Οκτάβιο Παζ | Μονόλογος

Κάτω απ’ τις σπασμένες στήλες ανάμεσα στο κενό και στον ύπνο διασχίζουν τις άγρυπνες ώρες μου οι συλλαβές απ’ τ’ όνομά σου. Η μακριά και πυρρόχρωμη κόμη σου αστροπελέκι του καλοκαιριού δονείται στην πλάτη της νύχτας με γλυκιά δριμύτητα. Ρεύμα σκοτεινό του ονείρου που κυλά ανάμεσα στα ερείπια κι απ’ το τίποτα σε συναρμολογεί: πικρές […]

Octavio Paz | Ηλιόπετρα

  περνῶ  ἀπ’ τό σῶμα σου σάν ἀπ’ τόν κόσμο, εἶναι ἡ κοιλιά σου ἡλιόλουστη πλατεία, τά στήθη σου ναοί ὅπου τελοῦνται τοῦ αἵματος τά παράλληλα μυστήρια, σάν τόν κισσό οἱ ματιές μου σέ σκεπάζουν, εἶσαι μιά πόλη πελαγοζωσμένη, ἕνα ὀχυρό πού ἔχει τό φῶς διχάσει σέ δυό ροδακινόχροα κομμάτια, μιά γῆ ἀπ’ ἁλάτι, ἀπό […]