Με χαρά παρουσιάζουμε στην ‘’Κανονική Ποίηση’’ ένα μηνιαίο αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο που θα καλύψει όλο το μήνα Νοέμβριο, το μήνα εκείνο που ο σπουδαίος ποιητής έφυγε πριν από 31 χρόνια από τη ζωή. Σκοπός μας είναι να τονίσουμε μια πλευρά του εν πολλοίς υποτιμημένη, εκείνη της έμμετρης ποιητικής, μεταφραστικής και στιχουργικής του παραγωγής, πλευρά […]
Γιάννης Ρίτσος
Γιάννης Ρίτσος | Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο
Τον καιρό του Μάρξ ήταν μια χούφτα άνθρωποι. Στις μέρες μας είναι 800 εκατομμύρια. Μεθαύριο θα ’ναι όλος ο κόσμος. Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΕΡΑ το στρατόπεδο σωπαίνει. Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα. Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος. Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη. […]
Γιάννης Ρίτσος | Δευτερόλεπτα
[51] Άλλοτε σε προστάτευε η σελήνη από την ίδια της μελαγχολία. Τώρα δε σε προσέχει διόλου, αδιάφορη μες στη διάρκειά της, περήφανη μες στη σιωπή της, ερημική. Γιάννης Ρίτσος – Αργά, πολύ αργά, μέσα στη νύχτα – Κέδρος, 1992
Γιάννης Ρίτσος | Ο τρελός
Τι ψέματα εφευρίσκει ο άνθρωπος για να κρατήσει μια μικρή θέση σε τούτη τη γη. Τις νύχτες αποχωρούν οι τροχονόμοι, τα καταστήματα κλείνουν, τ’ άστρα ενθαρρύνονται στα δυτικά. Κι αργότερα ακούγεται ο τρελός της γειτονιάς με τον κόκκινο σκούφο να τραγουδάει στον λασπωμένο δρόμο ένα τραγούδι λυπημένο, ένα παιδιάστικο τραγούδι με πολλές πολλές ρυτίδες. […]
Vladimir Mayakovsky | Ξελασπώστε το Μέλλον
Το μέλλον δε θαρθεί από μονάχο του, έτσι νέτο – σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κ’ εμείς. Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξέ το ! Απ’ την ουρά του, πιονιέροι, εσείς. Η κομμούνα δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λές, για να την ονειρεύεσαι τις νυχτιές. Μέτρησε, καλοσκέψου, σημάδεψε – και τράβα, βήματα τα βήματα, […]
Γιάννης Ρίτσος | Γεια σου Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη
Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκη, αλήθεια, είναι μεγάλες οι δρασκελιές του χρόνου μα οι δρασκελιές του τραγουδιού σου πιο μεγάλες — πάντα δυο-τρία μίλια αφήνουν πίσω τους το χρόνο. Βλαδίμηρε, δεν έπρεπε να φύγεις. Σε χρειαζόμασταν ακόμα και με κείνη την παράξενη κίτρινη πουκαμίσα σου κομμένην απ’ το τσίτι της πρώτης σοβιετικής λιακάδας. Σε χρειαζόμασταν. Χρειαζόμασταν τα […]