Η Χριστίνα Μιχαηλίδου, για τη συλλογή διηγημάτων της «Γαλότσες νούμερο 44», (εκδόσεις Ιωλκός, 2024)

Οι μνήμες της παιδικής ηλικίας παραμονεύουν σιωπηλές μέσα στον χρόνο. Μεγαλώνοντας νομίζεις ότι τις έχεις διαγράψει, τις έχεις ξεχάσει, αλλά αυτές καρτερούν, κάπου βαθιά μέσα σου, κουρνιασμένες και αναλλοίωτες. Όταν αποφασίσουν να δηλώσουν παρούσες, προκαλούν ένα θόρυβο εκκωφαντικό, που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Όσο και να κλείνεις τα αυτιά σου, αυτές διαπερνούν το τύμπανο της ψυχής σου και τότε η μόνη λύση είναι να τις κάνεις λέξεις, να τις κάνεις προτάσεις, να τις ελευθερώσεις για να λυτρωθείς.

Σε αυτή την προσωπική διαδρομή συναντήθηκα με πρόσωπα γυναικών, που ζώντας σε έναν κόσμο, νομοτελειακά και απαράλλαχτα ίδιο, λοιδορήθηκαν και κακοποιήθηκαν είτε σωματικά, είτε ψυχικά. Οι πολυφορεμένες, τεράστιες γαλότσες στα πόδια της Λαμπρινής, έγινε το σήμα κατατεθέν μιας γενιάς γυναικών που προσπαθούσαν να επιβιώσουν και να βρουν την ταυτότητα τους σε έναν ασφυκτικό, πατριαρχικό ιστό. 

Μικρά και μεγάλα τραύματα ανασύρονται από το μπαούλο της μνήμης, συναντιούνται με το σήμερα, ταξιδεύουν από την επαρχία στην πόλη, από ιστορίες γυναικών σε ιστορίες ανδρών, βρίσκουν κοινά μονοπάτια στο ανθρώπινο βίωμα και συνομιλούν μεταξύ τους. 

Η πρώτη μου συλλογή διηγημάτων «Γαλότσες νούμερο 44» περιλαμβάνει ιστορίες γυναικών και ανδρών που προσπάθησαν να ξεφύγουν από κοινωνικά καλούπια και στερεότυπα είτε να ακολουθήσουν τη μοναξιά της μοίρας τους, πρόδωσαν και προδόθηκαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν, βούλιαξαν στην ενοχή τους ή τόλμησαν να ζήσουν. Μικρές, ανθρώπινες ιστορίες, που επαναλαμβάνονται μέσα στον χώρο και στον χρόνο, γιατί τελικά τα συναισθήματα παραμένουν παντού και πάντα ίδια.  

Οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας έπαψαν να είναι σιωπηλές. Απόκτησαν πρόσωπο, φωνή και προσωπικότητα, αυτονομήθηκαν και μετουσιώθηκαν σε αφήγημα. Πήραν σάρκα και οστά μέσα από τις ηρωίδες και τους ήρωες του βιβλίου μου. Η Λαμπρινή, η Αγγέλλω, η Θοδωρούλα, ο Ανδρέας, ο Μιχάλης, η Αργυρώ, η Ευτέρπη δήλωσαν παρούσες και παρόντες στη ζωή μου με έναν θόρυβο εκκωφαντικό, που δεν μπορούσα να προσπεράσω και έτσι κατέληξαν στο χαρτί, χαρίζοντας μου τη λύτρωση.

>>>  https://iolcos.gr/eshop/titlos/galotses-noymero-44/  <<<