Γιάννης Διαμαντόγλου | Η κοινωνία των τιμαλφών

Τα χρυσαφικά φορούν πάντα Κάτι απ’ τους νοικοκυραίους τους: Οξείδωση, λάμψη, φθορά και αξία                                     Για παράδειγμα Οι θορυβώδεις χάντρες λύπης Γειτονεύουν με διαβασμένες Αποχαιρετιστήριες βέρες                           Και ανοϊκές ταυτότητες. Τα καυχησιάρικα δόντια Μαρμαρωμένων γέλιων Δαγκώνουν τα επτασφράγιστα Αρχικά γράμματα των μενταγιόν. Τα παγωμένα  ρολόγια,  πολεμούν Να  καρφωθούν σε μεθυσμένα Μαρτυρικά, μπας και ξυπνήσει Εκ […]

Γιάννης Διαμαντόγλου | Τεθλασμένη

Μάζεψες αμέτρητες Χαρές μισοσβησμένες Πατημένες από άρβυλα Σιχάθηκες τα Φροϊλάιν Και την υποκρισία Της γλώσσας πάνω από την γλώσσα Αυτό το έντονο ρ Από φουρτούνα το σκάσε Όχι μαργαριτάρι Και αντί για μενταγιόν Έγινε αλυσίδα Τα φωτοτυπικά σου μάτια Άστραφταν την φλέβα Που απόρρητα ξόδεψες Και τα εκπεμπόμενα σήματα λυτρώναν χαμόγελα Με κάθε  σου αλλοτρίωση […]