Ποίηση

Το τραπέζι Στροβιλίζομαι σε έναν νου Ηχεί γύρω τους η σιωπή μου Οι παλμοί αγγίζουν βάθος θανάτου Οι στάχτες σκορπισμένες Πάνω στο πράσινο τραπέζι Κολλάω τη μύτη και εισβάλλουν Δεν ήμουν εγώ Το σώμα του ήταν Το τραύμα του ήταν Του δίνω μια και το γυρνάω ανάσκελα Συγχώρα με. Εγώ ήμουν Το σώμα μου ήταν […]

Αυτοψία έκτη. Στη θέση Λιβάδα Κριτσάς (ο νεαρός αγροφύλακας σημειώνει): Ο ΒΑΤΟΣ Η τελευταία της σειράς, στην άκρη άκρη· φυτεμένη στη λίγη γη που περισσεύει, κοντά δυο μέτρα ψηλότερα απ’ το ρυάκι. Εκείνη στις επάλξεις κατάφορτη καρπό κι αυτός αγκαθοφόρος από κάτω της να σκαλώνει κοντά και πιο κοντά της. Στα χαμηλά κλαδιά της οι […]

Ατίθασο Κορδόνι Λυμένο κορδόνι, φιλεί τη γη. Στο πόδι φτερουγίζει, ελίσσεται, τρίβεται, χορεύει. Σκύβει ο άντρας, δάχτυλα τ’ αγγίζουν με μαεστρία. Ανεπαίσθητα χαϊδεύουν τον αστράγαλο. Ρίγος. Το βήμα σταματά, καθώς της δένει το κορδόνι. Η κίνηση παγώνει. Το γόνατο σχεδόν ακουμπά τη γη. Σηκώνει το κεφάλι. Αμηχανία. Κι αυτό ξεγλιστρά και πέφτει, χτυπιέται σαν χταπόδι, […]

(του Μ.) Κάποια στιγμή (ρητώς ζητώ να το παραδεχτείς) είναι αργά  πια για τον Βόρειο Πόλο σ’ αυτό το αργά είναι κρυμμένο το φλουρί στα άρβυλα ως τώρα που έλιωνες το κέρδος όλο νύχτες παρατηρώ ακόμα να τον μελετάς με μέρας φως προς τη μεριά του ν’ ατενίζεις προσάραξες ωστόσο νότια εδώ στα καθ’ ημάς τη […]

Στα μπαρ που κυκλοφορείς στα μπαρ που σέρνεσαι κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα και πίνεις ένα ποταμό αλκοόλ τι περιμένεις να βρεις όλοι οι πιωμένοι και οι μεθυσμένοι που σε περιτριγυρίζουν είναι ζωντανά ναυάγια δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα φτηνές γυναίκες σου δίνουν τα κάλλη τους έναντι αμοιβής αυτό ζητάς άραγε τον αγοραίο έρωτα […]

ΠΕΡΑΣΜΑ Δεν μίκρυνε ο δρόμος Μεγάλωσες εσύ Το χνάρι σου τ’ αβέβαιο το ξέπλυνε ο χρόνος Έτσι που τις σόλες σου έλιωσες σε ξένες λεωφόρους, έμαθες πια με ασφάλεια να διασχίζεις τα στενά, έπαψες ορόσημα να βάζεις μήπως χαθείς στον γυρισμό και δρασκελίζεις θαρρετά τις γνώριμες λακκούβες Έπαψαν όμως και τα γόνατα να τρέμουν, όταν […]

Στην τρικυμία του κόσμου τα δάκρυα των πνιγμένων επιπλέουν. Μια συγνώμη δε φτάνει για το γδύσιμο ψυχής και σώματος απ’ τους λεηλάτες των ονείρων. Η ζωή σπρώχνεται σε αδιέξοδα. Ένα τοπίο ασύλληπτο γυμνώθηκε χωρίς ντροπή με χρωματισμούς αισιόδοξους. Η καρδιά αρχίζει να πάλλεται ξανά. Έχω διανύσει χιλιόμετρα για ν ‘αποφύγω το βάραθρο της λογικής. Έβγαλα […]

Και τώρα που βρίσκονται στο τέλος Τώρα που ειπώθηκε ό,τι ήταν να ειπωθεί Που αναλύθηκε το καθετί Που ζυγίστηκαν οι λέξεις, τα συναισθήματα, οι στιγμές Δέκα τοις εκατό Είκοσι Τριάντα – Να το αφήσω στο 70; – Πάμε μέχρι τέλους Εκσφενδονίστηκαν από τα στόματα αλήθειες Πλήγωσαν Στέρησαν απολαύσεις Τσάκισαν κορμιά, μέχρι πρότινος υγιή Τώρα που […]

Τώρα πια οι ποιητές κρεμούν τον εαυτό τους σε τοίχους εφαρμογών. Η αναγνώριση έγινε αυτοσκοπός ακόμα και όταν όλα γύρω καταρρέουν. Κλίκες που τροφοδοτούν το εγώ μας μετατρέπουν τα μολύβια σε υδράργυρο που καίει τα αυτιά μας για να μην ακούμε την ανάγκη να σωθούμε από την ματαιοδοξία, για να μην ακούμε την ήττα της […]