Δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ
όσοι φεύγουν
Δε χάνονται
Γίνονται ψίθυροι
και μας συντροφεύουν
Αύρα
και δροσίζουν
τον πόνο μας
Αναμνήσεις
και ξαναζούν
μέσα μας
Φυλαχτά
και μας προστατεύουν
Γίνονται όνειρα
και μοιράζονται
τον ύπνο μας
Τις μέρες κρύβονται
στις φυλλωσιές των δέντρων
και μας καμαρώνουν
Και τις νύχτες
ανεβαίνουν κρυφά κι
ανάβουν το φεγγάρι
να μη χάνουν το δρόμο
οι προσευχές μας.
Άραγε σε ποιο άστρο
αποκοιμήθηκες απόψε, πατέρα;
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
