Αόριστος
Πρώτα άδειασα το φεγγάρι
μετά τον ουρανό τον αέρα το ποτάμι το δωμάτιο
έστησα ένα κατακόρυφο ντόμινο εξαφάνισης
τα σφάλισα όλα στην κρύπτη του απείρου
παλιά φύλλα γυαλισμένα αυτόφωτα στα λαγούμια της μνήμης
ο κόσμος άδειασε
συνέχισα να γράφω όχι για να τον γεμίσω
αλλά για ν’ απαθανατίσω την ερημιά του
Υπερσυντέλικος
Κι είχα διασχίσει όλη τη μιλημένη σιωπή
με το μονόλογο της μνήμης καθαρογραμμένο διπλωμένο στην τσέπη μου
με την ορθοφωνία μου αφοπλισμένη
να μη σπάνε τα πόδια τους οι γερασμένες στρατιές των λέξεων
κι είχα ανάψει όλα τα φώτα
μη με βρουν τα νιάτα μου πισώπλατα
κι είχα πει δεν ξέρω ποια είμαι
κι είχες πει ξέρω ποια γίνεσαι
κι είχα μπει ξυπόλητη μες στο αμπέλι
με μούστο να τρέχει από την καρδιά
και κανείς να μην πίνει
Ενεστώτας Διαρκείας
Να μη με πουλάς
Να μη με αγοράζεις
Να επιστρέφεις
Μέλλοντας
Ρυτιδώνει η θάλασσα να μου θυμίσει
πως μια μέρα κι εγώ θα ξεχάσω
μια μέρα κι εγώ θα ξεχαστώ
μια μέρα το βάρος θα βρεθεί δεμένο στην ουρά ενός χελιδονιού να
πετάει με τα χίλια σύννεφα για τις λίθινες χώρες
κι εγώ θα το ξεπροβοδίζω από την άλλη μεριά
μια μέρα θα ξεχάσω
το ξέρω πως έτσι λέει το δίκιο
πως δε γίνεται για πάντα να διυλίζεις τον καιρό
μα τούτο εδώ το παλιό καρφί που πάει να σκουριάσει
ποτέ του δε θα με ξεχάσει
Συντελεσμένος Μέλλοντας
Επιτρέψτε μας
αλλά ως το τέλος του ποιήματος
θα έχουμε σωθεί
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».
