[Τα θηρία]
Τα θηρία που κρατάς
ποτέ δε σε γνώρισαν
Ζωολογικός κήπος
με λιοντάρια νηστικά
τι θα γίνει λοιπόν
όταν αγκαλιαστείτε;
Δεν έχω αισθήματα
ξαναμπές στο κλουβί
εδώ έξω κινδυνεύεις
από αληθινά θηρία
[Μέσα από μαύρα γυαλιά]
Το σώμα θα πέφτει λιπόθυμο
κάθε χαράματα στον σταθμό
θα σέρνεται γυμνό στις ράγες
μετά θα σου χαρίσω τη βροχή
κι όλα τα σύνεργα της ήττας
σκουριά στο τελευταίο βαγόνι
λυμένο σκυλί ο μηχανοδηγός
Ενώ στο λιμάνι τα σαπιοκάραβα
θα ξανοίγονται μέχρι το πένθος
τη Βαρκελώνη και το Λιβόρνο
μια μεγάλη κηδεία στη θάλασσα
κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει
πως ο πνιγμός είναι γενναιοδωρία
Εδώ οι ψυχές μυρίζουν μούχλα
οι φίλοι μου εκκρεμή ρολόγια
προσμένοντας τα φθινόπωρα
το φως θα ξεκοιλιαστεί αύριο
θα απομείνει καύτρα τσιγάρου
σπασμένο στήθος των αγγέλων
Τελικά τα δέντρα θα διασωθούν
κι η όραση στο βάθος της ρίζας
για τα άλλα δεν είμαι σίγουρος
θαύματα δεν αναμένονται πια
μονάχα εκδορές στα σκοτάδια
[Διευκρινίσεις]
Υπομένω καθημερινά
το μαρτύριο της όσφρησης
να μυρίσει ο αέρας
καβουρδισμένες ψυχές
να γελάω με την πείνα μου
Πείνα είναι η απώλεια
του κατοικήσιμου ουρανού
να ψάχνεις για αθανασία
και να εγκυμονείς θάνατο
Γι’ αυτό και μπορώ
να ονειρεύομαι καρβέλια
ξεροψημένων σύννεφων
Αλεξάνδρειες και Ιθάκες
όντας θνητός εξ ανάγκης
Περαιτέρω διευκρινίσεις
όταν βγω απ’ το σώμα μου
Γιώργος Γκανέλης - Το ημιτελές τελεσίγραφο – Στίξις, 2020