Πόσες ανάσες μαζεύτηκαν στα χείλη σου;
Πόσες φορές πέτρωσε η ψυχή σου;
Κάθε μαντάτο και καρφί στα στήθη σου.
Μα εσύ πάντα εκεί, βράχος ακούνητος.
Μεταμορφωνόσουν, με μια ζεστή ματιά.
Γινόσουν μάνα και πατέρας, αδερφή και φίλος.
Το στερνοπούλι σου αγκαλιά.
Ο χρόνος σταματούσε εκεί.
Στα δύο του μάτια, σε δύο ζεστές κουβέντες.
Μόνο εσύ και αυτό.
Ο αέρας στα βλέφαρα σου, ο χτύπος της καρδιάς σου.
Η έννοια σου.
Και αυτό μεγάλωνε, και ‘συ καμάρωνες.
Και όλα ντυμένα όμορφα.
Μα δε κρατάνε.
Και ξαφνικά ραγισμένη, και αυτός ο βράχος σου.
Αυτός η αγκαλιά σου, το νερό και ο αέρας σου.
Και ‘συ, σαν φύλλο, αδύναμο να σταθεί.
Και όταν το χάραμα φανεί, στον γλυκό αέρα,
ξαπόστασε Τζένη, ξαπόστασε.
Ο Αναστάσιος Δελλαπόρτας γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Ομηρική Ιθάκη, τόπο έμπνευσης για εκείνον. Από μικρή ηλικία θυμάται τον εαυτό του να γράφει στοίχους. Έχει σπουδάσει Μουσική τεχνολογία, ηχοληψία και Ναυτιλιακά. Το 2018 βραβεύτηκε με 2ο έπαινο στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης «ΚΕΦΑΛΟΣ». Ποιήματα και κείμενα του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά.
