Πωλλέτα Ψυχογυιοπούλου

i. Γκρίζοι δρόμοι Στα ρημαγμένα ξέφωτα συλλέγει ξερόφυλλα αγάπης — μαύρες σκιές τα διαπερνούν. Αναδεύει σχήματα θολά στα ποδοπατημένα φύλλα του φθινοπώρου. Ασφυκτικά τα όρια τον περικυκλώνουν — σαν ιστοί αράχνης τον ρουφούν αργά. Τεντώνεται∙ οσμίζεται τη στυφή πνοή τους. Κι ύστερα, με μια έκρηξη, ισοπεδώνει τα πάντα. Ξέφρενη η κούρσα. Στο βάθος, γκρίζοι οι […]

Ατίθασο Κορδόνι Λυμένο κορδόνι, φιλεί τη γη. Στο πόδι φτερουγίζει, ελίσσεται, τρίβεται, χορεύει. Σκύβει ο άντρας, δάχτυλα τ’ αγγίζουν με μαεστρία. Ανεπαίσθητα χαϊδεύουν τον αστράγαλο. Ρίγος. Το βήμα σταματά, καθώς της δένει το κορδόνι. Η κίνηση παγώνει. Το γόνατο σχεδόν ακουμπά τη γη. Σηκώνει το κεφάλι. Αμηχανία. Κι αυτό ξεγλιστρά και πέφτει, χτυπιέται σαν χταπόδι, […]

Στεφάνη άνθους Μιλώ για το σίγμα το σίγμα του τέλους των λέξεων. Την αρχή του σ’ αγαπώ και του σε θέλω. Σαρώνει το αλφάβητο ως σειρήνα σφυρίζει τη νύχτα, η σάλπιγγα σιωπά. Στο συννεφιασμένο στερέωμα σκορπίζουν τα σύννεφα. Καθώς σέρνεται ο ήχος ΣΣΣΣΣΣ. ΣΣΣΣ! Στάσου στη σιγαλιά σείει σεισμός τα σαθρά αισθήματα και ο έρωτας […]