Άντε Γεια (1991) […βρέχει. Μέσα, έξω…] Έγραψε στο πληκτρολόγιο 1991 και ευθύς ο κόσμος πριν τριάντα χρόνια φωτίστηκε. Γεγονότα και σταθμοί στην αρχή εκείνης της δεκαετίας. Ο Δεκέμβρης του 90 μας πήρε τον Παύλο Σιδηρόπουλο, λίγο νωρίτερα ο Μοράβια και ο Λέοναρντ Μπερνστάιν είχαν κιόλας περάσει στην άλλη πλευρά. Εκεί θα συναντήσουν τον δικό μας, […]
Απόστολος Θηβαίος
Απόστολος Θηβαίος | Σκιές
[…ανοίγω τα συρτάρια μου και βρίσκω ουρανό…] Γιάννης Κοντός Νύχτα ήταν που έφτασε στο χωριό. Έπεφτε η νύχτα και μια σιωπή ανίκητη. Λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Το κοινοτικό κατάστημα, έρμο και κλειδωμένο έστεκε στην ίδια θέση. Το κεντρικό καφενείο που ονομάζεται σαν όλα τα άλλα “Ελλάς” είχε ξεδοντιασμένη τη μαρκίζα του και κάτι παλιά […]
Τα καραβάκια
Σκόρπια του συρμού και της συγκίνησης Η λίστα Αφήγημα και στο μουσικό το φόντο, το “Βαποράκι του Μπουρνόβα” που μας παίρνει και στο γαλάζιο μας ταξιδεύει, χρόνια τώρα Έσφυζε από ζωή η αγορά. Είχε τους κράχτες και τα παλικαράκια τα φορτωμένα και τους μανάβηδες καθισμένους Βούδες μες στη μύγα. Έπρεπε να σπρώξεις, να κλωτσήσεις, να […]
Απόστολος Θηβαίος | Oxido
Διήγημα από το βιβλίο “των αδέξιων αυτοχείρων” Τα ‘χε όλα υπολογίσει. Τις τελευταίες του σκέψεις, το γράμμα με τις οδηγίες για την καύση της σορού του, μην γεμίζει ετούτο τον κόσμο που πνίγηκε μες στο περιττό. Είχε περάσει όλη τη μέρα συγυρίζοντας τα πράγματα. Φωτογραφίες και ντοκουμέντα που μαρτυρούν πως κάποτε έζησε εδώ πέρα […]
Αγαπητή Ουρανία
Σκόρπια της εβδομάδας Τη φίλη μου την λένε Κική Κική Δημουλά 6 Ιουνίου 1931 – 22 Φεβρουαρίου 2020) Τί λυπᾶσαι, χρυσόψαρα εἶναι οὔτε ποὺ γνώρισαν θάλασσα ποτέ τους. Καὶ μεῖς πόσο τάχα γνωρίσαμε; Κι ὅμως τὸ νοσταλγοῦμε αὐτὸ τὸ διόλου. [Συμπληγάδες Συγκρίσεις] Και τα χρόνια περνούν και εμείς ανταλλάζουμε διαρκώς το πρόσωπό μας με κάποιο […]
Απόστολος Θηβαίος | Η σκόνη του δρόμου
Μικρά Μυθιστορήματα Supreme Court Είπε στον ταξιτζή να τον αφήσει εκεί. Εκτάκτως, δηλαδή, γιατί του’ χε δώσει μια άλλη διεύθυνση λίγο παρακάτω. Δεν έγραψε το ρολόι, μα του ‘πεσε βαριά εκείνη η θάλασσα, ότι σωζόταν πριν πέσει η νύχτα και μετάνιωσε για όλα. Το περισσότερο ήταν τα παιχνιδιάρικα φώτα ενός ολομόναχου φάρου, αυτόματου, όπως οι […]
Τα θαυμαστά
Μαθήματα νεοελληνικής οικονομίας […στο μουσικό φόντο, “Πυξ Λαξ”. “Ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα”, “στα κολασμένα παζάρια, οι πλούσιοι επαρχιώτες, μηχανόβιοι”. Παντού, Μάσκες ακάλυπτες…] Τις νύχτες ονειρεύομαι. Όχι δεσποσύνες που εκλιπαρούν για την αγάπη μου, μήτε σπιτάκια με ολάνθιστες αυλές και αναρριχώμενες βουκαμβίλιες. Δεν ονειρεύομαι μια αγάπη που θα είναι αρκετή όταν θα επιστρέφω κατάκοπος από μια δουλειά που […]
Απόστολος Θηβαίος | Μπλε Στέλλα
Αυθαιρεσίες σε φόντο γαλαζωπό Μόνο τον ίσκιο της κοιτάζω. Τίποτε άλλο δεν έχει απομείνει στο φόντο του φεγγαριού, τίποτε έξω από του σώματός της το περίγραμμα. Και η ανάσα μου να κόβεται και η επιθυμία μου να λιμάρεται πάνω σε επιφάνειες νυχτερινές, απροσπέλαστες, καμωμένες από ένα ολοζώντανο υλικό. Θα έρθει εκείνη η στιγμή, θα δεις, […]
Πρόζες και άλλα
Holly Old Friend […διήγημα με μουσικό φόντο ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν στο μοναδικό φιλμ του Κουέντιν Ταραντίνο, Pulp Fiction. Son Of A Preacher και έπειτα ξεκινάει η ιστορία…] Έβαλε στο κασετόφωνο να παίζει τ’αγαπημένο του κομμάτι. Του άρεσε να το ακούει όταν είχε εμπρός του κάποιο μεγάλο σκοπό. Τον ξεσήκωνε με έναν τρόπο […]
Απόστολος Θηβαίος | Οφηλία ή Το μπαρ της Πνιγμένης
Διήγημα, μακριά, πολύ μακριά από το Βερολίνο Η Οφηλία κάνει παρέα με τα πιο παράξενα παιδιά. Όταν φυσικά δεν εργάζεται στο μαγερειό του Σίντνεϊ για πενταροδεκάρες είναι η αλήθεια. Καμιά φορά σαν συλλογίζεται πως αποκρίθηκε ναι, στην πρόταση εκείνου του παλιάνθρωπου απορεί είναι η αλήθεια με τον εαυτό της. Και να την τώρα, στα βάθη […]