Ητανε μια στιγμή που αιώνα κράτησε. Κάποιος μου ζήτησε να διαλέξω σχήμα. «Στο κάρμα δεν το γράφει;», τον ρώτησα. «Ναι, μα το κάρμα είναι φωνή», απάντησε. «Μίλα, να την ακούσεις».
Τι επιλογές έχω; Κι αν γινόμουν γραμμή; «Θ’ ακολουθούσες την πορεία σου», μου είπε, «πάντα μπροστά, στα βάθη ή στα ύψη». Τελεία; «Θα ‘σουν αρχή και τέλος σου· δίχως κινήσεις». Τετράγωνο; «Θα ‘σουν κελί σου, μ’ απ’ έξω τ’ ανύπαρκτο». Κύκλος; Κι αν γινόμουν κύκλος;
Ήταν αιώνας που σα στιγμή πέρασε. Πρώτα δεν είχα τίποτα, μετά γέμισα γνώσεις, πληγές, ρυτίδες. Στο τέλος φούσκωσα σαν ασκός και ξεχείλωσα, χυθήκανε στη Γη ως και τα κόκαλά μου.
Έχοντας πια άδειο το μυαλό από θύμησες, κάποιος μου ζήτησε να διαλέξω σχήμα. «Στο κάρμα δεν το γράφει;», τον ρώτησα. «Ναι, μα το κάρμα είναι φωνή», απάντησε. «Μίλα, να την ακούσεις».
Ο Αργύρης Κόσκορος γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Μαρούσι. Εργάζεται ως βιβλιοθηκονόμος και είναι μέλος της ομάδας δημιουργικής γραφής «Αγέρι Γραφής» του Δ.Κ.Σ.Μ.Ρ.
