Ποίηση

Στην τρικυμία του κόσμου τα δάκρυα των πνιγμένων επιπλέουν. Μια συγνώμη δε φτάνει για το γδύσιμο ψυχής και σώματος απ’ τους λεηλάτες των ονείρων. Η ζωή σπρώχνεται σε αδιέξοδα. Ένα τοπίο ασύλληπτο γυμνώθηκε χωρίς ντροπή με χρωματισμούς αισιόδοξους. Η καρδιά αρχίζει να πάλλεται ξανά. Έχω διανύσει χιλιόμετρα για ν ‘αποφύγω το βάραθρο της λογικής. Έβγαλα […]

Και τώρα που βρίσκονται στο τέλος Τώρα που ειπώθηκε ό,τι ήταν να ειπωθεί Που αναλύθηκε το καθετί Που ζυγίστηκαν οι λέξεις, τα συναισθήματα, οι στιγμές Δέκα τοις εκατό Είκοσι Τριάντα – Να το αφήσω στο 70; – Πάμε μέχρι τέλους Εκσφενδονίστηκαν από τα στόματα αλήθειες Πλήγωσαν Στέρησαν απολαύσεις Τσάκισαν κορμιά, μέχρι πρότινος υγιή Τώρα που […]

Τώρα πια οι ποιητές κρεμούν τον εαυτό τους σε τοίχους εφαρμογών. Η αναγνώριση έγινε αυτοσκοπός ακόμα και όταν όλα γύρω καταρρέουν. Κλίκες που τροφοδοτούν το εγώ μας μετατρέπουν τα μολύβια σε υδράργυρο που καίει τα αυτιά μας για να μην ακούμε την ανάγκη να σωθούμε από την ματαιοδοξία, για να μην ακούμε την ήττα της […]

Χρυσό στεφάνι σου ‘ταξαν Το βρήκες ματωμένο Κι’εχεις στα μάτια σου σταυρό Με φυλαχτά ντυμένο Αφίλητα τα χείλη σου Άσπρα μαντήλια στέλνουν Μά’ναι η καρδιά σου μάρμαρο Και πίσω σου τα φέρνουν Εγώ δεν ζω στα μάρμαρα Μέσα απ’το χώμα βγαίνω Και μες στο αλμυρό νερό Φόρεμα άσπρο σέρνω Εγώ δεν έχω για καρδιά Λουλούδια […]

Δεν αισθανόταν ότι ανήκει πουθενά Στα γλέντια των φίλων Στις διεκδικήσεις των πολλών Στην θλίψη τη δική του πάλι ξένος Μια ζωή στο εντός εκτός και επί τα αυτά Έμεινε πίσω, συνηθισμένος να ζήσει την ίδια ιστορία ξανά και ξανά Σαν εγκλωβισμός που έρχεται από παλιά Χαμένοι έρωτες και ανίσχυρα ιδανικά Ο καφές δεν είχε […]

Η ΑΓΝΟΙΑ Τί είναι αυτό που στερείται η καθημερινότητα που κόβει κάθε όρεξη για αποδράσεις διανοητικές νοηματοδοτικές αναγνωριστικές της πραγματικότητας σχεδίων και δράσεων κανείς δεν θυμάται πόσο κρατάει μετρούσαμε το χρόνο από τα ξέφωτα των αληθινών ονομάτων από τις διεστραμμένες ερμηνείες των πραγμάτων από μια πράξη καθαρά διαλεκτική κάτι στίχους παράλογους κατά κάποιο τρόπο ενδεχόμενους, […]

Κύριε, 
είσαι απ’ τ’ αγκάθια μου το πιο αγαπημένο λέει το τριαντάφυλλο  στην προσευχή το βράδυ. Αν η αυγή 
με βρει σε βάζο ετοιμοθάνατο εσένα θα υμνώ στον μαρασμό μου. Θεέ,
έχεις ακούσει να προσεύχονται ασπρολούλουδα; ρωτά τραυματισμένη η μαργαρίτα.
 Απ’ όλα τ’ άνθη που σχεδίασες το πιο βαρύ φορτίο μας έχεις δώσει∙
 το μέλλον της […]

Ένας μυς είναι η καρδιά, γυμνάζεται με το συναίσθημα. Ένα μούδιασμα γκρίζαρε μια ολάκερη μέρα. Τα μάτια στέγνωσαν ν ‘αγναντεύουν τα ερείπια. Στα τοιχώματα της καρδιάς γράφονται συνθήματα. Τα μάτια θωπεύουν τη σελήνη, μια ταραχή ανέβηκε στα στήθη. Κοντανασαίνοντας με συγκλόνισε μια χαρά απόκοσμη. Αναρριχώμαι στα αδιέξοδα χρόνων. Φιλώ τις αμυχές, το αίμα εκτινάσσεται πνίγει […]

Γλυκό χαμόγελο της Γης Πες μας ποιο στόμα  σε καλεί  Βγάζουν με την καρδιά νερό  Για να ποτίζουν τον καημό  Μαναι ενός κεριού κορμί  Που τους κοιτά  και δε μιλεί  Στέκει στου βράχου την σχισμή  Σαν εκκλησιά σε μπλέ νησί  Μιλά στο κύμα τ’αλμυρό  Φιλά τ’αλατι στον αφρό  Και συ και γω χρυσά φτερά  Μ’αυτος […]