Oι γείτονες ‘θάψαν στο δάσος το παιδί τους
Μεγαλωμένο στις ερήμους
Άμαθο από φυλλωσιές και υγρά σκοτάδια
Τρομάζει απ’ την ανάσα του βουνού
άδεια η κοιλιά μου
ασήκωτη
-σα να βαστώ πολλά κιλά ψωμί
ή πέτρες-
Είναι κι αυτή μια προσφυγιά
Nα λυτρώνεσαι από το κλάμα του άλλου
Nα μη θέλεις να τον παρηγορήσεις
«Η μικρή Ειρήνη κάθεται και κλαίει
γιατί δεν την παίζουνε τα προσφυγόπουλα»
«κοιμήσου αγγελούδι μου
μικρό μου κάνε νάνι
να μεγαλώσεις γρήγορα
να εκδικηθείς που σου ‘κλεψαν
τα παιδικά σου χρόνια
Ο σκύλος, λένε, είναι ο καλύτερος
φίλος του ανθρώπου.
Μα ο καλύτερος φίλος
του Ομέρ ήταν η γάτα του.
Μύριζε το αφράτο ύψωμα
κουλουριαζόταν
τριβόταν στα χώματα
σα να θρηνούσε
άνοιγε λακκούβες με τα νύχια της
πασχίζοντας
να τον ξεθάψει.
Ελένη Αλεξίου - Επτά ανάσες πριν, Σαιξπηρικόν 2022
