Ήμουν πάντα εύφλεκτος. Τι κι αν το ήξερα. Άφηνα τον εαυτό μου να καίγεται γύρω από εφήμερες συνθήκες και λέξεις που αύριο δε θα θυμόμουν. Ήμουν πάντα με το μέρος μου, μα ίσως να μην μου το έδειξα ποτέ. Πάντα έβρισκα έναν λόγο, μια αφορμή. Να μην πάνε όλα στράφι, προς θεού. Αλλά κάτι να κινείται. Κάτι να έχω να γράψω. Μια από τις εμμονές μου, να βρω τη λύση στο πρόβλημα και μετά να το ξεχάσω. Κι αν δεν υπάρχει πρόβλημα; Τότε τι; Εκεί μπαίνει στην αφήγηση ο Εύφλεκτος Χρόνος.
Σπαταλώ έναν τόνο λέξεις και προτάσεις απλώς για να σου πω πως μαζί σου νιώθω οικεία. Αξίζει; Εσύ θα μου πεις. Εγώ ήδη κάηκα για να το γράψω. Έχω ήδη πολεμήσει με το σπίτι και τις απέναντι σκεπές. Έχω ήδη πει πως σ’ αγαπάω και ακόμα συνεχίζω να γράφω. Μήπως δε θέλω να πω αυτό τελικά; Κανείς δε θα πει. Καθένας θα πάρει αυτό που του αρκεί ή αυτό που μπορεί να κουβαλήσει.
«Έχεις στα άκρα σου φωτιά
κι είναι η καρδιά μου εύφλεκτη,
μ’ αγκαλιάζεις και με καις
σαν χρόνος που περνάει.»
Ήμουνα πάντα εγώ. Αυτό είναι το περίεργο. Υπήρξα γύρω και πίσω από κάθε λέξη, κάθε σκέψη. Είτε αξιόλογη, είτε μέτρια, μα σίγουρα πάντα ανθρώπινη. Έκαψα τα χέρια μου για να γλιτώσω το κεφάλι μου. Έγραψα για εμάς, για να υπάρχουμε για πάντα.
«Μη με αφήσεις
με κείμενο μισό.
Έλα. Κι έχω μόνο μια ζωή για να σου γράψω.»