του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Ο Ρενέ Μαγκρίτ άφησε πίσω του
το σπίτι του εύπορου βιοτέχνη
την αυτοχειρία της μητέρας
και με ακολούθησε.
Είδε γυναίκες να κλωσούν αβγά
όπου έβρισκαν ζεστή αντίσταση,
εκεί που η ζωή είναι κραυγή
και δεν γεννιέται το θαύμα μ’ ένα κέρμα.
Ο Ρενέ Μαγκρίτ έκτοτε βγαίνει στους δρόμους,
κι έχοντας ξεπεράσει κάθε τραύμα για τη μάνα,
σκεπάζει τα πρόσωπα με σεντόνια τρυφερά.
Λέει, ας φιληθούν μπροστά στις φωτιές.
Μετά σκεπάζει τους νεκρούς
που ζουν κάτω από τους δρόμους.
Λέει, ας ορκιστούν πως δεν πέθαναν ποτέ.
Κάθε βράδυ την ίδια ώρα στον δρόμο,
από δίπλα του περνούν ξεσκέπαστα
ατάκτως ιππεύοντας
σταχτιά αγόρια και κορίτσια
με καλογυαλισμένα τα μακριά
και μαύρα τους μαλλιά.
Χειροβομβίδες κρότου λάμψης
τα κόκαλά τους πάνω στη σέλα,
ξεφλουδισμένα τα χείλη τους από τις ιαχές,
ακολουθούν του μπροστάρη την τρομπέτα.
Λέει, εγώ δεν μιλώ τη γλώσσα των κατακτητών
παρά μόνο των ιθαγενών
την ώρα που χορεύουν και αγαπούν,
δίπλα στην υποτροπιάζουσα
θλίψη του σαμάνου.
Ο Ρενέ σκύβει βαθιά μέσα στον άφτιαχτο εαυτό του
και τότε διαβάζει το σύνθημά τους.
Αυτό λέει, η υπεράσπιση της ομορφιάς
δεν έχει τέρμα
μπροστά στης απληστίας
το τέλμα.
Γυρίζει σπίτι, ανοίγει το φυτολόγιο,
τοποθετεί μέσα το σύνθημα με τάξη
δίπλα στο κώνειο το στικτόν, το διαβολόχορτο,
τον μανδραγόρα, την πικροδάφνη.
Στον τελευταίο του εφιάλτη
κατάφερε να ουρλιάξει.
Είπε, αφήστε μας ήσυχους,
ξέρουμε από φαρμάκια.
Η Σοφία Πολίτου – Βερβέρη γεννήθηκε στην Αθήνα, µεγάλωσε στον Πειραιά, ζει στη Ραφήνα. Σπούδασε µουσική και άλλα. Εργάζεται στον χώρο του βιβλίου. Είναι παντρεµένη κι έχει δυο παιδιά. Κειµενογραφεί και µε το ψευδώνυµο S.Equinoux.