Μια ποιητική κατάθεση εσωτερικής σύγκρουσης και αναζήτησης
Η ποιητική συλλογή Ίσως δεν κάνω για άνθρωπος, μόνο για καλλιτέχνης γράφτηκε σιωπηλά, κομμάτι κομμάτι, σε στιγμές που ένιωθα πως οι λέξεις μπορούσαν να κρατήσουν βάρος που αλλιώς δε χώραγε πουθενά. Δεν ξεκίνησα να γράψω ένα βιβλίο· ξεκίνησα να γράφω για να καταλάβω — τι νιώθω, τι θυμάμαι, τι με πονάει. Κι όταν κοίταξα όλα τα ποιήματα μαζί, είδα πως λένε την ίδια ιστορία: μια διαδρομή από τη σύγκρουση στην αποδοχή, από την απογοήτευση στην ελπίδα.
Ο τίτλος της συλλογής περιγράφει έναν εσωτερικό διχασμό που κουβαλώ χρόνια. Τον αγώνα να υπάρχω μέσα στον κόσμο ως άνθρωπος, αλλά και την ανάγκη να αποσυρθώ για να παρατηρήσω, να καταγράψω, να δημιουργήσω ως καλλιτέχνης. Η ποίηση με βοηθά να σταθώ απέναντι σε αυτά τα δύο πρόσωπα και να τα γνωρίσω χωρίς να τα αρνούμαι.
Η γραφή μου κινείται ανάμεσα στον εξπρεσιονισμό και τον υπερρεαλισμό, αλλά το βασικό μου υλικό είναι η ειλικρίνεια. Χρησιμοποιώ συχνά τη μυθολογία για να περιγράψω σύγχρονα συναισθήματα — φόβους, ενοχές, προσδοκίες, αλλά και εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη θλίψη και την ελπίδα. Δεν με ενδιαφέρει η τελειότητα του στίχου, αλλά η αλήθεια του.
Θα ήθελα όποιος διαβάζει αυτό το βιβλίο να νιώσει πως του επιτρέπεται να είναι ευάλωτος. Να αναγνωρίσει κάτι δικό του — ένα συναίσθημα που δεν είχε βρει τρόπο να ειπωθεί. Αν η ποίηση μου κάνει έστω κι έναν άνθρωπο να αισθανθεί λιγότερο μόνος μέσα του, τότε κάτι έχει λειτουργήσει. Και σε αυτόν ανήκει το βιβλίο αυτό όσο και σε μένα.