[… Και υπό το φως της κανδήλας ο επίσκοπος κλείνει τα μάτια και ιδρωμένος παραδίνεται στη φριχτή του συνήθεια…]
Στα ηχεία η Σουίτα της Μασκαράτας που τόσο ταιριάζει σε τούτη εδώ την ιστορία
Τρέχανε τα παιδάκια μες στους διαδρόμους του ιδρύματος. Και ήταν όλα τόσο ιδανικά και υπέροχα. Και η Επιτροπή των Κυριών βάδιζε ακολουθώντας ευλαβικά τις θέσεις της ιεραρχίας. Έτσι, εμπρός βάδιζε η δόνα Ιρένα, περήφανη και ωραία. Είχαν να το λένε οι κύκλοι της Μαδρίτης πως η δόνα Ιρένα υπήρξε κάποτε η ομορφότερη ανάμεσα σε όλες τις συνοικίες των Επτά Λόφων. Διέθετε εντυπωσιακό παράστημα και δυο γυάλινες γαλαζόπετρες για μάτια. Πάντοτε, από τότε που εχάθη αδίκως και τόσο επώδυνα ο κύριος και αφέντης της, φορούσε το μαύρο καφτάνι και είχε καλυμμένο το πρόσωπό της με ένα πέπλο ιδίου χρώματος. Πίσω από τις πυκνές υφάνσεις δεν μπορούσε να δει κανείς πώς χάθηκε όλη εκείνη η ομορφιά. Πίσω της, το ίδιο περήφανη η δόνα Αντέριο, νεότατη και θελκτική, να εποφθαλμιά τη θέση της Ιρένα. Είχαν να το λένε οι κακές γλώσσες της πόλης πως μια μέρα η δόνα Αντέριο θα καθαιρέσει πανηγυρικά από τη θέση της την Ιρένα. Και εφεξής θα’ναι μονάχα εκείνη που θα θα βαδίζει εμπρός από τα μέλη της Επιτροπής. Όλες τους μεσόκοπες, έξω από την Ντολόρες που είναι σκέτος πειρασμός και μπορεί αν το θελήσει να γκρεμίσει την εκκλησία από τη δόξα της, κάνοντας τους επισκόπους των αγίων επαρχιών να πέφτουν στα πόδια της, κάθε που επισκέπτεται – όχι με άδεια χέρια – το μοναστήρι της Μαρίας του Χιονιού. Κανείς δεν το αμφισβητεί πως η Ντολόρες, με τα είκοσί της χρόνια, κόρη του επιχειρηματία Ραούλ μπορεί να κάνει τον κόσμο να σκιρτήσει με ένα πετάρισμα των ματιών της ή και με πολύ λιγότερα.
Ο επίσκοπος φάνηκε στο βάθος του διαδρόμου. Η σκηνοθεσία φροντισμένη. Γύρω του παιδιά όχι πάνω από δέκα χρονών, ψέλνουν το Άβε Μαρία και είναι ντυμένα με λευκές νυχτικιές, δοξάζοντας μες σε εκείνο το κάδρο όλη την αθωότητα του θεού. Ο επίσκοπος καλημέρισε τις δεσποσύνες, κάθε μια με την επισημότητα που άρμοζε. Ένας τόσο δα νεαρός, ο Φελίξ προσέφερε στην δόνα Ιρένα και εκείνη τα πήρε απρόθυμα, ακουμπώντας τρυφερά το πρόσωπο του ορφανού. Ο Επίσκοπος συνόδεψε τις κυρίες στην αίθουσα των εκδηλώσεων. Στο βάθος της δέσποζε η εικόνα της Παρθένου, αντίγραφο κάποιου πίνακα του Ραφαήλ. Η Μαρία ήταν νέα στο έργο, πλάι της μια άλλη γυναίκα, ίσως η Μάρθα και στα πόδια τους ο μικρός Χριστός που διδάσκεται τον κόσμο των ανθρώπων. Στους τοίχους υπήρχαν ένα σωρό έργα ζωγραφικά και ταπισερί με σκηνές από τον βίο του Χριστού. Οι κυρίες πλησίασαν τις κορνίζες, σταυροκοπήθηκαν και θαύμασαν την ζεστασιά των έργων. Τι και αν ήταν απομιμήσεις παρέμεναν πιστά στα πρωτότυπα έργα και διέθεταν όλη τη χάρη του εμπνευστή τους. Ή τέλος πάντων, κάτι από αυτήν, αφού όπως παρατήρησε η Ντολόρες δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τι συλλογιζόταν η Παρθένος όπως στο πρωτότυπο όπου και οι εκφράσεις της Αγίας Μητέρας ήταν φροντισμένες και ανέδυαν τη γλυκύτητα και υπομονή.
