμως δώσε μου του τη μέρα… Σαν να ‘ναι η τελευταία μας. Δώσε μου τούτη τη μέρα». […]

Αβραάμ Σεκέρογλου | Τα μικρά πράγματα και τα μεγαλύτερα

«Μπορείς να σηκωθείς;» της είπα κι άπλωσα το χέρι μου. «Τι θέλεις; Άσε με. Πονάω». Τα μάτια της είχαν μαύρους κύκλους και σχεδόν είχαν βουλιάξει κάτω από το δέρμα της. Εκείνο το άλλοτε κατάλευκο δέρμα της, που λάτρευα να φιλάω και να χαϊδεύω, είχε τώρα μια γκρίζα απόχρωση και μια τραχιά υφή γεμάτη στίγματα και […]

Αθανάσιος Πάσχος | Το γράμμα

Η  λάμπα από το διάδρομο του νοσοκομείου φώτιζε αμυδρά το μικρό δίκλινο δωμάτιο. Το λιγοστό φως έπεφτε στα ζωάκια που υπήρχαν στους τοίχους ζωγραφισμένα για να κάνουν παρέα στα παιδιά. Αυτά τα πολύχρωμα ευγενικά ζώα ποτέ δεν κοιμούνταν. Άγρυπνοι φίλοι και φύλακες των παιδικών ψυχών. Αλλά και των γονιών που κακοκοιμούνταν στην καρέκλα.     Είχε πέσει […]

Φιλιέττα Μιχαλακάκου | Παζλ

Διήγημα: «Εκείνη ως παζλ»  Γράφει η Φιλιέττα Μιχαλακάκου    Ένα άγαλμα, από αυτά που κοσμούν επώνυμους τάφους, κρατά κρεμασμένο με το δεξί του χέρι το δικό μου. Το βαστά με τα ακροδάχτυλα σαν κάτι αηδιαστικό, αλλά και σαν κάτι πολύτιμο χωρίς να του επιτρέπει ν’ αποδράσει. Πάνω στο διαβρωμένο μάρμαρο εγώ γαντζωμένη, ξυπόλυτη και γυμνή. […]

Αντόνιο Πόρτσια | Επιλογή από τις Voces

4 Ό,τι γεννιέται σ’ αυτό τον κόσμο κουβαλάει μαζί του τα γηρατειά αυτού του κόσμου. 21 Η ζεστασιά σου κράτησε τόσο λίγο που την ένιωσα κρύα. 76 Είναι πιο εύκολο να τη σηκώσεις άμα πέσει παρά να μην την αφήσεις να πέσει. Άφησέ την λοιπόν να πέσει και τη σηκώνεις. 216 Όταν ψάχνω για την […]

Primo Levi | Εάν αυτό είναι ο Άνθρωπος

Οκτώβριος 1944 ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ αγωνιστήκαμε για να μην έρθει ο χειμώνας. Γαντζωθήκαμε σε κάθε λεπτό ζέστης, κάθε απόγευμα όταν έδυε ο ήλιος προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε λίγο περισσότερο στον ουρανό, αλλά μάταια. Χθες ο ήλιος έδυσε αμετάκλητα στη βρώμικη ομίχλη, πίσω από τις καμινάδες και τα σύρματα, και ήμερα είναι χειμώνας. Ξέρουμε […]

Μαλβίνα Ιωσηφίδου | 17 ρουμπίνια

  Τετάρτη δημοτικού πάω. Μου αρέσουν τα γράμματα. Καλός μαθητής είμαι και με αγαπάνε οι δάσκαλοι. Κάθε Τετάρτη στην πόλη μας γίνεται παζάρι. Κατεβαίνουν από τα χωριά οι αγρότες και πουλάνε την πραμάτεια τους. Με το καντάρι ζυγίζουν κρεμμύδια, φασόλια, κάστανα, καρύδια και ό,τι καθένας παράγει. Τα σιτηρά, όμως, τα μετράνε με το κουβέλι. Είναι […]

Νίκος Χρυσός | Καινούργια μέρα

«Κοιμάσαι, Μαρκόνη;» ψιθυρίζει ο Τέως. Ο Λάκυ παραμιλάει στον ύπνο του, στριφογυρνά κάτω απ’ την κουβέρτα, μιλάει τη γλώσσα του, κανείς μας δεν τον καταλαβαίνει. «Μαρκόνη, κοιμάσαι;» Καθισμένος σ’ ένα σκαλοπάτι πέντε μέτρα μακριά, ο Γιάννης γυρεύει στις τσέπες του κανένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο, τα χείλια το στεγνά, διψάει και κρυώνει και φοβάται. Του αρέσει ο […]