Όταν μου ζητηθεί να συνοψίσω την πολιτεία μου σε ένα τετριμμένο μα αυστηρά προσωπικό απόφθεγμα, αναντίρρητα θα καταφύγω στο εξής:
“Η όραση, όπως και η ζωή, είναι υπέροχη.“
Πώς είναι δυνατόν στο βάθος του οφθαλμού και σε μερικά χιλιοστά χώρο να στριμώχνεται και να λειτουργεί ένας εγκέφαλος, υπεύθυνος για την αίσθηση, την κωδικοποίηση, και τη μετάδοση της οπτικής πληροφορίας σε ανώτερες περιοχές; Εργονομικά αδιανόητο.
Και αν δεν επαρκεί το ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, ο Σαμψών φρόντισε καίρια να καυτηριάσει σε έσχατο βαθμό κάθε εναλλακτική, αυτομάτως καθιστώντας την εσαεί αδιάφορη: “Όλες οι αισθήσεις μας είναι πολύτιμες[..], όμως η όραση είναι πιο σημαντική από τις υπόλοιπες[..]. Γιατί η όραση, είναι η μόνη αίσθηση που μας δίνει τη δυνατότητα να τη στερούμαστε όποτε το επιθυμούμε.“
Και αν δεν επαρκεί το λογοτεχνικό ενδιαφέρον, ο γιατρός φρόντισε πρόωρα να διαγνώσει ορθώς και να επιβεβαιώσει αμετακλήτως το βραχύβιο της υπάρξεως: Η υπέρμετρη χρήση της οράσεως και η μη επαρκής στέρησή της ανά τακτά χρονικά διαστήματα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε τύφλωση. Κι ας μην έχεις συμπληρώσει ούτε τέταρτο του αιώνα με αυτά τα μάτια. Και ας συμμορφώνεσαι πάντοτε ευλαβικά με τις όποιες νουθετήσεις για τη διατήρηση μιας μονάχα ελαφρώς μυωπικής θεώρησης των πραγμάτων. Και ας έχεις έναν διακριτικό αιστιγματισμό να καρυκεύει και να εξυψώνει καθημερινές στιγμές, προσδίδοντας μια άκρως απαραίτητη εσάνς σουρεαλισμού χάριν της διαφορετικής εστίασης καθ’ ύψος και πλάτος.
“Θα σε συμβούλευα, προσωρινά τουλάχιστον, να ελαττώσεις το διάβασμα.“
Ωσάν άλλη σταγόνα που δε ξεχειλίζει ποτήρι αλλά σκαλώνει δεξιοτεχνικά σε ελλειπτική αυλάκωση διαρκώς αφυδατωμένου χείλους, αποφασίζω ακαριαία ποιο θα είναι το τετριμμένο μα αυστηρά προσωπικό απόφθεγμα στο οποίο θα καταφύγω όταν μοιραία θα μου ζητηθεί να συνοψίσω την πολιτεία μου.
Για το υπόλοιπο του βίου μου θα πορευτώ με μάτια γεμάτα
ανισόρροπες σκιές, επιβάτιδες κάθε σακκαδικού αστερισμού.
Χωρίς δισταγμούς και αναστολές, επιλέγω να μην επιβραδύνω.
Η όραση, ακόμα και αποχωρώντας, είναι ασύλληπτα υπέροχη.
Ο Γιώργος Καφετζής γεννήθηκε και μεγάλωσε επιεικώς. Αρνούμενος πεισματικά εις εαυτόν να αγγαρεύει λέξεις για τις απαραίτητες συστάσεις, συνήθως εκθέτει το περιορισμένο του βίου του με εκτενή αναφορά στις ραδιοφωνικές του εκπομπές και τις νευροεπιστήμες.
