Nιώθω μια θλίψη ασήκωτη να με πλακώνει σα τσουβάλι και οι ώμοι μου πολύ μικροί να την αντέξουν. στο βυθό της ανυπαρξίας με τραβάς με μια κλωστή χρυσή που λάμπει σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι. H πόλη άδεια και το τσιμέντο ζεματάει φωτιές ανάβει στους ανθρώπους όσους έχουν απομείνει δηλαδή στον πυρετό της πόλης μες το […]
Νατάσα Χολιβάτου
Νατάσα Χολιβάτου | Επιλεκτική Μνήμη ή Αποχαιρετισμός
Παραμονή Χριστουγέννων Βράδυ Στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων Κόσμος πολύς, αγχωμένος να προλάβει να φτάσει έστω και αργοπορημένος στο σπίτι του για τα Χριστούγεννα Εσύ, προβληματισμένος για το μέλλον Αν σε χωράει αυτή η χώρα και εάν αυτή -η παρηκμασμένη- χώρα χωράει μέσα σου Εγώ, σαστισμένη, σε ακούω προσεκτικά σιωπηλή Ύστερα αποχαιρετιζόμαστε έξω από το […]
Νατάσα Χολιβάτου | Το σημάδι
Είχε ένα μικρό ροζέ αγγείωμα στο αριστερό του πόδι, στην πατούσα και η μαμά του τού υπενθύμιζε συχνά σε τόνο καθησυχαστικό, που ωστόσο καθόλου καθησυχαστικός δεν του φαινόταν το ίδιου ‘‘Ευτυχώς που το ΄χεις εκεί πέρα και δεν φαίνεται, σκέψου να σου έβγαινε στο πρόσωπο ή πουθενά αλλού!’’, μοιάζοντας να προσπαθεί να ανακουφίσει περισσότερο τον […]