Έχω πολύ εαυτό να μοιραστώ
και τον μαζεύω μη γλιστρήσει από το όνειρο,
τη νύχτα αυτή του Ιούνη.
Με την πανσέληνο που παίζει με τα φύλλα της συκιάς
και τον αέρα που σιγά μιλά
για έναν έρωτα λευκά καράβια.
Ακούω να κοντεύουν συνεχώς τα βήματα εκείνου
που είναι για να ‘ρθει-
που ‘ναι για να με ‘βρει,
μέσα απ’ την ομίχλη της στιγμής απτά τον νιώθω.
Στάθηκα μόλις,
στο κατώφλι με τα κόκκινα γεράνια
και τις ξεθωριασμένες γλάστρες,
που γυρεύουν λίγο ήλιο να κυλήσει πάνω τους
και περιμένω,
αναμένω.
Δεν ξέρω πια τον εαυτό μου.
Δεν θέλω πια να ξέρω τον εαυτό μου.
Τις παλιές κινήσεις που έγραφα μέσα μου τη μοίρα,
τόσο χρόνια,
πόσα χρόνια-
μόνη μου να χάνω τη ζωή μου.
Δεν με χωρούν πια οι παλιοί μου οι κύκλοι.
Μέσα στα κύματα απ’ το φως του φεγγαριού αυτής της νύχτας,
αφήνω το σώμα μου να πέσει,
να χαθεί-
να ξημερώσει με δύο πρόσωπα ενωμένα.
Η Μαριαλένα Ηλία έχει σπουδάσει Αγγλική Γλωσσολογία και Φιλολογία στην Αγγλία. Ασχολείται με την συγγραφή τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά και με την ζωγραφική.
