Αυτοεξόριστος στην άκρη των λέξεών μου, καταγής καθήμενος,
μετράω στιγμές και σαν αμάθητο παιδί, λαθεύω.
Με τα χέρια σταυρωμένα, ανολοκλήρωτος, με μια ευχή
να ρέει στα χείλη μου, που δε μπορεί να ειπωθεί.
Την σκεπάζω, πίσω απ’ τα κλειστά μου βλέφαρα.
Σημείο διαφυγής για το δικό μου σύμπαν.
Εκεί που γόνιμη είναι πάντα η γη και οι ευχές βλασταίνουν.
Εκεί που ανθίζουν κι ανασαίνουν, με ουρανό καθρέφτες.
Αντικατοπτρίζοντας με.
Και σκορπίζω θεέ μου, πίσω από αγιοκλήματα.
Μυγδαλιά γίνομαι, τα χέρια μου ψηλά και ανθισμένα.
Ευγνωμονώντας την αιώνια άνοιξη μου.
Ο Αναστάσιος Δελλαπόρτας γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Ομηρική Ιθάκη, τόπο έμπνευσης για εκείνον. Από μικρή ηλικία θυμάται τον εαυτό του να γράφει στοίχους. Έχει σπουδάσει Μουσική τεχνολογία, ηχοληψία και Ναυτιλιακά. Το 2018 βραβεύτηκε με 2ο έπαινο στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης «ΚΕΦΑΛΟΣ». Ποιήματα και κείμενα του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά.
