«Πέιπερ κατ» είναι στην αγγλική γλώσσα εκείνο το άτιμο κόψιμο από χαρτί. Από την κακία του υποφέρουν τα τρυφερά ακροδάχτυλα και παρότι μόνο μια αδιόρατη γραμμή αίματος εμφανίζεται, κάτι σαν σύνορο δυο στιγμών, μιας ανέμελης και μιας υποψιασμένης, αρκεί ο αιφνιδιασμός για να ταράξει τη ρουτίνα και να θυμίσει ότι ζωντανός σημαίνει πονάω. Σε κανέναν δεν αρέσει. Αλλά τώρα εκεί μέσα βρίσκεται ένας λιλιπούτειος τραμπούκος που με τα μικρά του ταμπουρλόξυλα τσιγκλά την χαραγμένη επιδερμίδα. Τακ…Τακ…Τακ…
Το «Πέιπερ κατ» σκαλίζει στην επιφάνεια των αφηγήσεων που χτίζουν τις συνειδήσεις μας, που διαμορφώνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε. Και αν κάποτε αυτές οι αφηγήσεις μπορεί να έπιαναν το δίστηλο ή τρίστηλό τους στα feuilleton ή τις ελληνικές μεταφράσεις των περιοδικών και δεν είχαν επιτρέψει στον Ζολά και τον Μεριμέ να αφήσουν τις ηρωίδες τους να ζήσουν γιατί ελευθερίαζαν επικίνδυνα για την εποχή τους, σήμερα, παραλλαγμένες πια, και πιο επικίνδυνες από ποτέ, θα τρυπώνουν στον εγκέφαλο οργανωμένες σε διαφημιστικά μονόλεπτα όπου υμνείται η αδελφική αγάπη ή η προσφορά χρόνου στον αδύναμο συνάνθρωπο, γραμμένες από ανώνυμους συγγραφείς που καταφέρνουν να παντρεύουν καταναλωτικές και ηθικές αξίες. Τακ…Τακ…Τακ…
Το «Πέιπερ κατ» είναι μυθιστόρημα διάπλασης καλλιτέχνη το οποίο προσφέρει πειστικές απαντήσεις για το πώς συνδέονται ο φόνος με ένα χαστούκι, το χαστούκι με έναν γάμο, ο γάμος με έναν σκύλο, τα σαγόνια του σκύλου με την μοιχεία, η μοιχεία με ένα μνήμα, το μνήμα με την λογοκλοπή, η λογοκλοπή με τον Σοπέν και ο Σοπέν με το ταξίδι μιας βελόνας. Επειδή ακριβώς επιθυμεί να ρίξει μια λοξή ματιά στο περιβάλλον του γράφτηκε σαν λογοτεχνική παρτίδα, αν υπάρχουν χαμένοι ή κερδισμένοι θα δείξει. Ο βασικός του ήρωας, ένας δικηγόρος στη μέση ηλικία, δικαιώνει όλους όσοι φοβούνται ό,τι κρύβει η ψυχή ενός τιμίου ανθρώπου. Είναι τίμιος επειδή αισθάνεται ένοχος και συνετός επειδή φοβάται αλλά κάποτε οι πλοηγοί του, ενοχή και φόβος, δυσλειτουργούν και τότε εισέρχεται στη ζώνη του λυκόφωτος. Τακ…Τακ…Τακ…