Στο τζαμωτό της πόρτας στάθηκε ο Φελίξ. Κοιτούσε με κάτι πελώρια, δακρυσμένα μάτια την Ντολόρες. Εκείνη σαν να μην έδινε σημασία, επικεντρωνόταν στις ζωγραφιές. Μόνο σαν διέκρινε τα κόκκινα από τη στενοχώρια μάτια του μικρού, σαν να ξεγλίστρησε από την αίθουσα με κάποιο πρόσχημα και δίχως να κινήσει υποψίες στην δόνα Ιρένα που παρατηρούσε τα πάντα με έκδηλη σοβαρότητα, ανάλογη της πρώτης μιας Επιτροπής Κυριών, αφοσιωμένων στη θεραπεία των ψυχών και την προστασία των μικρών ορφανών.
Γονάτισε εμπρός στον Φελίξ, τακτοποίησε το φόρεμά της, έλυσε την κορδέλα του καπέλου της και όλο εκείνο το πάτωμα ντύθηκε τα μενεξεδιά χρώματα του φραμπαλά της. Και ο Φελίξ που στην αρχή ήταν κάπως διστακτικός, είπε με λόγια παιδιάστικα τα πάντα στην Ντολόρες. Της είπε για τα γόνατα του επισκόπου που είναι σκληρά, για τα χέρια του που στο όνομα του Θεού ανοίγουν το νυχτικό του, όταν όλοι έχουν αποκοιμηθεί. Και υπό το φως της κανδήλας ο επίσκοπος κλείνει τα μάτια και ιδρωμένος παραδίνεται στη φριχτή του συνήθεια. Και όταν ο Φελίξ αρνιέται πρόθυμα να συμμετάσχει σε αυτήν την σκοτεινή πράξη, ο επίσκοπος τον αφήνει γυμνό μες στην παγωμένη αίθουσα και έπειτα ραπίζει τα χέρια και την πλάτη του. Ο Φελίξ δείχνει τα σημάδια του στην Ντολόρες που κοιτάζει από το τζαμωτό την δόνα Ιρένα να ακούει όλο ευλάβεια τον άνθρωπο αυτόν. Να μην πείτε τίποτε, ορκιστείτε στον Χριστό που δεν κάνει μα είναι σημαντικός όρκος”. Και ο Φελίξ έχει τώρα παραδοθεί στο κλάμα και παρακαλεί την Ντολόρες να μην αποκαλύψει όσα είπε στον επίσκοπο. Τότε θα τιμωρηθεί αυστηρά και ίσως κάτι τέτοιο να του στοιχίσει τα αγαπημένα του παιχνίδια. Το ξύλινο ξίφος του και τις χάνδρες που γλιστρούν από τα χέρια του και τότε αρχινάει το παιχνίδι για να βγει πού τρυπώσανε εκείνοι οι γυαλιστεροί σβόλοι.
Τώρα η Ντολόρες επιστρέφει στην αίθουσα. Η δόνα Ιρένα την επιπλήττει για την αργοπορία της. Ο Επίσκοπος στέκει χαμογελαστός πίσω από ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο. Πίσω του μια μεγάλη εικόνα του Χριστού να τον δικάζει χρόνια τώρα. Μα ο επίσκοπος δεν δίνει σημασία και διοικεί τούτο το ορφανοτροφείο με πυγμή και ζεστασιά. Τα γόνατά του φροντίζουν για αυτήν την τελευταία. Μα η Ντολόρες είναι μόλις είκοσι χρονών και έτσι όπως κοιτάζει τον σταυρό πίσω του βλέπει τον Φελίξ να κλαίει με δυο φεγγαρένια μάτια πολύ μεγαλύτερα από την ηλικία του. Ο μικρός εσταυρωμένος της ματώνει την καρδιά. Θα’ναι εξαιτίας όσων έχει αντικρίσει, αυτό είναι, ναι αυτό.
Η δόνα Ιρένα συζητά με τον Επίσκοπο για την χορηγία, λόγω των ημερών. Ένα γενναίο ποσό, είναι η αλήθεια, η δόνα Ιρένα δίνει πάντοτε τα περισσότερα.
“Τι υπέροχος σταυρός άγιε επίσκοπε!”, αναφωνεί η Ντολόρες, δίχως να μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της. “Μα πείτε μου, ισχύει επίσκοπε, ισχύει άραγε”, κάθεται στα πόδια του τώρα, η δόνα Ιρένα την μαλώνει, εκείνη δεν δίνει σημασία και ανασηκώνει μια ιδέα το φόρεμά της. “Είναι αλήθεια πως πίσω από τον σταυρό καραδοκεί πάντα ο δαίμων;”
Και ο επίσκοπος ξάφνου σοβαρεύει, η ματιά του πέφτει πάνω στον Φελίξ που στέκει στο τζαμωτό. Μα προτού κάνει την παραμικρή κίνηση, μερικοί χωροφύλακες τον συλλαμβάνουν και του απαγγέλλουν την ποινή που του αναλογεί. Και έτσι ο επίσκοπος που ‘ταν πανίσχυρος πεθαίνει τώρα φυλακισμένος και ατιμασμένος όσο κανείς στον πύργο κάποιας μαδριλένικης φυλακής και έχει από όλους λησμονηθεί.
*πίσω από τον σταυρό…
