Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος
Αρκετές φορές έχουμε αναρωτηθεί, ποιοι από το σύνολο όσων ασχολούνται με την ποίηση, είναι αληθινοί ποιητές και πως μπορούμε να τους ξεχωρίσουμε. Αληθινός ποιητής είναι εκείνος, που θα κάνει τον πόνο του ποίηση, που θα καταφέρει να μετουσιώσει σε στίχους πικρά βιώματα, που θα καταφέρει να συγκλονίσει και να συγκινήσει βαθιά τον αναγνώστη γιατί θα του μεταφέρει γνήσια την συγκίνηση, που νιώθει ο ίδιος.
Η Χριστίνα Λιναρδάκη με την ποιητική της συλλογή «ΣΚΠ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ενάντια» μας δίνει ακριβώς ό,τι αναφέρθηκε παραπάνω, δηλαδή, το βίωμα μιας αυτοάνοσης εκφυλιστικής ασθένειας με στίχους, που αποπνέουν την απόγνωση, την συνειδητοποίηση του μη αποφευκτού, την πάλη με τον εαυτό ώστε να μην υπάρχει παραίτηση, αλλά θάρρος, τόλμη και αξιοπρέπεια.
ΣΚΠ είναι αρκτικόλεξο και σημαίνει σκλήρυνση κατά πλάκας. Η Χριστίνα Λιναρδάκη περιγράφει με στίχους λιτούς και κοφτούς όσα έχει βιώσει από την ασθένεια. Το πιο σημαντικό είναι ότι η ποίησή της δεν είναι μελοδραματική. Με απλές λέξεις της καθημερινότητας και κάποιους απαραίτητους ιατρικούς όρους, μας δίνει όλα όσα χρειάζονται για να μπούμε στο κλίμα της συλλογής.
Η ποιητική συλλογή της Χριστίνας Λιναρδάκη χωρίζεται σε δύο ενότητες.
Η πρώτη ενότητα έχει τον τίτλο: «Ουλές». Εδώ περιγράφεται η ασθένεια ξεκινώντας από μια πτώση βλεφάρου, συνεχίζοντας με τα πρώτα συμπτώματα και ακολουθώντας όλη την πορεία της. «Πήγαινα στο γραφείο όταν / το ένα πόδι έπαψε / ξαφνικά να λειτουργεί», γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη για να καταλήξει: «Την ίδια ώρα / η καρδιά μου / είχε κάνει τον γύρο της Γης / χίλιες φορές περίπου». Όμως, αξίζει να σταθούμε και σε ένα άλλο σημείο. Η ποιήτρια δεν στέκεται μόνο στον δικό της πόνο, αλλά και στον πόνο του διπλανού της. Στο νοσοκομείο θα δει τον νεαρό, που από τα δεκάξι του είναι αναγκασμένος να περπατάει με πι, την διπλανή ασθενή, που χάνει σταδιακά την όρασή της και οι γιατροί δεν βρίσκουν από τι πάσχει: «Κάποια μέρα απλά θα ξυπνήσει / τυφλή». Πολύ όμορφο είναι και το ποίημα «Πεταλούδες», που αντιπαραβάλλει το πανέμορφο αυτό έντομο με τις πεταλούδες των ορών του νοσοκομείου.
Η δεύτερη ενότητα έχει τον τίτλο «Πληγές» και αναφέρεται στα οικογενειακά τραύματα. Η μητέρα που πέθανε από καρκίνο όταν η ποιήτρια ήταν εννιά χρονών και άλλα τραύματα τόσο της παιδικής όσο και της ώριμης ηλικίας αποτελούν τις πληγές, που «αφήνουν ουλές / – αν κλείσουν». Η Χριστίνα Λιναρδάκη νιώθει παγιδευμένη στους λαβύρινθους της ζωής με τον Μινώταυρο να την περιμένει σε κάθε της βήμα. Από το μπούλινγκ της οικογένειας μέχρι τον λεκτικό πυροβολισμό του συντρόφου και έναν γάμο, που καταλήγει σε ερείπια. Οι αντιξοότητες ακολουθούν την ποιήτρια σε όλη της την πορεία και η ίδια πικρά διαπιστώνει πως: «Οι ουρανοί, σαν χλωμιάσουν, / δύσκολα ξαναγίνονται μπλε».
Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή της Χριστίνας Λιναρδάκη «ΣΚΠ» είναι ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό και αν συνυπολογίσουμε το κριτικό της έργο (η ποιήτρια είναι κριτικός λογοτεχνίας, πρώην συντάκτρια του περιοδικού «Ομπρέλα» και αρχισυντάκτρια του ψηφιακού λογοτεχνικού περιοδικού «Στίγμα Λόγου»), μπορούμε να πούμε ότι όλη της η προσπάθεια είναι αξιοθαύμαστη.
Παρακάτω παραθέτουμε ενδεικτικά δύο ποιήματα:
Στο διάδρομο
Ένας νεαρός
περπατά με πι
δεν μπορεί να ισιώσει την πλάτη του
μιλά για το τελευταίο χειρουργείο του
και την αντλία κορτιζόνης
στη σπονδυλική του στήλη
είναι μόλις δεκάξι
Πεταλούδες
Μπλε και πράσινε πεταλούδες
χύμα
μέσα σε άσπρα κουτιά
στα ράφια του εγχυτηρίου
Θα ήταν ωραιότερες
κι απ’ το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα
αν δεν ήταν από κείνες
που προορίζονται για ορούς
