φαντάσου μες στην
γαλάζια καρδιά
μιας έκρηξης
Blasted, ή αλλιώς
το επίμονο χτύπημα του κεραυνού
επάνω στην φτερούγα
και
ο βυθός
Η πρώτη βροχή έρχεται πάντα διακριτικά. Μια άνοιξη όταν κανείς δεν την περιμένει ξεπλένει τις ζωές μας και ύστερα ταξιδεύει, δεν έχει ηλικία η βροχή λένε τα σοφά βιβλία του κόσμου.
Ο Ίαν ταιριάζει γάντι στην εποχή μας. Διαθέτει όλα τα περίφημα default, ένα σωρό κινήματα μπορούν να τον ξεσκίσουν. Όμως εκείνος επιβιώνει, σαν χορτασμένο λουλούδι. Και η Κέιτ, ένα σπασμένο άνθος, η αθωότητα σαν αέτωμα στέκει πάνω από την στωική της μορφή. Κανείς τους δεν υποψιάζεται, πως έρχονται στρατιώτες. Τους προδίδουν οι καταιγίδες που φθάνουν σαν ρόγχος πεθαμένου από τον ορίζοντα.
Από το Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου που ανοίγει τις πόρτες του στη θυελλώδη γραφή της Σάρα Κέιν, ακούγονται εκρήξεις. Το σκηνικό φαντάζει γνώριμο, τα τηλεοπτικά προγράμματα διακόπτουν επικαλούμενα πηγές, ποντάροντας στα νούμερα που φέρνει η αφιλτράριστη σκηνογραφία.
Οι ευαίσθητοι δέκτες λαμβάνουν τα σήματα ενός καιρού, αυτοί οι λίγοι καταγράφουν την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες, πάει να πει διατυπώνουν μια εκδοχή της λαϊκής μας ιστορίας. Κάποιος την πρόζα, κάποιος τη χειρονομία, ένας άλλος την πλευρά την γοητευτικότερη ή πάλι την πιο σκοτεινή του θυμικού μας. Η Κέιν μεταγγίζει την ουσία της βίας μες στο έργο της. Πριν την έκρηξη, υπήρξε κάτι σαν δυνατότητα μα έπειτα μόνο η αγάπη, εκείνο το ευχαριστώ που ακούγεται στη σκηνή και σπάει τη σιωπή ή σφραγίζει το έργο με το σημάδι της ανθρωπιάς. Η Σάρα Κέιν διασχίζει κόσμους ολόκληρους, πόλεις όπως η Σρεμπρένιτσα που δείχνουν την τιμή που έχει η ζωή μες στις αγορές του κόσμου, που δείχνουν τον πόλεμο και πώς σκοτώνει με ένα σωρό επινοήσεις τους πολιτισμούς, τον πόλεμο που είναι πάντα ίδιος και που λερώνει τη ζωή με το βάμμα μιας αξεδιάλυτης πίκρας.
Κάτω από τα ερείπια του δωματίου, όλα μετατρέπονται σε χειρονομίες. Η γλώσσα γκρεμίστηκε, σειρά έχουν τα ένστικτα αφού πέρασε και πάει ο καιρός του λόγου. Ω, εσείς σοφοί, δεν είδατε το τέλος , δεν υποψιαστήκατε το χαμένο άλμα του κόσμου. Για σας υπήρξε μόνο η ακατάβλητη, ανθρώπινη μοίρα. Ευτυχώς ένα θαυμάσιο κορίτσι από το Έσσεξ είπε την αλήθεια, αφήνοντας την πλατεία εκεί έξω, αμήχανη, αφοπλισμένη, δίχως πηλό και δίχως χέρια ή καρδιά.
Blasted, από το βρετανικό Λιντς, το κατάμεστο από τις τάξεις του κόσμου και τη θαυμάσια ειρωνεία τους. Η Σάρα Κέιν μας προσφέρει σε μορφή πρωτόλεια τα ένστικτά μας, γράφοντας κάτω από τον φωτισμό μιας τρομερής πραγματικότητας. Όλα τελειώνουν με τη βαριά χειμωνιάτικη βροχή και εμάς πρωτόγονους όσο ποτέ, συγχορδίες που λύθηκαν και καταστρέφουν πια μια ολόκληρη συμφωνία.
Είναι που απομόνωσε την εποχή της με την αγριότητα να μεγαλώνει στη θέση της καρδιάς κάτω από το παραπέτασμα της αφελούς ευμάρειας, της ευτυχίας που δεν κατορθώθηκε. Ω Σάρα, δεν μπορέσαμε και τώρα γράφουμε τις πυκνές νύχτες, φτύνοντας κάθε τόσο το δηλητήριο.
Τα έργα της Κέιν έρχονται με φόρα από το δικό μας παρόν. Ίσως πια να μην μιλούμε για το Λιντς αλλά για την Άσκελον ή μια μελαγχολική πολίχνη που καπνίζει παγωνιά στα περίχωρα του Κιέβου. Τα δωμάτια ανατινάζονται, ο Ίαν πάντα εκεί πάνω στη μοτοσικλέτα του που κάνει ξέφτια την ανθρωπιά μας, η Κέιτ, ο στρατιώτης, το βρέφος, τίποτε δεν λείπει από το σήμερα. Ίσως μια βροχή μόνο, μια βαριά χειμωνιάτικη βροχή. Ο πόλεμος πάντως περισσεύει.
Απόστολος Θηβαίος
