Γράφει ο Αντώνης Τσόκος
Εκεί που γέρνουν οι αριθμοί, ισορροπούν τα γράμματα…
Γίνεται σε μία αριθμοκρατούμενη κοινωνία τις λύσεις να δίνουν οι λέξεις; Γίνεται. Γιατί, αντίθετα με τους αριθμούς, το άπειρο των λέξεων δεν είναι αφηρημένη έννοια. Οι λέξεις εμπεριέχουν έναν αλγόριθμο που καμία επιστημονική κοινότητα δεν δύναται να δημιουργήσει, τον αλγόριθμο του πάθους.
Με τα πάθη των είκοσι τεσσάρων γραμμάτων του Ελληνικού αλφαβήτου καταπιάνεται η πρώτη ποιητική συλλογή της Αικατερίνης Τεμπέλη. Με τα πάθη που δημιουργούν και περιγράφουν οι λέξεις.
Μετά την πεζογραφία, η Τεμπέλη δοκιμάζεται σ’ ένα διαφορετικό λογοτεχνικό είδος που δείχνει να γνωρίζει εξίσου καλά.
Η συλλογή αποτελείται από είκοσι τέσσερα ποιήματα, ένα για κάθε γράμμα της αλφαβήτου. Ποιήματα που συνδέουν την ιστορία με τη μυθολογία, την επιστήμη με το θέατρο, το πραγματικό με το τεχνητό χάος, το αηδόνι με τον αστροναύτη. Από το Άλφα των άστρων ως το Ωμέγα των ωκεανών μεσολαβεί ένας ολόκληρος κόσμος που πλουτίζει με λέξεις και ασήμι.
Άλφα των άστρων, του ουρανού του απείρου.
Του Κένταυρου
του Άαρχους, των αβαθών,
του αιματίτη, της αβεβαιότητας του αδιέξοδου.
Τα ποιήματα της συλλογής είναι ποιήματα ζωής. Στηλιτεύουν την ιδεολογική παρακμή της κοινωνίας, χωρίς όμως να γυρίζουν την πλάτη στον άνθρωπο. Στέκονται απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης. Σε κάθε πολιτική που στοχεύει στη σμίκρυνση του πνεύματος με σκοπό την ευκολότερη διείσδυση του στιλέτου της εξουσίας. Η ποιήτρια τοποθετεί την επανάσταση στη σωστή της διάσταση. Δεν την περιγράφει ως χριστιανικό παραμύθι. Μας θυμίζει πως, όταν οι πιστοί προσεύχονται, οι άπιστοι ρίχνουν στη μάχη τα κορμιά τους. Ότι οι επαναστάσεις δεν τελειώνουν αλλά αναστέλλονται.
Η χρεωκοπία της πίστης, η διαβλητότητα της δημοκρατίας και η τυφλή υπακοή της δικαιοσύνης δεν αφήνουν ασυγκίνητη την Τεμπέλη. Από την αναλογική ματιά της ποιήτριας δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ο ψηφιακός άνθρωπος. Το μεγαλύτερο επίτευγμα από την σύμπραξη της επιστήμης με την εξουσία. Ο σύγχρονος Φρανκενστάιν που ζει στα μάτριξ και τρέφεται με data.
μ (η)
Μεγαβάτ
μεγκαμπάιτ
μεγαπίξελ.
Μαυλιστικές τεχνολογίες.
Μανιερισμοί και μανιοκατάθλιψη,
-μάσκες παντού
παραμένουν τα μικρόβια-,
αργεί ο Μάρτης,
σιωπή στον Μαραθώνα.
Να ‘ξερες πόσα μερόνυχτα πέρασα στις ΜΕΘ…
Όμως μην κλαις,
θα βγούμε απ’ τα μάτριξ. Θα ‘ρθει το μεσουράνημα.
Ανάμεσα στον Ήφαιστο και την ηδονή, τη βότκα και το αψέντι, με έπαινο τη θέρμη του κορμιού και σε αντίθετη κατεύθυνση από τον χρόνο, η Αικατερίνη Τεμπέλη κάνει τον γύρο του αλφάβητου.
Το αλφαβητάρι των παθών ξεκινά και ολοκληρώνεται μ’ ένα άστρο. Παρότι απαρτίζεται από είκοσι τέσσερα «αυτοτελή» ποιήματα μπορεί να αναγνωστεί κι ως μία ενιαία ποιητική σύνθεση.
Σιωπηλά προσωρινά τα πολυβόλα στα βαλκάνια,
θαμμένοι οι βρικόλακες
χαμηλό το βαρομετρικό,
κι Βάγκνερ στην υπόκρουση.
Τα ταξίδια, οι τέχνες, το αλκοόλ και η θάλασσα είναι οι συνδετικοί κρίκοι των ποιημάτων. Στο ποιητικό σύμπαν της Τεμπέλη τα βιολιά αμύνονται στα πολυβόλα. Το Ομηρικό ταξίδι περνά απ’ όπου υπάρχει η υποψία θάλασσας. Τα άστρα έχουν ανθρώπινα ονόματα, Βασίλης, Εύα, Γιάννης, Ρεβέκκα… Αν σκοπός της ποίησης είναι η αντιστροφή της βαρύτητας μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί.
