Διήγημα: «Η κρουαζιέρα» Γράφει η Νάγια Κουτρουμάνη Ο ήλιος έδυε και σκέφτηκε ότι είχε περάσει πολλές ώρες κοιτάζοντας τον ίδιο ουρανό. Τα σύννεφα είχαν μείνει κολλημένα στο ταβάνι. Ήταν η ώρα που έκλειναν οι εταιρίες και κοπάδια κουστουμιών κατέβαιναν την όχθη. Μπλε και γκρι κουστούμια με πολύχρωμες γραβάτες γύρω από αναψοκοκκινισμένους λαιμούς που λαχταρούσαν να […]
Πεζογραφία
Η ανάγκη τού να είναι κανείς βάρβαρος | Δημήτρης Τανούδης | Ο Μωβ Σκίουρος
«Περί αγάπης» […] Φαίνεται ότι είχα απορροφηθεί αρκετά απ’ τις παιδικές μου αναμνήσεις, γιατί άργησα να αντιληφθώ το φως που έλαμπε λίγα βήματα πιο πέρα, ανάμεσα στις φυλλωσιές. Μόλις συνειδητοποίησα την εικόνα άρχισα να ξεχωρίζω και τις φωνές. Άνθρωποι μιλούσαν χαμηλά, σαν έτσι να έκρυβαν κάτι που το ήθελαν μόνο δικό τους. Προχώρησα με αργά […]
Αβραάμ Σεκέρογλου | Τα μικρά πράγματα και τα μεγαλύτερα
«Μπορείς να σηκωθείς;» της είπα κι άπλωσα το χέρι μου. «Τι θέλεις; Άσε με. Πονάω». Τα μάτια της είχαν μαύρους κύκλους και σχεδόν είχαν βουλιάξει κάτω από το δέρμα της. Εκείνο το άλλοτε κατάλευκο δέρμα της, που λάτρευα να φιλάω και να χαϊδεύω, είχε τώρα μια γκρίζα απόχρωση και μια τραχιά υφή γεμάτη στίγματα και […]
Αθανάσιος Πάσχος | Το γράμμα
Η λάμπα από το διάδρομο του νοσοκομείου φώτιζε αμυδρά το μικρό δίκλινο δωμάτιο. Το λιγοστό φως έπεφτε στα ζωάκια που υπήρχαν στους τοίχους ζωγραφισμένα για να κάνουν παρέα στα παιδιά. Αυτά τα πολύχρωμα ευγενικά ζώα ποτέ δεν κοιμούνταν. Άγρυπνοι φίλοι και φύλακες των παιδικών ψυχών. Αλλά και των γονιών που κακοκοιμούνταν στην καρέκλα. Είχε πέσει […]
Φιλιέττα Μιχαλακάκου | Παζλ
Διήγημα: «Εκείνη ως παζλ» Γράφει η Φιλιέττα Μιχαλακάκου Ένα άγαλμα, από αυτά που κοσμούν επώνυμους τάφους, κρατά κρεμασμένο με το δεξί του χέρι το δικό μου. Το βαστά με τα ακροδάχτυλα σαν κάτι αηδιαστικό, αλλά και σαν κάτι πολύτιμο χωρίς να του επιτρέπει ν’ αποδράσει. Πάνω στο διαβρωμένο μάρμαρο εγώ γαντζωμένη, ξυπόλυτη και γυμνή. […]
Primo Levi | Εάν αυτό είναι ο Άνθρωπος
Οκτώβριος 1944 ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ αγωνιστήκαμε για να μην έρθει ο χειμώνας. Γαντζωθήκαμε σε κάθε λεπτό ζέστης, κάθε απόγευμα όταν έδυε ο ήλιος προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε λίγο περισσότερο στον ουρανό, αλλά μάταια. Χθες ο ήλιος έδυσε αμετάκλητα στη βρώμικη ομίχλη, πίσω από τις καμινάδες και τα σύρματα, και ήμερα είναι χειμώνας. Ξέρουμε […]
Μαλβίνα Ιωσηφίδου | 17 ρουμπίνια
Τετάρτη δημοτικού πάω. Μου αρέσουν τα γράμματα. Καλός μαθητής είμαι και με αγαπάνε οι δάσκαλοι. Κάθε Τετάρτη στην πόλη μας γίνεται παζάρι. Κατεβαίνουν από τα χωριά οι αγρότες και πουλάνε την πραμάτεια τους. Με το καντάρι ζυγίζουν κρεμμύδια, φασόλια, κάστανα, καρύδια και ό,τι καθένας παράγει. Τα σιτηρά, όμως, τα μετράνε με το κουβέλι. Είναι […]
Νίκος Χρυσός | Καινούργια μέρα
«Κοιμάσαι, Μαρκόνη;» ψιθυρίζει ο Τέως. Ο Λάκυ παραμιλάει στον ύπνο του, στριφογυρνά κάτω απ’ την κουβέρτα, μιλάει τη γλώσσα του, κανείς μας δεν τον καταλαβαίνει. «Μαρκόνη, κοιμάσαι;» Καθισμένος σ’ ένα σκαλοπάτι πέντε μέτρα μακριά, ο Γιάννης γυρεύει στις τσέπες του κανένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο, τα χείλια το στεγνά, διψάει και κρυώνει και φοβάται. Του αρέσει ο […]
Άκης Παπαντώνης | Ρηχό νερό, σκιές
Νο. 4 [μέ δυνάμεις σοῦπερ ἥρωα] «ΕΓΩ ΕΧΩ ΧΡΥΣΑ ΓΑΝΤΙΑ καί μπλέ στολή. Κι οἱ μπότες μου εἶναι κι αὐτές χρυσές καί ἡ μάσκα καλύπτει ὅλο μου τό πρόσωπο, σάν κράνος κοσμοναύτη. Κι ἔχω μόνο ἕνα μικρό σῆμα ψηλά, ἐδῶ, στό μπράτσο μου. Νά, ἐδῶ. Μοιάζει μέ τό σηματάκι τῆς ραδιενέργειας». «Ἐμένα ἡ […]
Νατάσα Σίδερη | Κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί
ΑΚΗΔΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΙ ΠΑΡΑ ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ το απόγευμα, ο άντρας γύρισε το κλειδί στην πόρτα. Την άνοιξε, μπήκε μέσα, την έκλεισε και μόνο όταν ακούμπησε τα κλειδιά του στο έπιπλο άρχισε το σπίτι να υποψιάζεται πως ένας από τους κατοίκους τους, ο λιγότερος σημαντικός, είναι η αλήθεια, ήταν παρών και πάλι μετά από εννιά ώρες […]