Το πρόσωπό μας καθάριο αδιάπτωτο, ποιό νόημα άραγε; σαν άχρηστο σαν παλιωμένο, ωστόσο απέραντο, ασήμαντο σαν εκείνα τ’ ασήμαντα που φτιάχνουν καμιά φορά τον εαυτό μας και τον κόσμο.
Εκείνο το, “δεν εννοείς να μεγαλώσεις” έχει πάψει από καιρό να μας πικραίνει. Έτσι γίνεται πάντοτε. Δεν ξέρουμε πια πως να φερθούμε, να μιλήσουμε, σε ποιόν και τι να πούμε. Μένουμε μόνοι με αφανείς δυσκολίες, σε αφανείς πολέμους, χωρίς νίκη, ούτε ήττα, με πλήθος αφανείς εχθρούς ή μάλλον εχθρότητες.
Ωστόσο και με πολλούς συμμάχους -αφανείς και αυτοί- καθώς η σελήνη του παλιού κήπου, τα παραμύθια για τ’ ομορφότερο τραγούδι, το παιδικό μας χαμόγελο, τις μοναδικές μας στιγμές, το ρόδινο φρύδι του φεγγαριού σαν σμίγει με τον ήλιο, το ήσυχο χαμόγελό μας, την ελευθερία της σιωπής μας, το ανυπόμονο βάδισμα της συνάντησης, τα μικρά ανεξάντλητα μάτια που ονειρεύονται τα χαράματα το άγγιγμα στην άκρη του κόσμου
«Τα παραμύθια μας αρέσουν. Κατευθείαν στου φεγγαριού το φως!»
◊
Ο Χρίστος Κασσσιανής κατοικεί στην Αθήνα. Έχει συγγράψει, ερασιτεχνικά, κείμενα, διηγήματα, και ποίηση, δημοσιευμένα κατά καιρούς σε έντυπα περιοδικά και ιστοσελίδες/ιστότοπους.
