Άρθρα

Αν πράγματι ήταν θέμα ακρίβειας ως προς τον χρόνο της αφήγησης ή ζήτημα συμπύκνωσης ως προς την έκταση του χώρου – της ποσότητας – τότε και η περίληψη ενός κειμένου θα μπορούσε να οριστεί ως λογοτεχνία. Η ουσία του μικροδιηγήματος δεν έγκειται στη σύντομη αφηγηματικότητά του. Η κειμενική βραχύτητα δεν ορίζει ένα λογοτεχνικό είδος αλλά […]

ΔΥΪΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ, Α’*  Δυοῖν  Είμαι ή πληκτρολογούμαι; Νίκος Ι. Τζώρτζης Ενικός – Δυϊκός – Πληθυντικός αριθμός. Αντιγράφω από τη Wikipedia: Ο δυϊκός είναι γραμματικός αριθμός που χρησιμοποιούν μερικές γλώσσες πέραν του ενικού και του πληθυντικού. Όταν ένα ουσιαστικό ή μια αντωνυμία εμφανίζεται σε δυϊκή μορφή, ερμηνεύεται ως αναφερόμενο σε ακριβώς δύο από τις οντότητες (αντικείμενα ή πρόσωπα) που προσδιορίζονται από […]

“Ο Χάσκων λάκκος που στέκει εμπρός μου δεν είναι άλλου παρά μόνον δικός μου !”   “Ο Χάσκων Λάκκος”, απο την συλλογή ΑΣΜΑΤΑ ΝΕΚΡΙΚΑ, Νικηφόρου Βυζαντινού (Αυτοέκδοση 2018) Αφιερώνεται στην απέραντα μόνη Alphonsine Plessis   Το κίνημα του ρομαντισμού το οποίο και αναπτύχθηκε σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της τέχνης κατά τον 19ο αιώνα, είχε […]

(Μια αναφορά στην λογοτεχνική γενιά του 1920)   Εκατό χρόνια πίσω στο χρόνο, υπήρξε ένα λογοτεχνικό ρεύμα στα νεοελληνικά μας γράμματα, που από τους ιστορικούς και τους μελετητές της λογοτεχνίας πήρε το όνομα “Γενιά του 20”. Η γενιά αυτή των λογοτεχνών η οποία διαχωρίζεται από τους αμέσως προηγούμενους σε συμβολιστές και νεοσυμβολιστές, σημείωσε και μια […]

Αυτόν τον καιρό έχει έρθει πάλι στην επιφάνεια η Αθήνα· με αφορμή όχι τη μόνιμη πια κρίση που μαστίζει όλη τη χώρα, αλλά μια μακράς διαρκείας [γερμανική] καλλιτεχνική έκθεση· την ‘Documenta 14’. Μια έκθεση αρκετά πολιτική και μαρκετίστικη, που ισχυρίζεται πως  προτείνει να μάθουμε καινούργια πράγματα: «Μαθαίνοντας από την Αθήνα», λέει. Άκρως ενδιαφέρον. Αφήνοντας κατά […]

Το έχουμε όλοι μας περί πολλού το Πάσχα των Ελλήνων. Δικαίως άλλωστε· γιατί όχι; Είναι και αυτό -ή μάλλον είναι κατ’ εξοχήν- μια νεοελληνική αποκλειστικότητα, μια εντελώς δική μας πατέντα, όπου δίνεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία· -ευκαιρία διαρκείας· σε πολλά επεισόδια και μάλιστα με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη- να συνυπάρξουν Ανατολή και Δύση. Να συνευρεθούν· ανοιχτά […]

Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις για καινούρια μέρη αλλά να έχεις καινούρια μάτια. Μαρσέλ Προυστ   Να λοιπόν που η ανθρώπινη παντοδυναμία κλονίστηκε. Που πλέον δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνεις, πόσα χρήματα βγάζεις, πόσο αναγνωρίσιμος είσαι. Όλοι είναι απόλυτα και αδιαπραγμάτευτα ίσοι μπροστά στο ενδεχόμενο του να είναι το επόμενο νέο […]

  Πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο τού συνθέτη… Έχει γίνει θεσμός σχεδόν, κάθε τόσο να εμφανίζεται σε κάποια εφημερίδα μια είδηση για τον Χρήστου· μισή βιογραφία του, λίγη εργογραφία του, μια γνώριμη φωτογραφία του -ο Χρήστου με τα μαύρα του γυαλιά- κι όλα αυτά κάτω από μεγάλους τίτλους· άλλοτε σπαραχτικούς κι άλλοτε κραυγαλέους. Κι όσοι […]

Μια πρώτη ματιά στην έκθεση «Σπαράγματα» του ζωγράφου Γιάννη Τζερμιά.   Σφάγια, σφάγια, σφάγια, διαφορετικά τοποθετημένα στο χαρτί, μόνο ένα τμήμα τους εμφανές, μιλούν μονάχα μέσα από την ελλειπτικότητα της γραφής τους. Κάθε στοιχείο που λείπει από το ένα χαρτί εμφανίζεται σε ένα άλλο, όμως πάλι μερικώς, δεν ολοκληρώνεται, αναζητά μια επαφή, κι όταν βρει […]

Τη Μαργαρίτα Λυμπεράκη, την είχα γνωρίσει πρώτη φορά το φθινόπωρο τού 1992, στο Εθνικό Θέατρο, στις πρόβες τού έργου της «Ζωή Πορφυρογέννητη», που θα έκανε πρεμιέρα τέλη Οκτωβρίου. Τις πρόβες εκείνες τις παρακολουθούσα με τη μεγαλύτερη ευσυνειδησία, κάθε μέρα μαζί της, καθώς ήμουν το νεότερο μέλος τότε, τού Διοικητικού Συμβουλίου τού Εθνικού. Δημιουργήθηκε ένα καλό […]